หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5309

“แล้วจะขับออกได้ยังไง” เฉินผิงถาม

สายตาของม่อเฉินมองจากเฉินผิงไปยังหลิงเสวี่ยที่กำลังร้อนรุ่ม “มีเพียงพลังชายชาตรีเข้มข้นเท่านั้นที่จะลบล้างได้ ยาไม่มีประโยชน์ เจ้าต้องร่วมรักกับนางและขจัดยาปลุกกามารมณ์ด้วยพลังวิญญาณของเจ้า”

คำพูดนั้นทำเอาเฉินผิงอึ้ง เขาตัวแข็งทื่อเหมือนไม่อยากจะเชื่อ

ดวงตาของหูหม่าซือเป็นประกาย เขาอยากจะอาสา

ม่อเฉินลุกขึ้น “ข้าต้องคุ้มกันสำนัก เฉินผิง ทำสิ่งที่เจ้าต้องทำซะ”

เขาคว้าคอเสื้อหูหม่าซือแล้วก้าวออกไป ราวกับอับอายจนไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ

หูหม่าซือหันกลับไปมอง เห็นได้ชัดว่าไม่เต็มใจ แต่มือของม่อเฉินไม่ยอมปล่อยเขา

ความเงียบปกคลุม เหลือแค่ทั้งสองคน

หลิงเสวี่ยนอนหอบ ทุกลมหายใจสั้นลงเรื่อยๆ แก้มของเธอแดงก่ำ มือสั่นเทาฉีกปกเสื้อ เผยให้เห็นลำคอขาวซีดราวหิมะ

ความร้อนแผ่ออกมาจากจุดชีพจรของเฉินผิง เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก พยายามข่มความต้องการ

เขายังคงนึกถึงคำพูดของหลี่ชุนเฟิง

เขาอุ้มหลิงเสวี่ยขึ้นและพาเธอไปห้องที่ใกล้ที่สุด กระซิบว่า “ผมจะช่วยคุณ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม”

เขาวางเธอลงบนเตียง กำลังจะไปหาหูหม่าซือแล้วก็ชะงัก นิ้วที่ร้อนผ่าวของหลิงเสวี่ยกำข้อมือเขาไว้แน่น

“เฉินผิง... อย่าไป...” เธอพึมพำ ดวงตาเบิกโพลง เต็มไปด้วยความปรารถนาร้อนรุ่ม

สัมผัสของเธอแผดเผาใจเขา กล้ามเนื้อเกร็งราวกับมือของเธอร้อนเป็นไฟ

“อดทนไว้ หลิงเสวี่ย ผมจะหาทางรักษา ผมสัญญา”

เสียงของหลิงเสวี่ยสั่นเครือ แต่ก็ฝืนพูดออกมาได้ “ไม่ต้องห้ามใจตัวเองหรอก...” เธอขยับเข้ามาใกล้ มือข้างหนึ่งลูบไล้ไปตามลำคอของเฉินผิง อีกข้างแนบชิดกับอกเขา ลมหายใจของเธอสัมผัสใบหู “ข้ารู้ว่ามีเพียงเจ้าที่จะช่วยข้าได้”

เสียงกระซิบนั้นราวกับสายฟ้าฟาดใส่ความสงบนิ่งของเฉินผิง ความร้อนแผ่ไปทั่วเส้นเลือด ความมีเหตุผลของเขาพังทลาย

เขาสบตากับดวงตาคู่นั้นที่สะท้อนภาพตัวเขา ลึกลงไปเขาเห็นทั้งความลังเลและความปรารถนาที่เธอมีต่อเขา

เฉินผิงก้าวเข้ามาใกล้ สองนิ้วแตะเบาๆ ที่ข้อมือ พลังวิญญาณซึมเข้าสู่เส้นลมปราณของเธอ “เป็นยังไงบ้าง”

ไหล่ของเขาคลายลงด้วยความโล่งอก ยาปลุกกามารมณ์หายไปแล้ว หลิงเสวี่ยได้พลังจากสายเลือดของเขา เธอจึงหายดี

“ดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณ” เธอกระซิบพลางก้มหน้าลง

ประตูเปิดออก หูหม่าซือถลาเข้ามาด้วยผมเผ้ายุ่งๆ น้ำเสียงตื่นตระหนก “เฉินผิง! ฉินหลี่กำลังยกพวกมาที่นี่!”

สีหน้าของเฉินผิงเย็นชา “จังหวะเหมาะเจาะพอดี”

เขาเหลือบมองหลิงเสวี่ยแวบหนึ่ง แล้วทั้งคู่ก็เดินออกไปพร้อมกัน

ด้านนอกสำนักดาบ ผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากรวมตัวกัน

ฉินหลี่นำหน้า สายตาของเขาโกรธเกรี้ยว รัศมีน่าหวาดกลัวแผ่ออกมาจากตัวเขา เขารู้เรื่องของฉินเฟิงแล้ว

ด้านหลังเขาคือผู้อาวุโสรัศมีกล้าแกร่ง ทุกคนเป็นเจ้าสำนัก