หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 18

ความหมายที่ซ่อนอยู่ในประโยคนั้นของซูอวี้เออร์ ผู้ชายทุกคนล้วนฟังออกได้

แต่แล้ว เซียวเย่หลันกลับไม่อยู่ค้างคืนตามความต้องการของนาง เขาเพียงพูดอย่างเรียบเฉยว่า "ไม่ล่ะ ข้าไม่มีนิสัยชอบนอนร่วมห้องกับคนอื่น"

ซูอวี้เออร์กัดริมฝีปาก "ท่านอ๋อง ท่านรังเกียจข้าเหรอ"

"อย่าเดาส่งเดช"

"ตั้งแต่คืนนั้นที่ช่วยท่านถอนพิษ ร่างกายของข้าก็แย่ลงทุกวัน เดี๋ยวก็ปวดหัวตัวร้อนไม่สบาย แบบนี้ก็ดูเหมือนจะไม่มีสิทธิ์จะรับใช้ท่านอ๋องได้แล้วจริงๆ"

ซูอวี้เออร์ถอนหายใจเบาๆ หลุบตาลงต่ำ แล้วก็ปล่อยมือที่จับแขนของเซียวเย่หลันเอาไว้ออก

เมื่อเซียวเย่หลันเห็นท่าทางน้อยใจของนาง ก็ทำได้เพียงนั่งลงข้างกายนาง พูดเสียงเบาๆ ว่า "ข้ารู้ว่าพิษดอกรักรุนแรงแค่ไหน หลังจากคืนนั้น พิษก็เข้าสู่ร่างกายเจ้า นี่คือสิ่งที่ข้าติดค้างเจ้า"

"ท่านอ๋องอย่าได้กล่าวเช่นนั้น ได้รับใช้ท่านอ๋องหนึ่งคืน ก็นับเป็นวาสนาอันยิ่งใหญ่ของอวี้เออร์แล้ว"

ซูอวี้เออร์ใช้หลังมือปาดน้ำตาที่หางตาเบาๆ เสียงสั่นเครือ ยิ่งทำให้ดูน่าสงสารขึ้นไปอีก

แสร้งถอยเพื่อรุกคือวิธีการที่นางถนัดที่สุด

นางใช้วิธีนี้ จัดการกับคุณชายผู้สูงศักดิ์มานักต่อนักแล้ว

เซียวเย่หลันเห็นดังนั้น ก็เพียงหลุบตาลงก่อนจะดึงผ้าห่มให้นางเท่านั้น "ตอนนี้สิ่งที่เจ้าต้องทำก็คือรักษาร่างกายของตัวเองให้ดี อย่าคิดมาก"

"แต่ข้าเป็นผู้หญิงนะ! สิ่งที่ข้าต้องการที่สุด ก็คือการปรนนิบัติผู้ชายของตัวเองให้ดีเท่านั้น..."

ซูอวี้เออร์ไม่ยอมแพ้ แถมยังเอามือไปวางไว้บนเอวของเซียวเย่หลัน ส่งสายตาอ้อยอิ่งสุดฤทธิ์ เพื่อหวังจะรั้งเขาเอาไว้ให้ได้

เซียวเย่หลันจับข้อมือของซูอวี้เออร์ไว้ ก่อนจะยกออกอย่างเบาๆ เขาปิดตาก่อนพูดว่า "ตอนนี้ข้าไม่มีอารมณ์"

พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไปทันที!

ซูอวี้เออร์เห็นแล้วก็ร้อนใจ เข้าไปกอดเซียวเย่หลันไว้อย่างไม่สนใจสิ่งใด สองมือกอดเอวของเขาไว้แน่น "ท่านอ๋อง! ข้ารู้ว่าท่านไม่ชอบแตะต้องตัวผู้หญิงมาแต่ไหนแต่ไร แต่ในเมื่อท่านรังเกียจเซี่ยเชียนฮวันขนาดนั้น แต่กลับยอมให้นางไปปรนนิบัติท่าน แล้วทำไมถึงเป็นอวี้เออร์ไม่ได้ล่ะ"