หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 501

“เพียะ!”

หมิงเฟยให้ขันทีเอาไม้กระดานออกมา ตีฝ่ามือของเซี่ยเชียนฮวันอย่างแรง!

ฝ่ามือที่ขาวสะอาดกลายเป็นความบวมแดงในทันที นางแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ ในดวงตาส่วนลึกของซูอวี้เออร์และเซียวหมิงเซียนก็ต่างมีฉายแววพึงพอใจ เพียงแต่เสียดายที่การทุบตีนั้นไม่แรงพอ ไม่สาหัสพอ!

พวกนางแทบหวังว่าหมิงเฟยจะหักมือของเซี่ยเชียนฮวันไปซะ

“เพียะเพียะ!”

หมิงเฟยตีนางอีกสองครั้งติดกัน

มือเล็กๆ ของเซี่ยเชียนฮวันยิ่งบวมแดงมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงกับเริ่มสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ บริเวณง่ามนิ้วมือเหมือนจะถูกตีจนเนื้อแตก เลือดเนื้อปริออก

“พอแล้ว เสด็จแม่” เซียวเย่หลันเพิ่งจะหยุดนางไว้ “ก่อนหน้านี้นางเพิ่งได้รับบาดเจ็บ ร่างกายยังอ่อนแอมาก”

เซี่ยเชียนฮวันยกมุมปากขึ้นอย่างเย็นชา

เป็นการโน้มน้าวที่แก้ปัญหาไม่ได้เลยจริงๆ

นางอดไม่ได้ที่จะคิดว่า ถ้าเป็นซูอวี้เออร์ เกรงว่าเซียวเย่หลันคงไม่ยอมให้หมิงเฟยได้ลงมือทำโทษตั้งแต่แรกกระมัง

หมิงเฟยวางไว้กระดานลง ถามอย่างเย็นชา “หลาบจำแล้วหรือยัง”

“จำได้แล้วเพคะ”

เซี่ยเชียนฮวันตอบด้วยเสียงแผ่วต่ำ

หมิงเฟยคำรามฮึเบาๆ ครั้นแล้วก็จากไปพร้อมกับขันทีโดยไม่สนใจเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของผู้อื่น

“เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง ทำให้พระชายาต้องถูกลงโทษ”

ซูอวี้เออร์ดูเหมือนจะรู้สึกเสียใจกับเซี่ยเชียนฮวัน

การแสดงออกอย่างมีคุณธรรมของนาง ได้รับความประทับใจจากราชวงศ์ที่อยู่รายล้อมไม่น้อย

โดยไม่คาดคิด ทันใดนั้นเสียงขององค์หญิงสี่เซียวหมิงหลานก็ดังมาจากด้านข้าง “พระชายาจ้านอ๋องถูกลงโทษอย่างไม่มีความผิดจริงๆ”

ทุกคนมองดูด้วยความประหลาดใจ

เห็นเซียวหมิงหลานมองอย่างเฉยเมย ปรายหางตามองซูอวี้เออร์ “น้องเจ็ด เมื่อครู่ข้าเห็นชัดเจน พระชายารองซูล้มลงด้วยตัวเอง และพระชายาจ้านอ๋องไม่ได้แตะต้องนางเลย”