หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5116

เหนือซากปรักหักพังของวังซิ่วหลัว หมอกสีแดงเข้มขุ่นมัวปั่นป่วนราวกับเลือดข้นๆ

แก่นโลหิตที่ราชาโลหิตคายออกมาทำให้ตราประทับโบราณในมือชุ่มไปด้วยเลือด มีภาพใบหน้าปีศาจสยดสยองสลักไว้บนตราประทับ และหน้าปีศาจสว่างขึ้นมาเมื่อเลือดซึมเข้าไปในรอยบนตรา แสงสีแดงฉานแผ่ออกมา ลวดลายบิดเบี้ยวและเต้นระรัวราวกับตราโลหะมีชีวิต

เสียงกระหึ่มดึงออกมาจากจากรอยแยกบนแผ่นดิน ราวเสียงกลองรบหมื่นใบสะเทือนพื้น จากนั้นแขนนับไม่ถ้วนที่หุ้มด้วยเกล็ดสีม่วงเข้มก็พุ่งทะลุหินขึ้นมา กรงเล็บขูดหินพร้อมกับเสียงกรีดร้องแสบหู

“นักรบมารโลหิต...รวมพล!”

เสียงของราชาโลหิตแหบพร่า เลือดเป็นฟองผุดขึ้นจากแผลที่แขนของเขาซึ่งถูกตัดขาด แต่ดวงตาของเขายังลุกโชนด้วยไฟสู้

ร่างมหึมานับพันโผล่ออกมาจากรอยแยก นักรบมารโลหิตแต่ละตนสูงตระหง่านเกือบสิบเมตร

เกราะเหล็กดำมีรอยเลือดแดงฉานปกคลุมร่างของแต่ละตัว ใต้หมวกเกราะของพวกมันไม่มีใบหน้า มีเพียงดวงไฟวิญญาณสองดวงริบหรี่

หมอกพิษลอยรอบปลายหอกที่พวกมันถืออยู่ ทันทีที่ปรากฎตัว พวกเขาก็ยืนเรียงกันเป็นรูปขบวนซับซ้อน หอกทุกอันเล็งขึ้นฟ้าไปยังประมุขเทียน ปลดปล่อยเจตจำนงสังหารที่รุนแรงมากพอจะแทงทะลุเมฆให้แตกสลาย

ขณะที่กำลังสร้างรูปขบวน หมอกสีเลือดที่ปกคลุมพื้นดินก็ถูกดูดกลืน จับตัวกลายเป็นวงแหวนสีแดงสดที่ล้อมรอบนักรบมารโลหิต ภายในวงแหวนนั้นเต็มไปด้วยใบหน้านับไม่ถ้วนที่ดูเจ็บปวดทรมาน พวกมันคือวิญญาณของศิษย์วังซิ่วหลัวที่ล้มตายในยุคก่อนๆ

ประมุขเทียนลอยอยู่เหนือหมอกสีแดงเข้ม ร่างของเขาถูกศพโลหิตครอบงำ ดวงตาไร้ซึ่งอารมณ์อื่นใด มีเพียงความเกลียดชัง

เขาไม่แม้แต่จะมองลงไปข้างล่าง เขายกมือขวาซึ่งอาบไปด้วยพลังแห่งศพโลหิตขึ้นมา หยดเลือดที่ปลายนิ้วแตกกระจายเป็นเข็มสีแดงสดนับหมื่นเล่ม แต่ละเล่มแฝงด้วยพลังเสื่อมสลาย

ฉึก!

เข็มเหล่านั้นร่วงหล่นลงมาราวกับฝนคลั่ง แนวหน้าของเหล่านักรบมารโลหิตปะทุขึ้นด้วยแสงสีม่วงเจิดจ้าทันทีที่ฝนโปรยปรายลงมา

วงแหวนสีแดงตรงใจกลางรูปขบวนพุ่งออกมา กั้นพายุเข็มให้ห่างออกไปสิบเมตร ทว่าเข็มเหล่านั้นเกาะแน่นราวกับหนอนแมลงวัน มันกัดกินกำแพงแสงไปเรื่อยๆ

เกิดเสียงปริแตกดังก้อง เหล่านักรบมารโลหิตต่างคุกเข่าลงพร้อมๆ กัน ดวงไฟวิญญาณใต้หมวกเกราะของพวกมันสั่นไหว เข็มกำลังดูดพลังในร่างนักรบมารโลหิตอย่างรุนแรง