หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 284

"พี่งูเอ๋ยพี่งู คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะตามข้ามาถึงที่นี่ ขอบใจเจ้ามากที่ช่วยข้าให้พ้นจากวิกฤตเมื่อครู่ แต่เสื้อผ้าของข้ายังอยู่ที่นั่น อากาศหนาวเหน็บเช่นนี้ข้าเกรงว่าจะหนาวตายเสียก่อน"

เซี่ยเชียนฮวันซุกตัวอยู่ในมุมหนึ่งของถ้ำ โดยใช้มือโอบร่างกายของตนเอาไว้ ท่าทีดูน่าสงสารเหลือเกิน

นางพึมพำออกมาว่า "ต้องโทษชายคนเมื่อครู่ ข้าบอกแล้วว่าเพียงแค่อาบน้ำเท่านั้น แต่เขากลับยืนกรานจะจับข้าในฐานะมือสังหาร คนตาบอดเช่นเขา ในอนาคตหากมีลูก ลูกคงจะตาบอดด้วย"

งูใหญ่ขดตัวกลม ไม่รู้ว่ามันเข้าใจคำพูดของนางหรือไม่ แต่เข้ามาใกล้นางมากขึ้น

เซี่ยเชียนฮวันยื่นมือออกมาปฏิเสธ "พี่งูคิดอยากเพิ่มความอบอุ่นให้ข้าหรือ? แต่เจ้าเป็นสัตว์เลือดเย็น ยิ่งเข้าใกล้ข้า ข้ายิ่งสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็น น้ำใจของเจ้านั้นข้ารับไว้แล้ว"

นางฟังไม่ออกว่าเสียงฟ่อๆ ของงูใหญ่หมายถึงสิ่งใด แต่นางรู้ว่างูตัวนี้มีจิตวิญญาณและจะไม่ทำร้ายนางแน่

บางทีสักวันหนึ่งนางอาจจะศึกษาตำรากุ่ยอีทั้งเจ็ดเล่มได้สำเร็จ เมื่อถึงเวลานั้นคงสามารถสื่อสารกับสิ่งมีชีวิตทุกชนิดได้เช่นบรรพบุรุษของกุ่ยอีในตำนาน

งูใหญ่ไม่ได้เข้าใกล้นางอีก

มันก้มศีรษะลงนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันว่ายน้ำจากไป

ทันใดนั้นเซี่ยเชียนฮวันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของชายหนุ่มเร่งรีบดังขึ้น นางรีบหาที่ซ่อน ไม่กล้าเอ่ยใดๆ ออกมา

ถ้ำนี้มีทางเข้าอีกแห่ง

ชายผู้นั้นคงคิดว่านางหนีออกไปจากปากถ้ำฝั่งนั้นแล้ว จึงได้เดินทางตามออกไปโดยไม่ทันได้สังเกตเห็นสตรีตัวเล็กๆ ซึ่งซ่อนกายอยู่ในมุมมืด

ผ่านไปครู่หนึ่ง เซี่ยเชียนฮวันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนหลายคนดังขึ้นนอกถ้ำ

เขาไปตามหาผู้ช่วยมางั้นหรือ?

แย่แล้วล่ะ

เดิมทีเซี่ยเชียนฮวันตั้งใจจะแอบหนี แต่เดินไปได้เพียงสองก้าวก็พบว่างูตัวใหญ่นั้นว่ายน้ำกลับมา ในปากคาบเสื้อของนางมาด้วย

"พี่งู เจ้าช่วยเอาเสื้อผ้ามาให้ข้าหรือ?” เซี่ยเชียนฮวันประหลาดใจยิ่งนัก งูตัวนี้เฉลียวฉลาดและเข้าใจในภาษามนุษย์ดังที่นางคาดไว้จริงๆ "ขอบใจเจ้ามาก! ไว้ข้าจะเอาผลไม้มากมายมาให้เจ้า”

แม้เสื้อผ้าจะเปียก แต่ก็ดีกว่าไม่ได้สวมใส่อะไรเลย เมื่อนางบิดน้ำออกแล้วก็ยังพอใส่ได้อยู่บ้าง

นางรีบสวมใส่เสื้อผ้า