หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 207

“เสี่ยวตง เจ้ารู้สึกหรือไม่ว่าที่นี่ช่างเงียบเหลือเกิน?”

เซี่ยเชียนฮวันมองไปรอบด้าน นางพบว่าถนนอันกว้างขวางนี้ นอกจากพวกนางแล้วมีเพียงคนไม่กี่คน

ไม่มีคุณตาร้องขายปิงถังหูลู่ ไม่มีคุณป้าร้องขายเครื่องประทินโฉม แม้แต่ร้านข้าขายน้ำขนมข้างทางก็ปิดเงียบ

เสี่ยวตงชะโงกหน้ามองไปรอบด้าน “อาจเพราะเทศกาลตงจื้อใกล้เข้ามาแล้วกระมัง ทุกคนจึงไม่อยากออกจากเรือน”

“บัดนี้ก็ไม่ได้หนาวนัก เหตุใดจึงไม่ออกมาเดินเที่ยวกัน?”

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกแปลกใจมาก

แม้ว่าชาวบ้านในต้าเซี่ยจะกลัวความหนาวเย็นกันเท่าไร แต่ก็ไม่ควรขดตัวอยู่ในบ้านตั้งแต่ฤดูหนาวยังมาไม่ถึงเช่นนี้

นางนึกไม่ออกจริงๆ จากนั้นเมื่อเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว ก็ได้เห็นป้ายเขียนไว้ว่า “ฮัวเยว่ถัง” สามตัวโดดเด่น

“ท่านพี่”

เซี่ยเชียนฮวันเดินตรงเข้าไปด้านในโรงหมอ นางเอ่ยเรียกเซี่ยเหยียนที่กำลังสั่งให้คนรับใช้โยกย้ายของ

เซี่ยเหยียนหันกลับมามองแล้วรีบเดินเข้ามาจับมือนาง ยิ้มว่า “ข้าสั่งให้เจ้าพักผ่อนอยู่ในจวนอ๋องไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงเดินทางมาที่นี่”

“เจ้ารักษาคนไข้ไม่เป็นสักหน่อย เปิดกิจการวันแรกหากไม่มีหมอออกตรวจจะได้อย่างไร”

เซี่ยเชียนฮวันเงยหน้ามองไปรอบๆ อย่างมีความสุข

สองข้างซ้ายขวาเป็นตู้ยา ตรงกลางเป็นที่ออกตรวจอาการ ด้านหลังคือบันได ผู้ป่วยในกรณีพิเศษสามารถขึ้นไปรับการตรวจที่ด้านบนได้

แม้จะเป็นอาคารเดียวกัน แต่โรงหมอและโรงเตี๊ยมกลับแยกกันได้เป็นอย่างดี ไม่รบกวนซึ่งกันและกัน

เซี่ยเชียนฮวันมองไปด้วยความรู้สึกพึงพอใจ

การที่ได้มีโรงหมอเป็นของตนเอง คือความใฝ่ฝันของนางมาโดยตลอด

คิดไม่ถึงว่าจะสำเร็จได้ที่นี่