หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 137

"เจ้า เจ้าอย่าได้เข้ามา เจ้าคือเซียวเย่หลันจริงหรือ?"

เซี่ยเชียนฮวันถอยหลังออกไป

นางเองก็ยังไม่แน่ใจนัก

ชายหนุ่มที่ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นของสุราเดินโซซัดโซเซเข้ามา ดูไม่เหมือนกับเซียวเย่หลันตามปกติ ที่มักแฝงไปด้วยความดุดันอาฆาต

น้ำเสียงของเขาดูแหบแห้งต่ำทุ้มเนื่องจากฤทธิ์ของสุรา

"ทำไมหรือ จำสามีตัวเองไม่ได้?" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงดูผ่อนคลาย

"เจ้ากำลังพูดเรื่องน่าขันอันใด ข้าเป็นชายจะมีสามีได้อย่างไร"

เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะออกมา

ด้านหลังของนางคือชั้นวางของ นางหนีไปไหนไม่ได้อีก

ชายหนุ่มยกมือข้างขวาขึ้นพิงไปที่ตู้ด้านหลังของนางแล้วก้มหน้าลงมอง "ไม่เป็นไร ในไม่ช้าเจ้าจะนึกขึ้นได้เอง"

เมื่อเซี่ยเชียนฮวันสัมผัสได้ถึงแววตาอันน่ากลัวเหมือนสัตว์อันดุร้ายที่อยู่ด้านบนศีรษะนาง นางก็แน่ใจถึงตัวตนของชายผู้นี้ได้ทันที

เป็นเซียวเย่หลันจริงๆ !

"เป็นไปไม่ได้ เจ้า เจ้าจะเข้ามาห้องนี้ได้อย่างไร ข้าสลับหมายเลขห้องไว้แล้ว เจ้าควรจะถูกบุตรชายฉางหย่วนป๋อหามเข้าไปในห้องเทียนจื้อหมายเลขหนึ่งจึงจะถูก"

เซี่ยเชียนฮวันไม่เข้าใจจริงๆ มือทั้งสองข้างของนางปฏิเสธวุ่นวาย ไม่รู้ว่าจะคัดค้านเช่นไร

เซียวเย่หลันเผยอมุมปากยิ้มขึ้นแล้วโน้มกายลงมาช้าๆ สูดดมกลิ่นผมจากนางแล้วหัวเราะด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า

"เขาถูกข้าทำให้สลบแล้วโยนเข้าไปในกองหญ้าแล้ว"

"จริงหรือ..."

"เจ้ากำลังสงสัยในความสามารถของสามีเจ้า?"

"แต่เจ้าดื่มเหล้าจนเมามาย...

เซี่ยเชียนฮวันตอบออกมาด้วยความสงสัย

เซียวเย่หลันใช้นิ้วม้วนปอยผมของนางอย่างสบายอารมณ์ "ข้าเมาแค่ครึ่งหนึ่ง แต่ยังมีสติอยู่และข้ารู้ว่าควรทำเช่นไร"

"ดังนั้นเจ้ารู้ว่าฉางหย่วนป๋อและบุตรชายมีแผนใดอยู่ แต่แสร้งว่าถูกพวกเขามอมสุรา?"

"อืม"

"......"

เซี่ยเชียนฮวันพูดไม่ถูกจริงๆ

ครั้งนี้นางดูถูกความคิดความอ่านของเซียวเย่หลันไปมากทีเดียว

ในเรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างนาง สมองของเขาดูปราดเปรื่อง ไม่จำเป็นต้องมีใครมาช่วยชี้แนะ

"ในเมื่อเจ้ารู้ว่าพวกเขาจะจัดการกับเจ้า เหตุใดจึงไม่จากเสียโดยตรง เหตุใดจึงยังดื่มสุรากับพวกเขา" เซี่ยเชียนฮวันกระซิบถาม "เป็นเพราะสุรานั้นซูอวี้เออร์กลั่นเองกับมือ ต่อให้เจ้าต้องเสี่ยงอันตรายก็ยอมดื่มหรือ?"