หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 286

“เจ้าไม่จำเป็นต้องเข้าใจผิด ที่ข้าทำเช่นนี้ เพราะไม่อยากให้จ้านอ๋องและอวี้เออร์ ถูกลากเข้าไปเกี่ยวข้องเพราะความโง่เขลาของเจ้า”

น้ำเสียงของเซียวเย่หลันดูแข็งทื่อ เหมือนต้องการปกปิดอะไรบางอย่าง แม้กระทั่งเป็นฝ่ายริเริ่มอธิบายก่อน

เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะ “ข้าเข้าใจแล้ว ดังนั้นข้าจึงอยู่ในป่าตลอดเวลา ท่านวางใจเถอะ ข้าจะไม่ทำให้พวกท่านเดือดร้อนไปด้วย”

นางมีเหตุผลมากเสียจน เซียวเย่หลันไม่รู้จะทำเช่นไร จึงทําได้เพียงแค่เงียบ

ผ่านไปสักพัก

เซี่ยเชียนฮวันเห็นว่าเขามีเลือดไหลออกมาก จึงหยุดเดินต่อ และเข้าไปประคองเขาให้นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

“หากท่านรู้สึกเจ็บก็สามารถร้องออกมาได้ มิต้องอดกลั้นเอาไว้”

นางนั่งลงข้างๆ เซียวเย่หลัน ฉีกแขนเสื้อแล้วมัดที่แขนของเขา เพื่อช่วยหยุดเลือดให้เขา

เซียวเย่หลันเพียงแค่นเสียงอย่างเย็นชา “หากเจ้าไม่ใช้เข็มเงินแทงข้า สายลับวรยุทธ์ดาษๆ สองสามคนนั่น คงไม่อาจทำร้ายข้าได้”

“ใช่ๆ ข้าผิดเอง” เซี่ยเชียนฮวันเบะปาก “แต่ท่านแน่ใจหรือว่าพวกเขาเป็นสายลับของซีเหลียง? บางทีอาจจะมีคนในราชสำนักบางคนกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ก็ได้?”

“วรยุทธ์และสำเหนียงของพวกเขาล้วนเป็นชาวซีเหลียง ไม่ผิดแน่” เซียวเย่หลันกล่าวเสียงเรียบ

“ดูเหมือน เป็นปีที่มีเรื่องมากมาย...”

เดิมทีเซี่ยเชียนฮวันคิดว่า มือสังหารปริศนาเหล่านั้นอาจจะเกี่ยวข้องกับชายสวมหน้ากาก เพราะมีบางคนส่งไปจัดการจวนอันติ้งโหว

แต่ในเมื่อเป็นสายลับที่ชาวซีเหลียงส่งมา จึงไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่ชายสวมหน้ากากพูด

บอกได้คําเดียวว่าเซียวเย่หลันโชคร้ายเอง

อย่างไรก็ตาม มีสายลับของแคว้นศัตรูอยู่รอบๆ พื้นที่ล่าสัตว์ ถ้าหากเซียวเย่หลันไม่มา ก็มีโอกาสมากที่เซี่ยเชียนฮวันจะพบพวกเขาในป่าคืนนี้ ถึงตอนนั้นนางอาจถูกฆ่า หรืออาจจะแย่กว่านั้น

หากมองจากอีกมุมหนึ่ง เซียวเย่หลันก็ถือได้ว่าช่วยชีวิตนางเอาไว้