หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 127

โรคทางจิตเป็นกรรมพันธุ์จริงๆ

ชายคนนี้เหมือนแม่ของเขาไม่มีผิด นึกจะบ้าก็บ้าขึ้นมา!

ในขณะที่เซี่ยเชียนฮวันกำลังตื่นตระหนก ไม่รู้จะหนีออกจากสถานการณ์นี้เช่นไร จู่ๆ ก็มีเสียงกงกงดังมาจากด้านนอกห้องข้าง “มิทราบว่าด้านในคือจ้านอ๋องกับพระชายาหรือไม่? ขอเชิญทั้งสองพระองค์ไปยังห้องทรงพระอักษร”

“ฝ่าบาททรงเรียกตัวท่าน...” เซี่ยเชียนฮวันหอบหายใจ พลางออกแรงผลักไหล่ชายคนนั้น “เขาคงรู้ว่าท่านได้รับบาดเจ็บ”

ตอนที่นางประคองเซียวเย่หลันออกมา ก็มีขันทีหลายคนเห็น และวิ่งไปเรียกหมอหลวง

สุดท้ายเซียวเย่หลันก็ปล่อยนาง

เขาสวมเสื้อผ้าแล้วเปิดประตูโดยไม่พูดสักคำ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เซี่ยเชียนฮวันรีบจัดองค์ทรงเครื่อง และเดินตามหลังเซียวเย่หลันกับขันทีไป จนมาถึงห้องทรงพระอักษร

ฮ่องเต้กำลังยืนอยู่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือ

เมื่อได้ยินเสียงคารวะของเซียวเย่หลันกับเซี่ยเชียนฮวัน เขาก็กล่าวโดยไม่กระพริบตาว่า “ไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่ของเจ้ามาหรือ?”

“พ่ะย่ะค่ะ” เซียวเย่หลันหรี่ตาเล็กน้อย

ฮ่องเต้เงยหน้าขึ้น แต่ไม่ได้มองไปที่ทั้งสองคน และไม่ได้สนใจอาการบาดเจ็บของลูกชาย แต่กลับใช้ปลายพู่กันชี้ไปยังขันทีผู้ดูแลที่อยู่ข้างๆ

“ข้าเคยบอกว่า ห้ามมิให้ของมีคมอยู่ข้างกายพระสนมหมิง พวกเจ้าเลินเลอเช่นนี้ได้เยี่ยงไร ถึงได้ปล่อยให้นางขโมยกรรไกรไปได้”

คำพูดสบายๆ ของเขา แต่กลับทำให้ผู้ดูแลรีบคุกเข่าโขกศีรษะราวกับเจอภัยพิบัติครั้งใหญ่

ฮ่องเต้กล่าวต่อว่า “ลากข้ารับใช้ทุกคนที่รับใช้นางไปโบยให้ตาย จะได้เป็นเยี่ยงอย่างแก่คนอื่น”

เซี่ยเชียนฮวันพลันตกใจ และนึกถึงขันทีผอมแห้งที่พานางเข้าวัง ในใจก็รู้สึกทนไม่ได้

ในขณะที่นางกำลังจะเปิดปาก เซียวเย่หลันกลับส่งสายตามา

ห้ามขอร้อง

เซี่ยเชียนฮวันเข้าใจความหมายของเขา