หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5462

จังหวะที่เซียนอัคคีวิญญาณกำลังจะไปท้องฟ้าก็ครึ้มลงสายลมพัดแรงท้องฟ้ากับผืนดินปั่นป่วน

เสียงฟ้าผ่าดังลั่นทั่วท้องฟ้าดังจนทุกคนสะเทือน

เมฆดำที่เพิ่งถูกปัดเป่ารวมตัวกันอีกครั้งหลอมรวมกันเป็นก้อนพลังสีดำปนแดงฉาน

เซียนอัคคีวิญญาณหยุดชะงักเป็นครั้งแรกที่เขาขมวดคิ้วเขาหันไปมองท้องฟ้าสีแดง แววตามีความประหลาดใจแวบหนึ่ง

ทุกคนแหงนหน้ามองเมฆสีแดงหมุนวนจนเกิดวังวนบนท้องฟ้าสายฟ้าสีแดงแล่นไปมาและเสียงดังมากขึ้นเรื่อยๆ

ใจกลางของพายุคือหลุมดำขนาดยักษ์ที่ราวกับจะกลืนกินดวงอาทิตย์ได้ทั้งดวงพลังอันน่าสะพรึงกลัวและหนาวเหน็บปะทุออกมา

"นะ-นั่นมันบ้าอะไรกัน?" เสียงของจื่อหยวนสั่นเครือ

ราชาจินหน้าซีด "รัศมีนั่น... ยิ่งกว่ามารกลืนวิญญาณเสียอีก!"

มือของหลิงเย่วกำไม้เท้าแน่น "มารอีกตนกำลังมาเหรอ? แถมยังแข็งแกร่งกว่า"

หูหม่าซือส่ายหน้า "ไม่รู้สิแต่ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม นี่มันฝันร้ายชัดๆ"

หุบเขาที่ยังคงสั่นสะเทือนตกอยู่ในความเงียบงันเงียบจนเหล่าผู้รอดชีวิตได้ยินแต่เสียงตนเอง

เสียงแหลมสูงแทรกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบลำแสงสีดำแดงพุ่งลงมาจากท้องฟ้าปั่นป่วน

ลำแสงค้างอยู่ตรงนั้นร่างเลือนรางเริ่มปรากฎให้เห็นจากตรงกลางราวกับผุดออกมาจากกองเพลิง

ชายคนหนึ่งเดินออกมาดูไม่เหมือนคนธรรมดาสามัญเขาสวมชุดสีแดงฉาน ใบหน้าหล่อเหลาประดับด้วยริมฝีปากที่แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ดวงตาลุกโชนดั่งเพลิงและจ้องมองด้วยแสงสีแดง