หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 240

ซูอวี้เออร์คิดแล้วก็ไม่เข้าใจ

เซี่ยเชียนฮวันกล้าดีอย่างไรให้ท่านอ๋องไปเอาน้ำร้อนมาให้ แถมยังให้ช่วยเช็ดตัวอีก!

นี่ไม่เท่ากับว่าทำเหมือนท่านอ๋องเป็นข้ารับใช้หรอกหรือ?

หากนางป่วยแล้วทำเช่นนั้นบ้างล่ะ ตามกฎแล้ว นางคงถูกลากออกไปโบยด้วยไม้กระดาน!

ซูอวี้เออร์มักแสดงท่าทีอ่อนโยนกับเซียวเย่หลัน ประพฤติตัวเหมือนเป็นภรรยาที่ดี แน่นอนว่าคงไม่กล้าร้องขอเช่นนั้น แม้ว่าเซียวเย่หลันจะดูแลนางแต่คงไม่มีทางเห็นด้วย และคงเรียกสาวใช้มาทำแทนเท่านั้น

ชั่วขณะหนึ่ง อารมณ์ของซูอวี้เออร์ก็ซับซ้อนขึ้นมา นางรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

นางรู้สึกอิจฉา และอยากจะออกไปฆ่าเซี่ยเชียนฮวันด้วยมือตัวเอง

หากไม่ใช่เพราะเสียงฝีเท้าของเซียวเย่หลันดังขึ้น บางทีซูอวี้เออร์อาจจะถูกเพลิงริษยาบั่นทอนสติปัญญา แล้วออกไปทำมันจริงๆ

“นอนดีดี”

เซียวเย่หลันวางอ่างล้างหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำร้อนลงบนเก้าอี้ตัวเล็กด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ก่อนจะถอดเสื้อให้เซี่ยเชียนฮวัน เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถอดปิ่นปักผมของนางออกก่อน แก้มวยผมของนาง และปล่อยให้เส้นผมสีดำสนิทร่วงหล่นลงมาเหมือนธารน้ำตก มันตกลงบนผิวขาวผ่องดุจหิมะ ดึงความละเอียดอ่อนของสตรีออกมา

ภายในห้องยังไม่มีการจุดเทียน

อาศัยเพียงแสงจันทร์จางๆ สะท้อนเรือนร่างของนางบนดวงตาลุ่มลึกของเซียวเย่หลัน ทันใดนั้นคลื่นน้ำที่ไม่เคยมีมาก่อนก็พลันสั่นกระเพื่อมขึ้นมา

หลังจากนั้นไม่นาน

เซี่ยเชียนฮวันก็ปลดเสื้อผ้าออก

สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าผู้ชาย ไม่เพียงแต่เรือนร่างอันงดงาม แต่ยังมีจุดเลือดสีดำเป็นหย่อมๆ

“ท่านเห็นหรือไม่ว่า ร่างกายของข้าน่าเกลียดแค่ไหน” เซี่ยเชียนฮวันเหยียดยิ้มจางๆ “ไม่ต้องฝืนใจไปหรอก ข้ารู้ว่าใครก็ตามที่เห็นมันจะรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา รวมถึงตัวข้าด้วย”

เซียวเย่หลันนิ่งเงียบ

เขาหยิบผ้าสะอาดขึ้นมา แล้วจุ่มลงในน้ำร้อน

เซี่ยเชียนฮวันนอนตะแคง เลิกคิ้วสูงแล้วพูดว่า “ท่านคงเห็นมันไม่ชัดสินะ? หลังจากที่ติดโรคระบาด ตัวท่านจะน่ากลัวมาก ราวกับว่าเพิ่งคลานออกมาจากนรก”

นางคิดว่าที่เซียวเย่หลันไม่รู้สึกรังเกียจ คงเป็นเพราะว่ามองเห็นจุดเลือดบนร่างของนางไม่ชัด

แต่คาดไม่ถึงว่า