“พิโธ่ ดูเจ้าพูดสิ รับใช้บุรุษนะไม่ต้องใช้ตา!”
“พูดแบบนั้นก็ไม่ถูก มีหลายที่ต้องใช้ตาเหมือนกัน...”
“ชู่ รีบหุบปาก”
ในที่สุดก็มีแม่ครัวสองสามคนที่สังเกตเห็นเซี่ยเชียนฮวัน พวกนางรีบก้มหน้าก้มตา รู้สึกตกใจจนไม่กล้าเปล่งเสียงออกมา
นางเว่ยแม่ของเย่ซิ่นที่เป็นหัวหน้าห้องครัว ก็รีบเดินเข้ามา ยิ้มแห้งๆ แล้วกล่าวว่า “พระชายาโปรดให้อภัยด้วย สตรีพวกนี้แค่พูดจาไร้สาระ แต่พวกนางไม่ได้ตั้งใจเช่นกัน”
“ไม่เป็นไร”
เซี่ยเชียนฮวันตอบ
นางเหลือบมองคนที่ทํางานในห้องครัวแวบหนึ่ง “ป้าเว่ย รบกวนเรียกทุกคนออกมายืนตรงหน้าข้าทั้งหมด ห้ามขาดแม้แต่คนเดียว”
“เจ้าค่ะ”
นางเว่ยไม่กล้าขัดคำสั่ง กวักมือเรียกผู้คนให้ออกมา
ไม่ช้าคนรับใช้หลายสิบคนก็ยืนกันเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่ในลานกว้าง เจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สีหน้าของพวกเขามึนงงมาก
“หากพระชายาต้องการจะลงโทษ ทรงลงโทษเพียงคนปากเปราะไม่กี่คนเถอะเพคะ ไม่จำเป็นต้องลากคนบริสุทธิ์เข้ามาเกี่ยวข้อง” นางเว่ยเกลี้ยกล่อม
นางคิดว่าเพราะเซี่ยเชียนฮวันได้ยินคำพูดพวกนั้น จึงโมโหขึ้นมา
เซี่ยเชียนฮวันส่ายหน้า นางเดินกลับไปกลับมาอยู่สองรอบ แต่ก็ไม่เห็นสาวใช้ที่วางยาอยู่ในกลุ่มคน
“สาวใช้ที่ไปส่งยาให้ข้าเมื่อคืนล่ะ” เซี่ยเชียนฮวันถามเสียงเย็น
“ส่งยา?”
นางเว่ยชะงัก
แต่เมื่อคืน ไม่มีใครต้มยาในครัว!
แม้ว่าหมอชราผู้นั้นจะมอบใบสั่งยาให้ แต่ท่านอ๋องก็ดูเหมือนจะรำคาญ และบอกเพียงว่าพระชายารู้เรื่องแพทย์ ไม่จำเป็นต้องต้มยาอะไรให้นาง ปล่อยให้นางดูแลตัวเอง
เซี่ยเชียนฮวันเห็นปฏิกิริยาของนางเว่ย จึงถามอีกรอบว่า “ที่นี่มีเด็กสาวอายุประมาณ15-16 ตัวผอมๆ ตาไม่โต แต่มีฟันกระต่ายหรือไม่”
นางเว่ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “คนที่ท่านพูดถึงคือตี๋เอ๋อร์หรือไม่?”
“คงจะใช่ ท่านไปเรียกนางมาพบข้าหน่อยสิ”
“นี่...”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
นางออกควายไงคะ ไม่รู้อะไรซักอย่างตั้งท้อง อยู่ไปวันๆ...
นางเอกหน้าโง่ วันๆไม่ทำเห้ ไร รักษาแต่คน ไม่เคยคิดจะสู้กลับ ไร้น้ำยา...
ทำไมหายอีกแล้ว มาอัพต่อค่ะ...
ดีใจกลับมาอัพต่อแล้ว ขอบคุณแอดมินค่ะ...
รออ่านอย่าใจจดจ่อ อัพต่อพลีสสส...
กลับมาต่อ รออ่านอยู่ค่ะ...
ตามคะ ขอบคุณค่ะ...
ไม่อัพต่อแล้วเหรอค่ะ กำลังสนุกเลย...
Update new chapter please...
รอค่ะ มาต่อเร็วๆ กำลังสนุก...