หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 139

"กรี๊ด!!"

เสียงกรีดร้องอันแหลมคมดังขึ้นจากด้านนอกประตู ทำลายความเงียบสงบนี้

จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอันวุ่นวายดังขึ้น

"ดูเหมือนจะเกิดเรื่องขึ้น"

“......”

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกทำตัวไม่ถูก นางเคลื่อนไหวไปมาแล้วหดตัวไปอยู่ตรงมุมของเตียง

ทางด้านของเซียวเย่หลันก็ยังไม่สร่างเมานัก เขายกมือขึ้นกุมหน้าผากกล่าวอย่างช้าๆ ว่า “คงจะเป็นฉางหย่วนป๋อพาคนไปจับตัวข้า ไม่จำเป็นต้องสนใจ"

"แต่ข้าฟังดูน้ำเสียงผิดปกติ"

เซี่ยเชียนฮวันตั้งใจฟัง

เมื่อนางรวบรวมสติขึ้นมาได้แล้วก็รู้สึกว่าเรื่องราวดูเหมือนจะมีขั้นตอนใดผิดพลาดเกิดขึ้น

"เมื่อครู่ เหตุใดเจ้าจึงมาที่ห้องของข้าแห่งนี้?" นางเอ่ยถาม

เซียวเย่หลันเต็มไปด้วยอารมณ์ความต้องการ แต่ถูกนางผลักไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จึงตอบอย่างไม่เต็มใจนักว่า "ข้าคิดว่าที่นี่ไม่มีใคร"

"แต่เมื่อเจ้าผลักประตูเข้ามาก็รู้ว่าข้างในมีคน ซ้ำยังยืนกรานจะเข้ามาให้ได้"

"ข้าได้กลิ่นหอมของยาจากตัวเจ้า"

"จมูกเจ้าดียิ่งนัก"

"......"

เซียวเย่หลันหรี่ตาลง ท่าทีดูหงุดหงิดใจ

เขาไม่อยากตอบนาง

ไม่อยากให้สตรีคนนี้รู้ว่าเขาจำกลิ่นจากร่างกายของนางได้

เซี่ยเชียนฮวันครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นกล่าวว่า "ข้ารู้แล้วว่าสิ่งใดผิดปกติไป ห้องของหลิวหรูซวี่คือห้องที่อยู่ข้างห้องเรา แต่บัดนี้เสียงที่ดังโหวกเหวกโวยวายดูห่างไกลออกไป ไม่เหมือนดังมาจากห้องด้านข้าง"

"อย่าได้สนใจว่าดังมาจากที่ใด..."

เดิมทีเซียวเย่หลันตั้งใจจะนอนหลับพักผ่อนอีกสักหน่อย แต่เซี่ยเชียนฮวันกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งออกประตูไป

เขาส่งเสียง "ชิ" ออกมา แล้วยกมือขึ้นกุมขมับเดินตามหลังเซี่ยเชียนฮวันไปช้าๆ

ที่ระเบียงมีผู้คนรุมล้อมอยู่มากมาย

ห้องที่เกิดเรื่องไม่ใช่ห้องด้านข้าง แต่ห่างออกไปอีกหนึ่งห้อง

เซี่ยเชียนฮวันเบียดเสียดฝูงชนเข้าไปด้านใน พบอันติ้งโหวและพี่ชายยืนทำสีหน้าแปลกประหลาดน่าฉงน จึงรีบโบกมือไปทางพวกเขา

"ท่านพ่อ! ท่านพี่!"

เมื่อสองพ่อลูกได้ยินน้ำเสียงของนาง จึงหันกลับมามองด้วยความประหลาดใจ

เซี่ยเชียนฮวันวิ่งเข้ามาอยู่ข้างกายทั้งสอง แล้วชะโงกศีรษะน้อยๆ มองเข้าไปในห้องด้วยทางประตูใหญ่ "เกิดอะไรขึ้น"

"อย่ามอง ไม่งามนัก" เซี่ยเหยียนปิดดวงตาของนางเอาไว้

แต่เขาไม่อาจปิดหูของนางได้

ด้วยเหตุนี้นางจึงได้ยินน้ำเสียงของสตรีดังครวญครางออกมาจากในห้อง

ดูไม่ค่อยน่าฟังเท่าไรนัก