หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5114

ผู้บำเพ็ญเพียรในชุดคลุมสีดำต่างพุ่งตามไปราวกับคลื่นยักษ์ และการสังหารหมู่นองเลือดก็เกิดขึ้นในพริบตานั้น

แววตาของราชาโลหิตแฝงความเศร้า เขาผลักไป๋ชวงไปทางอุโมงค์ลับด้านหลัง “ไปเดี๋ยวนี้! ข้าจะคุ้มกันให้!”

เมื่อพูดจบ เขาก็ใช้แก่นโลหิตของตนเอง รัศมีของเขาพลุ่งพล่านอย่างรุนแรง และเขาถึงกับยอมสละชีวิตเพื่อแลกกับการใช้ท่าไม้ตายต้องห้าม “มารโลหิตผ่าวิญญาณ!”

“ท่านพ่อ!”

น้ำตาไหลอาบแก้มไป๋ชวง แต่เธอก็รู้ว่านี่ไม่ใช่เวลามัวลังเล

เธอกัดฟันหันหลังและวิ่งไปยังทางลับ ทันใดนั้น เธอก็ถูกแสงสีขาวพุ่งเข้าปกคลุม

ด้านหลังของเธอมีเสียงคำรามโกรธเกรี้ยวของพ่อ เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของศัตรู และเสียงหัวเราะเยือกเย็นของประมุขเทียน

ไป๋ชวงรู้ดีว่าการเดินทางครั้งนี้อันตราย เป็นไปได้สูงว่าคนของพลับพลาเทียนหยวนปิดทางออกทั้งหมดไว้แล้ว

อย่างไรก็ตาม เธอต้องตามหาเฉินผิงให้เร็วที่สุด ไม่ใช่แค่เพื่อพ่อของเธอเท่านั้น แต่เพื่อวังซิ่วหลัวด้วย

ไป๋ชวงกำดาบซิ่วเหรินไว้แน่น รอยเลือดบนดาบดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่นของเธอ มันกระพริบเป็นจังหวะไม่หยุด

หอสะกดมารในตำหนักลำดับแปด

เฉินผิงนั่งขัดสมาธิอยู่ในหอคอย แสงสีเขียวโอบล้อมเขาไว้ราวกับรังไหม

ในโลกภายนอก เวลาผ่านไปเพียงสองวัน แต่ภายในหอคอยผ่านไปหลายเดือนแล้ว

เมื่อปราณเซียนเสี้ยวสุดท้ายไหลเข้าสู่จุดชีพจร เขาก็ลืมตาขึ้นทันที แสงเจิดจ้าส่องประกายในแววตาของเขา เผยให้เห็นเงาสะท้อนของเปลวเพลิงสีทองสองดวงที่กระพริบในดวงตาของเขาชั่วขณะ

“บาดแผลหายสนิทแล้ว ยิ่งกว่านั้น...”

เฉินผิงยกมือขึ้นแตะหน้าอก ตรงที่เคยเป็นแผลเป็น แผลจากการถูกจ้าวมารสีชาดเข้าสิง ตอนนี้แผลนั้นหายไปไร้ร่องรอย ถูกแทนที่ด้วยพลังพุ่งพล่าน

เมื่อเฉินผิงออกมาจากหอคอย ฮั่วจิงจิงและม่อชิงหยุนก็รอเขาที่ข้างนอกอยู่แล้ว

เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่เป็นห่วงเขามาก เมื่อเห็นเฉินผิงออกมาในสภาพหายดีและแผ่รัศมีที่แข็งแกร่งกว่าเดิม ทั้งคู่ก็ยิ้มออกมา

ขณะที่เฉินผิงหัวเราะเบาๆ กำลังจะพูด เขาก็รู้สึกถึงแรงสะเทือนที่แล่นผ่านร่างกายทันที