หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5028

“กิ-กิเลนเพลิง?” เสียงของฮั่วจ้าวสั่นเครือด้วยความตะลึง “เป็นไปไม่ได้! ผู้บำเพ็ญเพียรชั้นต่ำอย่างเจ้าจะมีเทพอสูรได้ยังไง”

ผู้บำเพ็ญเพียรจากทวีปชางฉวนตัวแข็งทื่อ พวกเขาอ้าปากค้างท่ามกลางความเงียบ

“แม่เจ้า! นั่นมันเทพอสูรในตำนาน!”

“กิเลนเพลิงมาช่วยเฉินผิงแล้ว!”

หูหม่าซือตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น “ฮ่าๆๆ! นึกไว้แล้วว่าเจ้าหนูนั่นซ่อนทีเด็ดไว้!”

กิเลนเพลิงมองฮั่วจ้าวอย่างไม่แยแส ก่อนจะกลายร่างเป็นแสงและหายเข้าไปในแหวนเก็บของของเฉินผิง

เฉินผิงหลุดพ้นจากพันธนาการ พลังวิญญาณที่ถูกสะกดคืนกลับมาและแข็งแกร่งกว่าเดิม “ฮั่วจ้าว คิดเหรอว่าแค่นี้จะฆ่าฉันได้” เฉินผิงพูดด้วยรอยยิ้มเย้ย เขาพลิกฝ่ามือ และธนูศักดิ์สิทธิ์ก็ปรากฏขึ้นในกำมือ

“ธนูศักดิ์สิทธิ์?” ใบหน้าของฮั่วจ้าวซีด ขณะที่ความกลัวเริ่มเข้าครอบงำดวงตาของเขา

“เจ้าผิดคำพูด เราควรจะสู้กันโดยไม่ให้คนอื่นช่วยไม่ใช่เหรอ” ฮั่วจ้าวกล่าวหา

“ฉันไม่ได้เรียกกำลังเสริม ส่วนกิเลนตัวนั้นเป็นสัตว์เลี้ยงของฉัน ถ้าแกทำได้ก็เรียกเทพอสูรของตัวเองมาสิ ฉันไม่ได้ห้าม” เฉินผิงสวนกลับอย่างเย็นชา

ฮั่วจ้าวทำหน้าเหมือนกลืนอะไรบางอย่างที่มีรสขมเข้าไป แล้วข้าจะไปหาสัตว์เลี้ยงที่เป็นเทพอสูรจากที่ไหน

เฉินผิงค่อยๆ ดึงสายธนู รัศมีมารพุ่งพล่านไปรอบๆ ตัวเขา และลูกศรที่เปล่งประกายราวกับแสงดาวก็ก่อตัวขึ้นกลางอากาศ “แค่ยิงศรนี้ แกก็จะแพ้”

ฟุ่บ!

ศรพุ่งทะลุท้องฟ้า ดับแสงทั่วฟ้าดิน

ฮั่วจ้าวตกใจและใช้ของวิเศษทุกชิ้นที่เขามีป้องกันตัว แต่เมื่อเผชิญธนูศักดิ์สิทธิ์ ทุกอย่างถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เหมือนเศษกระดาษ

ตูม!

“อั่ก-” เลือดพุ่งออกมาจากปากของเขา ฮั่วจ้าวเซไปข้างหน้าและเกือบจะล้มลง แทบจะทรงตัวไม่อยู่

คนที่ครอบครองอาวุธศักดิ์สิทธิ์มากมายและยังมีเทพอสูรจะเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับหนึ่งได้ยังไง

การทำให้ชาวสวรรค์ยอมรับความพ่ายแพ้ไม่ใช่เรื่องง่าย

ฮั่วจ้าวตกตะลึงกับพลังของเฉินผิง แต่เขายังเป็นกังวลด้วย ลูกๆ ของเขายังคงอยู่ในกำมือของเฉินผิง

“เขาชนะแล้ว! เฉินผิงชนะแล้ว!”

ครู่ต่อมา เสียงเฮก็ดังลั่นไปทั่วทวีปชางฉวน เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรร้องออกมาด้วยความยินดี กอดกันพร้อมตะโกนดีใจ

ชายชราคนหนึ่งทรุดตัวลงคุกเข่า น้ำตาไหลนองหน้าเหี่ยวย่นของเขา “สวรรค์ทรงโปรด... ทวีปชางฉวนยังมีความหวัง...”

หูหม่าซือดีใจเป็นที่สุด เขาเต้นรำอย่างเอิกเกริก ในขณะที่ตื่นเต้นนั้นเอง เขาสะดุดเสื้อคลุมของตัวเองและล้มหงายหลัง แต่เขาไม่สนใจ ยังคงหัวเราะต่อไป

ฮั่วจิงจิงล้มลงกับพื้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ ใบหน้าบอบบางของเธอซีดขาว “ไม่... เป็นไปไม่ได้... ท่านพ่อแพ้... แพ้จริงๆ...”

ศักดิ์ศรีทั้งหมดของเธอพังทลายลง ดวงตาของเธอว่างเปล่า ตกตะลึงกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น