หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 647

“เกิดอะไรขึ้นกับเสิ่นว่านซานงั้นเหรอ?” โจวจื้อเฉียนเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ

โจวจื้อเฉิงจึงอธิบายให้ฟังว่า “ตระกูลเสิ่นทำธุรกิจไม้แปรรูปมานาน ก่อนหน้านี้เสิ่นว่านซานพาคนเข้าไปตัดไม้ในป่าเฮยเซี่ยจื่อ แต่ไม่มีใครกลับมาเลยถึงสามวันสามคืน ทุกคนก็เลยออกไปตามหา พวกเขาพบเสิ่นว่านซานเพียงผู้เดียว ทั้งยังดูเหมือนเขาจะเสียสติและต้องอาศัยผู้อื่นคอยป้อนน้ำป้อนอาหารให้อีกด้วย”

“ป่าเฮยเซี่ยจื่อ?” โจวจื้อเฉียนไม่อาจปิดบังความตกตะลึงของตนเองได้ “เสิ่นว่านซานผู้นี้เป็นบ้าไปแล้วงั้นรึ? ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะใจกล้าถึงขนาดพาคนไปตัดไม้ในป่าเฮยเซี่ยจื่อ ไม่มีใครกล้าไปที่นั่นมาหลายปีแล้วนะ!”

“ล้วนเป็นเพราะเงินทั้งนั้น ไม้ในป่าเฮยเซี่ยจื่อทั้งสูงทั้งหนา ดังนั้นตระกูลเสิ่นจึงเริ่มเกิดความละโมบ เสิ่นว่านซานพาคนของตนเองไปที่นั่น แต่พวกเขาก็ต้องตายกันหมดเหลือเพียงเขาแค่คนเดียว ตอนนี้เขาเสียสติไปแล้ว แต่อย่างน้อยพวกเขาก็พบโสมหมื่นปีในป่าเฮยเซี่ยจื่อ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น โจวจื้อเฉียนก็เข้าใจสถานการณ์ได้ในที่สุด ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะไม่มีใครพบโสมหมื่นปีมาก่อน มีคนตั้งมากมายที่เข้าไปเก็บสมุนไพรและเห็ดในหุบเขาทางตะวันออกเฉียงเหนือ ดังนั้นจึงไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่จะไม่มีใครพบโสมหมื่นปี สุดท้ายแล้วพวกมันอยู่ในป่าเฮยเซี่ยจื่อนี่เอง

เฉินผิงถามด้วยความอยากรู้ขึ้นมาว่า “ป่าเฮยเซี่ยจื่อที่ว่านี้คืออะไรงั้นเหรอครับ?”

“คุณเฉิน นั่นคือป่าทางตะวันออกเฉียงเหนือ ไม่มีใครที่สามารถเข้าไปแล้วรอดชีวิตออกมาได้ ค่อยๆ มีข่าวลือแพร่ออกมาว่ามีคนตาบอดกินทุกคนที่เข้าไปในป่าเฮยเซี่ยจื่อแห่งนี้ ดังนั้นจึงถูกขนานนามว่าป่าเฮยเซี่ยจื่อ และไม่มีใครกล้าย่างกรายเข้าไปในนั้นอีกเลย” โจวจื้อเฉียนอธิบายอย่างมีน้ำอดน้ำทน

โจวจื้อเฉิงรู้สึกตกตะลึงที่เห็นพี่ใหญ่ของตนปฏิบัติกับเฉินผิงอย่างมีมารยาท มิหนำซ้ำยังเรียกฝ่ายหลังว่า “คุณเฉิน” อีกต่างหาก

เขานึกว่าเฉินผิง หลินเทียนหู่และชื่อเฟิ่งเป็นลูกน้องที่ติดตามโจวจื้อเฉียนมาที่นี่ เห็นได้ชัดว่าตนเข้าใจผิดไปเสียแล้ว

“พี่ใหญ่ คนพวกนี้เป็นใครงั้นเหรอ?” เขาเอ่ยถามขึ้นมา

“โอ้ นี่คือคุณเฉิน เขามาที่นี่ก็เพราะโสมหมื่นปีไงล่ะ” โจวจื้อเฉียนตอบ

“พี่ใหญ่ พวกเราสามารถซื้อโสมหมื่นปีได้เอง ทำไมจะพาคนอื่นมาด้วยทำไมเล่า?” โจวจื้อเฉิงมองโจวจื้อเฉียนด้วยท่าทีไม่พอใจ