หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 287

คําพูดของเซียวเย่หลัน ทําให้เซี่ยเชียนฮวันตกตะลึง

ลูกของเขา?

มิใช่ว่า เขาคิดเสมอว่าเด็กคนนี้เป็นลูกชู้ไม่ใช่หรือ?

หลังจากเซียวเย่หลันพูดจบ ก็เหมือนจะตระหนักถึงความผิดพลาดของตัวเอง สีหน้าเย็นชาเล็กน้อย “ความหมายของข้าคือ ถึงแม้ว่าเจ้าจะมีความสัมพันธ์กับชายอื่น แต่ก่อนที่เจ้าจะให้กำเนิดเด็ก จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะด่วนตัดสินว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกข้า”

เมื่อก่อนเขาไม่รู้ว่าเซี่ยเชียนฮวันจะเฉลียวฉลาดมากเพียงนี้

พอลองคิดดูตอนนี้ เนื่องจากนางมีความรู้เรื่องแพทย์ ก็มีความเป็นไปได้ว่าอาจจะแสร้งทำเป็นดื่มน้ำแกงคุมกำเนิด แต่ความจริงกลับแอบเททิ้ง

เซี่ยเชียนฮวันพลันเหยียดยิ้ม “ข้าคิดว่าท่านควรจะเชื่อสัญชาตญาณของท่านจะดีกว่า ในเมื่อท่านคิดว่าเขาเป็นลูกชู้ เช่นนั้นเขาก็เป็นลูกชู้ หากท่านไม่เชื่อจะลองหยดเลือดพิสูจน์ดูก็ได้ ข้าแน่ใจว่าเลือดของเขาจะไม่หลอมรวมกับท่าน”

“เซี่ยเชียนฮวัน เจ้าพูดเช่นนี้แสดงว่าเจ้ามั่นใจแล้วหรือ ว่าใครเป็นบิดาของเด็กนั่น”

ดวงตาของเซียวเย่หลันพลันเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ ไม่หลงเหลือความอบอุ่นอีกต่อไป

เซี่ยเชียนฮวันร้องหึออกมา “ไม่ว่าพ่อของเด็กจะเป็นใคร แต่มิใช่คนใจจืดใจดำเช่นท่านแน่”

ความจริงต่อให้ไม่มีพ่อ อาศัยแค่หนังสือเด็กที่นางเก็บเอาไว้ ก็เพียงพอจะเลี้ยงลูกตามลำพังจนโตได้

แล้วเหตุใดถึงต้องการผู้ชายเฮงซวยเหล่านั้นมาชี้นิ้วสั่งด้วย?

หากไม่มีผู้ชายเฮงซวยมาวุ่นวายในชีวิตของนางกับลูก ไม่แน่ว่า ในทางกลับกันพวกเขาอาจจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข และเติบโตขึ้นมาอย่างราบรื่น!

“นั่นสินะ กระทั่งในอารามชีเจ้าก็ไม่อาจประพฤติตัวได้อย่างเหมาะสม คอยยั่วยวนฝูงผีเสื้อหมู่ภมร จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่จะมีเด็กชู้งอกออกมาอีกสองสามคน”

เซียวเย่หลันนึกถึงข่าวลือระหว่างนางกับหลินซวี่ ริมฝีปากบางก็พลันยิ้มเยาะ และเริ่มพูดอย่างเย็นชา

เซี่ยเชียนฮวันสีหน้าอึมครึม “ท่านพูดเช่นนี้หมายความว่าอะไร?”

นางผูกมิตรกับงู แล้วไฉนถึงกลายเป็นยั่วยวนฝูงผีเสื้อหมู่ภมรไปได้?

ไร้สาระ!

เซียวเย่หลันยังคงเย้ยหยัน “หากข้าเป็นคนใจจืดใจดำ เซี่ยเชียนฮวัน งั้นเจ้าก็เป็นผู้หญิงหยำฉ่า”

“พูดพอหรือยัง!”

เซี่ยเชียนฮวันถูกคำพูดของเขายั่วโทสะจนทนไม่ไหว ยกฝ่ามือขึ้นมาตบใบหน้าหล่อเหลาของชายคนนั้นไปหนึ่งที!