หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 138

ประโยคนี้ทำให้เซี่ยเชียนฮวันหัวใจเต้นรัว

เขาคงไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นใช่หรือไม่?

“ที่นี่ไม่มีวัสดุปรุงยา ข้าไม่อาจปรุงยาแก้ดับร้อนให้เจ้าได้" นางกล่าวด้วยความระมัดระวัง

เซี่ยเชียนฮวันหวังว่าตนจะคิดผิดไป

จากนั้นน้ำเสียงของเซียวเย่หลันกลับดูเร่าร้อนจนน่าตกใจ ใครได้ยินก็ล้วนไม่อาจปฏิเสธได้ "ขึ้นเตียง"

"ข้าไม่!"

เซียวเย่หลันไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบคว้าตัวนางขึ้นมาแล้วเดินตรงไปที่เตียง

"หากเจ้าจะระบายความร้อนรุ่ม ก็ไปหาหลิวหรูซวี่ที่ห้องข้างเถอะ นางกำลังรอเจ้าอยู่!" เซี่ยเชียนฮวันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนจะร้องไห้

"นางน่าเกลียดเกินไป"

"ก่อนหน้านี้เจ้าก็บอกว่าข้าน่าเกลียดไม่ใช่หรือ?"

"เจ้าดีกว่านางเล็กน้อย"

ระหว่างที่สนทนากันอยู่นั้น เซียวเย่หลันได้วางร่างของเซี่ยเชียนฮวันลงเบาๆ

เดิมทีเซี่ยเชียนฮวันคิดว่าเมื่อชายหนุ่มผู้นี้ดื่มสุราจนเมามาย ไม่ว่าทำสิ่งใดเขาก็จะไม่รู้จักหนักเบา คาดไม่ถึงว่าท่าทางของเขาจะละเอียดอ่อนอ่อนโยนไม่แข็งกระด้างเลย

นางนั่งอยู่บนเตียงอันอ่อนนุ่ม อาศัยแสงไฟจากด้านนอกหน้าต่าง ในที่สุดก็มองเห็นใบหน้าของชายหนุ่มชัดเจน

บัดนี้แววตาของเขา มองไปช่างอ่อนโยนเหลือเกิน

ใบหน้าที่หล่อเหลาแฝงไปด้วยความปรารถนาเล็กน้อย ท่ามกลางบรรยากาศคลุมเครือ ความเย็นชาตามปกติที่เขาเป็นจางหายไป เหลือไว้เพียงความอ่อนโยนที่ดูไม่คุ้นตา

ตอนนี้จิตใจของนางช่างยุ่งเหยิง

แต่ในที่สุดนางก็ปฏิเสธความเย็นชาของเขาอันเปรียบเสมือนกับดาบคมที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกาย ตอนที่เขาเข้าใกล้ นางจึงยื่นมือผลักออกไปกล่าวว่า "ไม่ได้! ข้า...ข้าตั้งครรภ์อยู่”

เซียวเย่หลันชะงักลงเล็กน้อย

ภายใต้แววตาไร้ซึ่งความเมตตานั้นมองไปยังท้องของนางที่ยังแบนราบ

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกตกใจ นางกระซิบว่า “ต่อให้เจ้าไม่ยอมรับว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเจ้า แต่อย่างน้อยเจ้าก็ช่วยเขามาถึงสองครั้ง หากเขาเป็นอะไรขึ้นมา เจ้าจะไม่คุกเข่าเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงยามต่อหน้าตำหนักจินหลวน ซ้ำยังรับมีดจากหมิงเฟยเหนียงเหนียงโดยเปล่าประโยชน์หรือ"