หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 201

ในครั้งนี้ เป็นความรู้สึกคุ้นเคยของเซี่ยเชียนฮวัน

นางถอนหายใจออกมา

แม้ว่าตอนนี้สติสัมปชัญญะของนางจะดูคลุมเครือ แต่ก็ยังคงรู้และเข้าใจว่าคนที่อยู่ข้างกายตอนนี้คือเซียวเย่หลัน...

“เจ้าถูกวางยางั้นหรือ?"

ข้างหูเซี่ยเชียนฮวันมีเสียงของชายหนุ่มดังขึ้น ฟังจากน้ำเสียงพอจะเดาได้ว่าตอนนี้เขาคงขมวดคิ้วด้วยท่าทางไม่พอใจ

นางจับไปที่บ่าของเขา ลมหายใจเหนื่อยหอบเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า "องค์ชายรอง เฉิงกุ้ยเฟยและองค์หญิงแปด วางแผนเรื่องนี้"

"มียาแก้พิษหรือไม่"

บัดนี้เซียวเย่หลันไม่ได้วิ่งตามคนร้าย แต่กลับคลำไปที่เอวของเซี่ยเชียนฮวัน

เขาจำได้ว่านางไปไหนมาไหนมักเอายาไปด้วย เช่นยาว่านหลิงที่สามารถถอนพิษได้ทุกชนิด

"มะ ไม่มี..."

เซี่ยเชียนฮวันส่ายหน้า

ก่อนหน้าที่จะเดินทางออกจากวังหย่งโซ่ว ยาที่นางมีล้วนถวายแก่ไทเฮาหมดแล้ว

ที่สำคัญก็คือ การที่เซียวเย่หลันเข้ามาสัมผัสนางในตอนนี้ ราวกับไฟอันร้อนรุ่มทำให้นางรู้สึกร้อนรนทรมานกว่าเดิม!

“เจ้า เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ..."

เซี่ยเชียนฮวันทนไม่ไหวอีกต่อไป นางจับมือเขาเอาไว้แน่น

เซียวเย่หลันสัมผัสได้ถึงความร้อนจากฝ่ามือของนางที่แผ่ซ่านออกมา ริมฝีปากจึงเผยอขึ้นเล็กน้อย “ที่แท้พวกเขาวางยานี้กับเจ้าหรอกหรือ"

“ไปเสีย!"

เมื่อครู่นางรู้สึกโชคดีที่เขาเดินทางมาทัน แต่ท้ายที่สุดแล้วเขากลับเอ่ยคำเยาะเย้ยขึ้นมา

เซียวเย่หลันกุมมือน้อยๆ ที่ต่อต้านเขาเอาไว้ ก่อนจะกดนางเข้ามาในอ้อมกอดตน พูดขึ้นเบาๆ ว่า “หากข้าไสหัวไปจริงๆ เจ้าจะให้ขันทีมาช่วยหรือ?"

"ขันทีก็...ดีกว่าเจ้า..."

เซี่ยเชียนฮวันต้องการจะตอกกลับเขาสักสองประโยค แต่คิดไม่ถึงว่าทันทีที่นางเอ่ยคำพูดออกมา น้ำเสียงก็ไร้เรี่ยวแรงและอ่อนโยนเช่นนี้

เพราะร่างของนางถูกเซียวเย่หลันกอดเอาไว้อย่างไม่อาจควบคุมตัวเองได้ ราวกับว่ามันต้องการความอบอุ่นจากร่างกายและลมหายใจของเขา