หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 566

“คุณโจว ผมคิดว่าคุณรู้ดีเกี่ยวกับมาตรฐานของพวกเรา เราจ้างนักเวทย์ที่มีชื่อหลายคนเพื่อมาตรวจสอบสินค้าของคุณ พวกเขาอาจจะไม่เก่งเท่าหยวนเป่าจางจากฮ่องกง แต่ผมมั่นใจว่าพวกเขายังคงดูออกว่าสินค้าชิ้นนี้เป็นของปลอม ช่างน่าอายเสียจริงที่คุณกล้าเอาลูกปัดไม้ธรรมดาๆ มาหลอกพวกเรา” ฉินเสี่ยวเทียนรู้สึกขยะแขยงกับการกระทำของโจวจ้าวหลง

“คุณ..คุณ…คุณฉิน ไม่..ไม่..ไม่! มันไม่ใช่ของปลอม!” ใบหน้าของโจวจ้าวหลงซีดขาวเหมือนซากศพ “ก็ได้ ถ้าคุณสงสัยว่ามันเป็นของปลอม ผมก็จะเอามันไปประมูลที่อื่น ทำไมผมจะต้องเอาความสัมพันธ์อันดีตลอดหลายปีของพวกเรามาเสี่ยงกับเรื่องแบบนี้ด้วย?”

โจวจ้าวหลงสั่งให้คนของเขาไปเอาลูกปัดออกไปจากโต๊ะแล้วเปิดกล่องใบที่สองอย่างรวดเร็ว

มันมีกระจกทองสัมฤทธิ์ที่มีสนิมเกาะวางอยู่ในนั้น ดูเหมือนว่ามันเพิ่งถูกขุดออกมาจากพื้นดิน

เมื่อเขาหยิบมันออกมาจากกล่องพลันก็มีเสียงครวญต่ำๆ ดังขึ้นมา หลังจากนั้นก็ปรากฏแสงสว่างจ้าสาดออกมาจากตัวกระจก

“ทุกท่าน กระจกทองสัมฤทธิ์ชิ้นนี้มีประวัติยาวนานมากว่าพันปี! มีคนกล่าวว่าของชิ้นนี้ผู้ที่เป็นเจ้าของคนแรกก็คือพระนางคลีโอพัตราผู้ลือโฉม และมันยังสามารถช่วยปกป้องคุ้มครองคุณจากอันตรายได้อีกด้วย”

โจวจ้าวหลงยกกระจกขึ้นสูงและหมุนตัวอย่างช้าๆ เพื่อให้ทุกคนได้มองเห็นเงาของแต่ล่ะคนสะท้อนอยู่ในกระจก ในกระจกพวกเขาทุกคนแลดูเหมือนคนป่วย มีเมฆสีดำปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของพวกเขา!

ทุกคนต่างตกตะลึงมองขึ้นไปเหนือศีรษะแล้วมองไปรอบๆ แต่กลับมองไม่เห็นสิ่งผิดปกติอะไร

“ทุกท่านที่พวกคุณต้องทำก็คือส่องกระจกนี่ทุกวัน แล้วเหตุร้ายต่างๆ มันก็จะหายไป!” โจวจ้าวหลงพยายามเกลี้ยกล่อมพวกเขาในขณะที่วางกระจกลง

“โอ้ ของชิ้นนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ” อาจารย์เหอที่แต่แรกเขาไม่เชื่อแต่ตอนนี้กลับเบิกตากว้างและตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

“คุณเหอ คุณจะบอกว่ากระจกนี่เป็นของจริงอย่างนั้นหรือ?” ไป๋เสี่ยวซานพูดขึ้นด้วยความรื่นเริง

อาจารย์เหอพยักหน้ารับ “กระจกทองสัมฤทธิ์นี่เป็นของขลัง มีพลังช่วยปัดเป่าภยันตรายได้อย่างเหลือเชื่อ!”

ไป๋เสี่ยวซานกรีดร้องด้วยความยินดีอยู่ในใจเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาเตรียมที่จะจ่ายเงินเพื่อกระจกทองสัมฤทธิ์ชิ้นนี้

ในทางกลับกัน ซินแสกระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูฉินเสี่ยวเทียน คนอื่นๆ ไม่ได้ยินว่าพวกเขาพูดอะไรกันแต่ฉินเสี่ยวเทียนกลับมีสีหน้าเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นขึ้นหลังจากนั้น

โจวจ้าวหลงพอใจกับปฏิกิริยาของพวกเขาจึงเริ่มต้นเปิดการประมูล “ทุกท่าน กระจกทองสัมฤทธิ์นี้เริ่มต้นประมูลที่ยี่สิบล้าน การเพิ่มวงเงินประมูลขั้นต่ำอยู่ที่หนึ่ง…”

เฉินผิงพยายามชี้นำไป๋เสี่ยวซานให้หลุดพ้นจากความลุ่มหลง

“ผมไม่ยักรู้ว่าคุณชี่ยวชาญพวกเครื่องรางของขลังด้วยคุณเฉิน” ไป๋เสี่ยวซานตกตะลึง

“ผมรู้แค่พื้นๆ เท่านั้น” เฉินผิงตอบกลับเฉยเมย

“เฮอะ! คุณช่างกล้ามากที่พูดจาไร้สาระแบบนี้พ่อหนุ่ม คุณรู้หรือเปล่าว่านักเวทย์ต้องใช้เวลาเป็นสิบปีในการฝึกฝน? คนที่จะสามารถวิเคราะห์เครื่องรางของขลังได้ต้องมีประสบการณ์อย่างน้อยหลายปี เด็กอย่างคุณจะรู้เรื่องเกี่ยวกับของขลังพวกนี้สักเท่าไหร่กัน?”

อาจารย์เหอตำหนิเฉินผิงด้วยความเดือดดาล

มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้เพราะถ้าหากว่าเฉินผิงพูดถูก เขาก็เป็นคนที่พูดผิดอย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นการถูกชายหนุ่มอายุราวๆ ยี่สิบโต้แย้งเช่นนี้มันเป็นการทำลายศักดิ์ศรีของเขา

“คุณเหอ อย่าไปถือสาคุณเฉินเลย ก็แค่ความคิดเห็นทั่วไปเท่านั้น” ไป๋เสี่ยวซานรีบไกล่เกลี่ยความขัดแย้ง ใครจะไปรู้ถ้าหากตาแก่นี่โกรธแล้วเดินหนีออกไปเล่า?