หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 796

เฉินผิงรับยาหุยเทียนตันมาและกะว่าจะเอาไปให้เสี่ยวหลาน แต่แล้วตอนที่กำลังจะไปเหล่าผู้อาวุโสกลับขวางเขาไว้

“คุณเป็นใคร? ทำไมถึงรู้จักทักษะซีซิง? หรือว่าคุณก็ฝึกวิชามารด้วย?” ผู้อาวุโสรองถาม

ซูฉางเซิงเองก็อยากรู้เรื่องนั้น เขาจึงถามขึ้น “เฉินผิง ทำไมคุณถึงรู้จักทักษะซีซิง? เพราะดูยังไงคุณก็ไม่น่าจะฝึกวิชาวิชามาร”

เฉินผิงยิ้มอย่างอ่อนใจเมื่อเห็นสีหน้าระแวดระวังของพวกเขา “มันไม่ใช่ทักษะซีซิง ที่ผมดูดกลืนพลังลมปราณได้ก็เพราะผมฝึกมาถึงขั้นนี้แล้ว แล้วก็ไม่ใช่แค่พลังลมปราณ ยังมีเจตจำนงสังหาร พลังงานด้านลบและพลังพิษที่ผมดูดกลืนมาใช้เองได้ด้วย ผมถึงได้ไม่เป็นอะไรเลยหลังพุ่งเข้าใส่เจตจำนงวายุสังหาร”

ซูฉางเซิงกับคนอื่นๆ รู้สึกด้อยฝีมือเมื่อได้ฟังที่เฉินผิงพูด พวกเขาไม่คิดว่าจะมีวิชาที่ทรงพลังขนาดนี้เหลืออยู่อีก

“เฉินผิง นายไม่ได้โกหกเราใช่ไหม? วิชาพรรค์นั้นมันมีอยู่บนโลกได้ยังไง? มันชื่อวิชาอะไร?” ซูฉางเซิงถามอย่างประหลาดใจ

“จิตตวิสุทธิ” เฉินผิงตอบตามตรง

“จิตตวิสุทธิ?” ซูฉางเซิงกับเหล่าผู้อาวุโสขมวดคิ้ว พวกเขาไม่เคยได้ยินชื่อวิชานั้นมาก่อน

หลังครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ซูฉางเซิงจึงพูด “ เฉินผิง ผมเชื่อที่คุณบอก ถ้าคุณฝึกวิชามารจริง คุณก็คงไม่ทำลายยาเจิงโฉ่วตัน..”

พอได้ยินชื่อยาเจิงโฉ่วตัน ผู้อาวุโสก็ก้มหน้าลงต่ำด้วยความรู้สึกผิด

ช่างน่าเจ็บปวดเมื่อพวกเขาได้รู้ว่าตัวเองกินยาที่ทำจากหัวใจทารกที่ยังเต้นเข้าไป ตราบาปจะติดตามพวกเขาไปตลอด พวกเขาจะทุกข์ทนจากความรู้สึกผิดไปทั้งชีวิตในทุกครั้งที่บำเพ็ญเพียร