หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 629

“เงียบนะ!”

หลงอู่ต่อว่าอู่เม่ยเอ๋อร์ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการให้เฉินผิงรู้ว่ายานั่นเป็นของที่ล้ำค่าแค่ไหน

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงจ้องมองเขาด้วยความตกใจ เขาคิดมาตลอดว่ายาทลายร่างเป็นสิ่งที่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับเขาสามารถหามาได้อย่างไม่ลำบาก เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า หลงอู่จะยอมมอบของสำคัญที่แลกมาด้วยเลือดเนื้อ หยาดเหงื่อและน้ำตาของเขา

ช่วงเวลานั้น เขารู้สึกได้ถึงความสัมพันธ์บางอย่างระหว่างพวกเขา หรือบางทีเขาอาจจะเป็นครอบครัวเดียวกัน เมื่อคิดเช่นนั้น ก็ทำให้เขารู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก

“ในตอนนี้คุณก็ได้รู้ในสิ่งที่ควรรู้แล้ว คุณควรไปจากจิงตูทันที ก่อนที่คุณจะเดินทางไปที่เกาะไร้นามวันที่สิบห้าเดือนเจ็ด จงอย่าได้เข้ามาเหยียบที่จิงตูอีกเป็นอันขาด” หลงอู่กล่าว

ไม่ทันที่เฉินผิงจะตอบอะไร หลงอู่เดินจากไปพร้อมกับอู่เม่ยเอ๋อร์ เพียงชั่วพริบตาเดียวคนทั้งคู่ก็หายไปเสียแล้ว

เฉินผิงนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังเดินจากไปเช่นกัน เขาเรียกแท็กซี่และมุ่งหน้ากลับไปยังหงเฉิง

เมื่อเขาได้เห็นความกระวนกระวายของหลงอู่ที่บอกให้เขารีบออกจากจิงตูไป สิ่งที่รอเขาอยู่คงมีเพียงแค่ความอันตรายเท่านั้นถ้าเขายังขืนอยู่ต่อ และมันคงเป็นเรื่องยากหากเขาจะสร้างชื่อที่นี่ด้วยความสามารถที่มีอยู่ในตอนนี้ แม้แต่หญิงที่ไร้ที่พึ่งอย่างอู่เม่ยเอ๋อร์ยังสามารถทำให้เขาเชื่อฟังเธอได้ง่ายดาย ถ้าเขาบังเอิญไปเจอเข้ากับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่า เขาคงไม่มีโอกาสแม้แต่จะต่อสู้

เขามองออกไปด้านนอกกระจกของรถแท็กซี่ ขณะที่กำลังแล่นผ่านตึกระฟ้ามากมาย เขาสาบานกับตัวเองเอาไว้ว่า “แล้วฉันจะกลับมาที่จิงตูอีกครั้ง”

อดีตของฉันได้ถูกกลบฝังเอาไว้ที่ใดสักแห่งในจิงตู ดังนั้นฉันจะต้องกลับมาค้นหามันเท่าที่จะสามารถทำได้

ในเวลาเดียวกัน ณ ที่พักตระกูลฉิน ศพทั้งสามได้ถูกนำมาวางไว้ที่กลางสนามหญ้า และถูกล้อมรอบไปด้วยคนของตระกูลฉิน หญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งคุกเข่าลงตรงร่างไร้วิญญาณของฉินกังและร้องไห้ออกมา

“โอ้ ลูกเอ๋ย! ลูกตายอย่างน่าอนาถ บอกแม่มาสิว่าใครฆ่าลูก? แม่จะไปแก้แค้นให้ลูก!”