หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 649

เหล่าเพ่าเหลือบมองเฉินผิง “แกไม่ได้ล่วงเกินฉันหรอก แต่แกดันไปล่วงเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกินเข้าน่ะสิ คนๆ นั้นก็เลยสั่งให้มาไล่แกไป เข้าใจหรือยังเล่า?”

“ผมเข้าใจแล้ว” เฉินผิงผงกศีรษะ ดูเหมือนว่าเขาจะเดาถูกเสียด้วยสิ

หลังจากพูดจบ เขาก็เดินผ่านเหล่าเพ่าและคนอื่นๆ ไปที่โรงแรม

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงไม่สนใจพวกเขา มิหนำซ้ำยังเดินเข้าไปในตึกทันที เหล่าเพ่าก็รีบยื่นมือออกมาหมายจะขวางเฉินผิงเอาไว้

แต่ขณะเดียวกับที่เหล่าเพ่ายื่นแขนออกมา หลินเทียนหู่ก็ขยับมาคว้าแขนของเหล่าเพ่าแล้วหักลงอย่างง่ายดาย

เหล่าเพ่าแผดเสียงร้องเมื่อความเจ็บปวดขั้นรุนแรงแล่นขึ้นมาถึงแขน

แต่เฉินผิงกลับยังคงเดินเข้าไปข้างในราวกับว่าเขาไม่ได้ยินเสียงแผดร้อง ในขณะเดียวกัน ชื่อเฟิ่งเองก็ยิ้มเช่นกัน “หลินเทียนหู่ ฉันจะทิ้งคนพวกนี้เอาไว้ให้นายก็แล้วกัน ตอนนี้ฉันขอไปนอนก่อนนะ”

“เฮ้ อย่าเพิ่งไปสิ ฉันขอเวลาสักครึ่งนาที แล่วค่อยเข้านอนด้วยกันเถอะ”

เมื่อเห็นว่าชื่อเฟิ่งกำลังจะไปแล้ว หลินเทียนหู่ก็ร้อนรนขึ้นมาทันที

หลินเทียนหู่กับชื่อเฟิ่งนอนด้วยกันมานานเสียจนพวกเขาล่วงเลยวัยนั้นมาแล้ว ดังนั้นการนอนด้วยกันจึงไม่ต่างอันใดกับเรื่องปกติเลย

ชื่อเฟิ่งไม่ตอบ ทั้งยังเดินเข้าไปในโรงแรมด้วยรอยยิ้มเกลื่อนใบหน้า ในขณะเดียวกัน หลินเทียนหู่กลับยิ่งกระวนกระวายใจมากขึ้น เขาโบกมือแล้วซัดลมหอบหนึ่งใส่คนที่เหล่าเพ่าพามาด้วย ในเวลาไม่ถึงชั่ววินาที พวกเขาก็ลอยกระแทกพื้นจนไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีกเลย

จากนั้นหลินเทียนหู่ก็รีบไล่ตามชื่อเฟิ่งไป เมื่อโจวเหว่ยเห็นสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้น ดวงตาก็แทบพลัดออกจากเบ้าพลางล้มลงกับพื้น

เมื่อกลับมาถึงห้อง เฉินผิงก็ยืนอยู่ตรงขอบหน้าต่างแล้วจ้องมองป่าเขียวขจีที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก เขาไม่รู้ว่าจะมีสมุนไพรล้ำค่าอีกมากมายสักเพียงใดอยู่ในป่า ตอนนี้เฉินผิงไม่มีเวลาแล้ว มิฉะนั้นเขาก็อยากจะเข้าไปเดินเล่นในป่าเฮยเซี่ยจื่อดูสักรอบ อย่างไรเสียก็คงมีแต่ป่าที่ยากจะเข้าถึงเช่นนั้นจึงจะมีสมุนไพรที่มีอายุหลายได้

หลังจากมองดูสักพัก เฉินผิงก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเตรียมพร้อมจะเข้านอน แต่กลับมีเสียงของหลินเทียนหู่กับชื่อเฟิ่งดังขึ้นมาจากห้องข้างๆ เสียงของหลินเทียนหู่กับชื่อเฟิ่งทำให้เฉินผิงรู้สึกอับจนหนทาง ดังนั้นเขาจึงได้แต่ลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ ผนังของโรงแรมแห่งนี้ช่างเก็บเสียงได้ไม่ดีเอาเสียเลย

เมื่อเข้าใจสิ่งที่เฉินผิงตั้งใจจะสื่อแล้ว หลินเทียนหู่ก็ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน

พวกเขาสามคนลงมารับประทานอาหารมื้อเช้าข้างล่าง น่าแปลกที่โจวจื้อเฉียนส่งโจวเหว่ยมารับเฉินผิงและคนอื่นๆ เร็วกว่าที่คาดคิดเอาไว้เสียอีก

โจวเหว่ยหน้าตาเหยเก เขาไม่กล้ามองเฉินผิงและคนอื่นๆ เลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลินเทียนหู่ โจวเหว่ยเริ่มตัวสั่นสะท้านยามที่อยู่ใกล้ๆ กับหลินเทียนหู่ เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้สร้างความตกตะลึงให้แก่เขามากเกินไปจริงๆ

“เฮ้ ผมไม่ใช่สัตว์ประหลาดที่กำลังจะสวาปามคุณสักหน่อย คุณต้องกลัวขนาดนั้นเลยเชียวเหรอ?” หลินเทียนหู่เอ่ยถามพลางรู้สึกขบขันกับท่าทีตอบสนองของโจวเหว่ย

โจวเหว่ยไม่กล้าตอบเขา เขาเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถไปที่ตระกูลโจว

เมื่อเฉินผิงมาถึงตระกูลโจว พวกเขาก็เห็นโจวจื้อเฉียนพาโจวจื้อเฉิงมาที่ประตู แล้วโจวจื้อเฉิงก็คุกเข่าลงกับพื้นพร้อมมือที่ถูกมัดไพล่หลัง