หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 182

ระหว่างทางกลับจากวัง

เซี่ยเชียนฮวันกำลังคิดหาข้ออ้างกลับบ้านแม่ และใช้เวลาอยู่ที่จวนอันติ้งโหวสักพัก จนกว่าพระสนมหมิงจะกลับวัง

“ยังเจ็บอยู่ไหม”

จู่ๆ เซียวเย่หลันก็เปิดปากถามอย่างเย็นชา

เซี่ยเชียนฮวันกำลังคิดอะไรบางอย่าง จึงตอบสนองช้าไปครู่หนึ่ง “หือ?”

“คอนะ”

“ไม่หรอก ข้าชินกับการกระทำของท่านแล้ว”

เซี่ยเชียนฮวันนึกขึ้นได้ว่าเซียวเย่หลันเพิ่งจะบีบคอของนางไป และยังผลักนางไปที่ตั่งเตียง เพื่อบีบให้นางรักษาฮองเฮา

น้ำเสียงของนางจึงเย็นชาเล็กน้อย

เซียวเย่หลันหลับตาและพูดว่า “เจ้าไม่บอกข้าให้ชัดเจน”

“ท่านตำหนิข้าเรื่องนี้หรือ? ข้าเป็นมนุษย์ ไม่ใช่ข้าราชบริพารหรือว่าทาสของท่าน ที่ต้องคอยรายงานท่านทุกเรื่อง”

เซี่ยเชียนฮวันระงับความโกรธและกล่าวโต้แย้ง

ได้ฟังความดื้อรั้นของนาง คลื่นความเย็นชาก็แผ่ออกมาจากร่างของเซียวเย่หลัน

“ในเมื่อเจ้าเป็นพระชายาของข้า ก็เท่ากับเป็นข้าราชบริพารของข้า หากเจ้าไม่พอใจก็กลับจวนอันติ้งโหวของเจ้าไป”

“ไม่ต้องกังวล สักวันข้าจะกลับไปในไม่ช้า”

เซี่ยเชียนฮวันเม้มปาก

นางรู้ว่า เซียวเย่หลันต้องการกำจัดนางและเด็กในครรภ์ของนางโดยเร็ว

แต่นางทนมานานมากแล้ว ถ้าไม่ทนจนกว่าสถานการณ์ในราชสำนักจะสงบลง ความทุกข์ทรมานที่ผ่านมาทั้งหมดจะไม่สูญเปล่าหรอกหรือ

ความเงียบปกคลุมภายในรถม้าชั่วขณะ

ไม่มีใครมองใคร

แต่เซียวเย่หลันยังต้องการรู้บางสิ่ง

“เมื่อไหร่ที่เจ้ารู้ว่าพระสนมหมิงถูกใส่ร้าย?” เขาถามด้วยเสียงทุ้ม

“ตอนจับชีพจรให้ฮองเฮาก็ยังรู้สึกคลุมเครือ แต่เมื่อนางเป็นลมหมดสติไปนั้น มันกลับดูร้ายแรงมาก ทั้งที่ในความเป็นจริงไม่ได้เป็นอันตรายเลยสักนิด ซึ่งข้าคิดว่ามันแปลก”