หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 177

“ปล่อยข้านะ คนที่ดีแต่ข่มเหงรังแกผู้หญิง จะนับว่าเป็นผู้ชายที่ดีได้อย่างไร”

เซี่ยเชียนฮวันงอนิ้วอย่างเงียบๆ

นางซ่อนเข็มเงินไว้ในแขนเสื้อ

ขอแค่หาโอกาสตอนที่อีกฝ่ายไม่ทันระวัง นางก็สามารถโต้คืนชายผู้นี้ได้ และเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของเขา

แต่ไม่คาดว่าชายสวมหน้ากากเหมือนจะสังเกตเห็นถึงความตั้งใจของนาง มือหนึ่งกดศีรษะนาง อีกมือก็จับสองมือนางไพล่ไปด้านหลัง ทำให้นางขยับตัวไม่ได้!

“ข้ามิได้รังแกเจ้า แค่อยากจะเตือนเจ้าเท่านั้น” ชายสวมหน้ากากยิ้ม

“ไปซะ ข้ารู้ตัวว่าทำอะไรอยู่ ไม่ต้องให้ท่านมาเตือน!”

เซี่ยเชียนฮวันนึกแค้นใจที่ไม่อาจเงยหน้าจ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาดุดันได้

ชายสวมหน้ากากโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหูนาง “ข้าบอกแล้ว ข้ารู้จักเจ้าดีกว่าเซียวเย่หลัน เจ้าจะไม่โกหกโดยไม่มีเหตุผล หรือถ้าทำก็จะมีเหตุผลที่ต้องทำเช่นนั้น”

“ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของท่าน”

“ช่างเป็นสาวน้อยที่ไม่รู้จักเห็นใจผู้อื่นเลย...” ชายสวมหน้ากากถอนหายใจ “เซียวเย่หลันเข้าใจเจตนาดีของเจ้าหรือไม่?”

เซี่ยเชียนฮวันไม่ตอบ

หน้าผากของนางถูกกดแนบตรงหัวใจของชายคนนั้น นางได้ยินเสียงหัวใจเต้นที่ช้าแต่ทรงพลังของเขา ทันใดนั้นดวงตาที่เย็นชาและชั่วร้ายของเซียวเย่หลันก็ปรากฏขึ้นในหัว

“เสี่ยวเชียนฮวัน ทิ้งทางรอดให้ตัวเองบ้าง อย่ารอจนถึงตอนที่เจ้าตายคามือเซียวเย่หลันแล้วมานึกเสียใจทีหลัง”

พูดจบ เขาก็สะกดจุดหลังศีรษะของเซี่ยเชียนฮวัน

เขาใช้แรงอย่างเหมาะสม

เซี่ยเชียนฮวันค่อยๆ หมดสติ นางเป็นลมในอ้อมแขนของชายผู้นั้น

แม้ภาพตรงหน้าจะค่อยๆ มืดลง แต่เซี่ยเชียนฮวันยังพยายามลืมตาเพื่อมองใบหน้าที่แท้จริงของชายคนนั้น

แต่น่าเสียดายที่แดดแรงเกินไป

นอกจากดวงตาแหลมคมสีดำสนิทดุจเหยี่ยว อย่างอื่นล้วนพร่ามัว...

ตกเย็น

เซี่ยเชียนฮวันยกมือกุมศีรษะอย่างเวียนหัว และตื่นขึ้นมาพบสาวใช้ในวัง

“พระชายาทรงฟื้นแล้ว?”