หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 285

เซี่ยเชียนฮวันรีบหดศีรษะกลับไป

หัวใจดวงน้อยของนางเต้นโครมคราม คิดไม่ถึงว่าชายที่ถูกห้อมล้อมเอาไว้จะเป็นเซียวเย่หลัน

และนางบังเอิญเจอเข้ากับเขาพอดี

นี่มันชะตาอะไรกัน?

"ลูกพี่ มีคนอยู่ในถ้ำนั่น"

"สภาพของจ้านอ๋องตอนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาคงหนีไปไหนไม่ได้ เราเข้าไปฆ่าปิดปากคนในถ้ำก่อน หากมันไปเรียกกำลังเสริมเราคงจะแย่"

มือสังหารอีกคนเริ่มทำการแนะนำด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ผู้ที่เป็นหัวหน้าพยักหน้าเห็นด้วย "ที่เจ้าพูดก็ถูก ไป! ไปดูกัน"

พวกเขาทั้งหลายพากันเข้าไปในถ้ำอย่างระมัดระวัง

ทันใดนั้นเอง

ก็มีงูยักษ์พุ่งกายออกมาจากถ้ำ ทำเอาเสียพวกเขาตกใจกลัววิญญาณแทบหลุดจากร่าง!

"งะ...งู นั่นมันงู!"

"รีบไปเร็วเข้า ไปเร็ว!"

พวกเขาไม่เคยเห็นงูตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อน จึงไม่มีใครหันไปสนใจเซียวเย่หลันซึ่งกำลังได้รับบาดเจ็บ ต่างพากันวิ่งหนีฉี่ราด

งูใหญ่ไล่พวกเขาทั้งหลายจนหายออกไปจากป่า

เซี่ยเชียนฮวันยื่นศีรษะน้อยๆ ออกไป นางลังเลอยู่สักพักก่อนจะออกมาจากแอ่งน้ำแห่งนั้น

แท้จริงแล้ว ในตอนแรกนางไม่อยากโผล่หน้าไปให้เซียวเย่หลันเห็น แต่เขาบาดเจ็บเลือดออกมาก จะให้นางทิ้งไว้ตามลำพังโดยไม่เหลียวหลังมองได้อย่างไร ดังนั้นจึงออกมาพบเขาโดยไม่มีทางเลือก

"เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?"

เซี่ยเชียนฮวันเดินไปหาเซียวเย่หลัน มือจับแขนเสื้อที่ยังมีน้ำหยดติ๋งๆ ด้วยความรู้สึกทำตัวไม่ถูก

เซียวเย่หลันพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิดใจ "ข้าดูเหมือนคนที่ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?"

"อย่างน้อยเจ้าก็มีฉายาว่าจ้านอ๋อง เป็นถึงเทพแห่งสงครามยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งต้าเซี่ย เหตุใดไม่อาจจัดการกับมือสังหารเพียงเท่านี้ได้เล่า" เซี่ยเชียนฮวันพึมพำออกมา "ข้าจำได้ว่าก่อนหน้านี้เจ้าคนเดียวเอาชนะมือสังหารได้ถึงสิบคน"

"ข้าสู้ได้หนึ่งต่อสิบ นั่นเป็นกรณีที่ข้าไม่ได้ถูกเจ้าใช้เข็มแทงเช่นนี้”

เซียวเย่หลันพยายามประคองดาบยาวเอาไว้แล้วลุกขึ้น แต่ต่อให้ใช้เรี่ยวแรงจนหมดสิ้น เขาก็ยังขาแข้งอ่อนล้มไปข้างหน้า

เซี่ยเชียนฮวันเข้าไปพยุงเขาอย่างรวดเร็ว "นี่ เจ้าระมัดระวังหน่อยสิ เจ้าได้รับบาดเจ็บเสียเลือดมากขนาดนี้ อย่าได้ทำเป็นอวดดีนักเลย”

"ออกไปเสีย ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามาดูแล"