หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 147

ที่หน้าประตูใหญ่

เย่ซิ่นเดินทางจากไปอย่างเศร้าใจ เขาบังเอิญเจอเข้ากับเซียวเย่หลันซึ่งใบหน้าเศร้าหมองและถูกจับได้พอดี

"ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมมาหาเสี่ยวตง..." เย่ซิ่นรีบโค้งกายคารวะแล้วรีบหาข้ออ้างที่ตนแอบมาพบเซี่ยเชียนฮวัน

เซียวเย่หลันเพียงเหลือบตามองเขาเบาๆ "ถูกไล่ออกมาเร็วเพียงนี้เชียว ไร้ประโยชน์"

"ข้าน้อยไร้ความสามารถ”

เย่ซิ่นโค้งกายด้วยความนอบน้อม

เขาไม่อาจปกปิดความคิดต่อเซียวเย่หลันได้ ไม่จำเป็นต้องเอ่ยสิ่งใดมาก เซียวเย่หลันก็รู้ว่าเขามาที่นี่เพื่อรายงานเรื่องให้แก่เซี่ยเชียนฮวันรับทราบ

เซียวเย่หลันเดินผลักประตูเข้าไปทั้งที่ศีรษะยังคงอาบเลือด

เซี่ยเชียนฮวันจึงรีบเก็บรายชื่อเหล่านั้นลง

"ท่านอ๋องเดินทางมาเพคะ!" เสี่ยวตงกล่าวขึ้นด้วยความประหลาดใจ

แต่เซี่ยเชียนฮวันกลับก้มหน้ากล่าวเพียงว่า “อืม” เบาๆ ท่าทางเหม่อลอยไม่ได้โต้ตอบสิ่งใดนัก

ความคิดของนางยังจดจ่ออยู่ที่ข่าวรายงานในมือตอนนี้

นางกำลังวิเคราะห์ว่าใครกันที่เป็นเจ้าของหอเทียนเซียง

เขากับชายสวมหน้ากากที่เคยเจอในตอนนั้นเป็นพวกเดียวกันหรือไม่? หรืออาจเป็นศัตรูกันก็ได้?

"เจ้าไม่ได้ยินสิ่งที่ข้าพูดหรือ?"

น้ำเสียงอันบูดบึ้งแฝงไปด้วยความโมโหของชายหนุ่มดังเข้าไปในหูของเซี่ยเชียนฮวัน

นางจึงเงยหน้าขึ้น "อ๋อข้าได้ยินแล้ว”

ท่าทีอันเมินเฉยเช่นนี้ทำให้เซียวเย่หลันขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วหันหลังคิดจะจากไป

"โอ้ท่านอ๋อง ท่านได้รับบาดเจ็บสาหัสทีเดียว! เชิญนั่งก่อนเถิดเพคะ เหนียงเหนียงจะได้รักษาอาการให้ท่านได้!"

เสี่ยวตงรีบตะโกนขึ้นด้วยน้ำเสียงอันเกินจริง แล้วรั้งเซียวเย่หลันไว้

เซียวเย่หลันไม่ได้ยืนกรานที่จะจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว เขานั่งลงมองไปทางเซี่ยเชียนฮวันด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็นว่า "รักษาแผลให้ข้า"

คำสั่งที่แข็งแกร่งนั้น ไม่อาจขัดฝืนได้

เดิมทีเซี่ยเชียนฮวันก็ไม่ได้เต็มใจนัก แต่เมื่อลองครุ่นคิดดู หากนางสามารถค้นหาผู้ที่อยู่เบื้องหลังคอยสนับสนุนซูอวี้เออร์ได้ แล้วคิดบัญชีทั้งหมดภายในครั้งเดียว นางก็ไม่จำเป็นต้องจะต้องถูกกักบริเวณอยู่เช่นนี้อีกต่อไป