หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 239

ฝีเท้านี้ ไม่เหมือนเซี่ยเชียนฮวัน ไม่เหมือนเสี่ยวตง แต่ดูคล้ายผู้ชาย

หรือว่าเป็นท่านอ๋อง?!

ซูอวี้เออร์ตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น ดวงตาของนางได้รับบาดเจ็บ และห้องนี้ก็มืดมิดไร้แสงไฟ ทำให้หาทางออกอื่นไม่ได้

นางไม่มีทางเลือก จึงทำได้เพียงมุดเข้าไปที่ใต้เตียง และพยายามกลั้นหายใจ

รอจนกระทั่งประตูถูกผลัก ซูอวี้เออร์ก็ได้ยินเสียงของผู้ชาย ในใจก็พลันตื่นตกใจ ท่านอ๋องจริงๆ ด้วย

วรยุทธ์ของเซียวเย่หลันสูงมาก ประสาทการได้ยินก็เหนือกว่าคนทั่วไปหลายเท่า

ดังนั้น ซูอวี้เออร์จึงไม่กล้าแม้แต่จะหายใจทางจมูก ทําได้เพียงอ้าปากเบาๆ สูดหายใจเข้า แล้วพ่นออกอย่างเงียบๆ นางรู้สึกอึดอัดใจ และหดหู่อย่างบอกไม่ถูก

แต่ไม่ว่านางจะอึดอัดมากแค่ไหนก็ไม่สามารถปล่อยให้เซียวเย่หลันพบว่าตัวเองแอบเข้ามาในเรือนของเซี่ยเชียนฮวันยามวิกาล

“อื้อ…”

เมื่อเซียวเย่หลันวางเซี่ยเชียนฮวันลงบนเตียง เซี่ยเชียนฮวันก็สะลืมสะลือตื่นขึ้นมา

นางเผลอหลับไปในรถม้า และเป็นเซียวเย่หลันที่อุ้มนางลงมา ทั้งยังอุ้มมาส่งถึงหอหลันเซียง

“รอก่อน”

เซี่ยเชียนฮวันพบว่าชายคนนี้กำลังถอดเสื้อผ้าให้นาง ก็พลันได้สติกลับคืนมา และตระหนักได้ว่าตัวเองไม่ได้ฝันอยู่ จึงรีบคว้ามือของเขาอย่างอ่อนแรง

เซียวเย่หลันจึงเงยหน้าขึ้นอย่างเย็นชา “ทำไม”

“ไม่ขอรบกวนท่านอ๋อง ข้าจะพักผ่อนไปทั้งแบบนี้ ท่านรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ” เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะอย่างเก้อเขิน

“ในเมื่อเจ้าเป็นภรรยาของข้า จะดูแลเจ้าสักครั้งก็ไม่เป็นไรหรอก”

เซียวเย่หลันพูดหน้าตาย อีกทั้งน้ำเสียงก็เย็นชาและหยาบกระด้าง แม้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นจะพอฝืนใจมองว่าเป็นเจตนาที่ดี แต่เซี่ยเชียนฮวันกลับตกตะลึงและไม่รู้สึกอบอุ่นใจที่ได้ยินเลยสักนิด

นางกำคอเสื้อแน่น “ข้าดูแลตัวเองได้”

“แต่เจ้ากำลังป่วย”

“ถูกต้อง ท่านก็ทราบว่าข้าติดโรคระบาดอยู่ ยังกล้ามาใกล้ชิดกับข้าอีกหรือ?”