หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5274

ท่ามกลางเหล่าศิษย์สำนักดาบ ชุดคลุมฟ้าอ่อนของเฉินผิงดูไม่เข้าพวกกับชุดเครื่องแบบสีขาวสะอาดตาที่เรียงรายกันเป็นแถว กระบี่พิฆาตมังกรแขวนอยู่ที่เอวของเขา ดูราวกับเหล็กกล้าธรรมดาเมื่อเทียบกับดาบที่คนอื่นใช้

หลิงเสวี่ยสะกิดแขนของเฉินผิง ลมหายใจของเธอเป็นริ้วสีขาวท่ามกลางลมภูเขาพัดแรง เสียงของเธอเบาลงเป็นเสียงกระซิบ “เฉินผิง ดูนั่นสิ ตรงประตู”

ที่ถนนหินอีกฝั่ง ชายหนุ่มสามคนสวมชุดเกราะสีเงินขัดเงาวาว มาพร้อมกับชายคนที่สี่ในชุดสีแดงเลือด ชายคนนั้นร่างสูง กรามคมกริบ ผมสีดำขลับปรกคิ้ว ท่วงท่าองอาจราวไม่เคยรู้จักความพ่ายแพ้ ริมฝีปากเผยรอยยิ้มน้อยๆ รอยยิ้มเยาะของจ้าวจิงเฟิง

จ้าวจิงเฟิงคงรู้ว่าหลิงเสวี่ยจ้องมอง เขาหันกลับมา สายตามองผ่านเธอไป ก่อนจะหยุดอยู่ที่เฉินผิง ราวกับกำลังมองเครื่องประดับเล็กๆ น้อยๆ ในตลาด ของราคาถูกที่ไม่มีค่าให้ใส่ใจ เขายิ้มเย้ย “นี่เหรอศิษย์ที่สำนักดาบส่งเข้าประลอง ขั้นเซียนพเนจรระดับสาม ส่งมาให้มันได้อะไร?” เขาหยุดครู่หนึ่งหลังพูดถ้อยคำเหยียดหยาม “ดูท่าคงจนตรอกจริงๆ”

เหล่าศิษย์ในชุดเกราะสีเงินที่อยู่รอบเขาต่างหัวเราะเบาๆ ไม่รู้ว่าแสร้งทำเป็นสุภาพหรือจงใจเย้ยหยัน เสียงหัวเราะราวกับลมหนาวพัดผ่านลานกว้างใส่ศิษย์สำนักดาบทุกคน

แก้มของหลิงเสวี่ยแดงก่ำ นิ้วของเธอกำด้ามดาบที่สะโพกไว้แน่น ตัวของเธอสั่นเทา “ชักจะพูดเกินไปแล้ว” เธอกระซิบเสียงเบา สั่นสะท้านด้วยความโกรธเกรี้ยวที่อดกลั้นไว้

สีหน้าของเฉินผิงไม่เปลี่ยนแปลง เขาตอบด้วยน้ำเสียงสงบ “ปากใครปากมัน ใครจะพูดอะไรก็ปล่อยให้พูดไปเถอะ”

ขณะที่เสียงหัวเราะยังดังอยู่ ดวงตาของเฉินผิงก็เหลือบมองไปยังกลุ่มผู้ติดตามของเคหาสน์ดาบศักดิ์สิทธิ์ เขาสังเกตเห็นว่าฉินเฟิง ชายหนุ่มที่เคยประลองดาบกับหลิงเสวี่ยในตอนนั้นไม่ได้ยืนอยู่กับศิษย์คนอื่น ฉินเฟิงกลับนั่งเอนหลังบนที่นั่งใกล้พวกผู้อาวุโส

หลิงเสวี่ยโน้มตัวเข้ามาใกล้และพูดเบาๆ “ฉินเฟิงเป็นลูกคนเดียวของฉินหลี่ ก็เลยต้องเก็บไว้ให้ห่างสนามประลอง จะปล่อยให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเข้าไปเสี่ยงได้ยังไงล่ะ จริงไหม?”

เฉินผิงพยักหน้าพลางจดจำรายละเอียด เด็กน้อยผู้ถูกประคบประหงมไม่ให้เจ็บตัว สักวันหนึ่งจะได้รู้ว่าโลกนี้โหดร้ายเพียงใด

เสียงระฆังสัมฤทธิ์ดังกังวานจากใจกลางจัตุรัส เสียงตียาวสามครั้ง สั้นสองครั้ง เสียงระฆังดังก้องไปทั่ว ประกาศว่าการประลองดาบที่รอคอยมานานนับศตวรรษกำลังจะเริ่มขึ้น

เจ้าเมืองเจี่ยนเชิงลุกขึ้นยืน พลังวิญญาณของเขาช่วยขยายเสียงจนกระทั่งแผ่ขยายไปทั่วลานกว้างราวกับฟ้าร้อง “ทุกๆ ร้อยปี ปรมาจารย์ดาบจะมารวมตัวกันเพื่อทดสอบฝีมือ ข้าขอย้ำกฎเหล็กสามข้อ ข้อแรก ห้ามใช้มนตร์คาถาและของวิเศษ มีเพียงดาบเท่านั้นที่จะตัดสินว่าใครเหนือกว่า ข้อสอง ให้หยุดมือเมื่อได้แผล ให้ความเป็นความตายเป็นภาระของเจ้าของชีวิต ข้อสาม ผู้ชนะบนสนามประลองจะได้ทุกสิ่ง ผู้เข้าแข่งขัน เข้าสนามประลองได้!”

เกิดแสงสว่างที่ซุ้มประตูหลักของจัตุรัส เหล่าศิษย์จากทุกสำนักก้าวผ่านม่านแสงทีละคน เสียงรองเท้ากระทบกันดังเป็นจังหวะขณะที่พวกเขาขึ้นไปบนเวที

หกสิบสี่ชื่อปรากฏบนภาพฉายเหนือสนามประลอง จับคู่กันได้สามสิบสองคู่ แต่ละคู่จะประลองกันเพื่อเข้าสู่รอบต่อไป

เฉินผิงสังเกตเห็นชื่อของตัวเองที่คู่ที่สิบ คู่ต่อสู้ของเขาคือหวังจงจากสำนักหลิวหยุน อยู่ที่ขั้นเซียนโลการะดับสาม