“อย่าส่งเสียง”
เซียวเย่หลันแทบจะดึงเซี่ยเชียนฮวันเข้ามากอดโดยไม่รู้ตัว เขาปิดปากนางไว้ และกอดนางไว้ในอ้อมแขน
“ท่าน...”
“ชู่”
เซี่ยเชียนฮวันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเงียบ
นางแค่อยากจะถามว่า เหตุใดเซียวเย่หลันถึงเคลื่อนไหวเช่นนี้ ไม่เจ็บแผลหรือ
“งูที่เจ้ารู้จัก มันฆ่าคนเป็นหรือไม่?”
ชายคนนั้นโน้มตัวลงมาใกล้ๆ ข้างหูของเซี่ยเชียนฮวัน น้ำเสียงถูกกดให้ต่ำ แทบจะเป็นเพียงลมหายใจอุ่นๆ ที่พ่นอยู่ข้างหูนาง ทำให้รู้สึกราวกับว่ามีมดหลายตัวกำลังไต่ไปมาในหัวใจของนาง
เซี่ยเชียนฮวันไม่กล้าส่งเสียง ได้แต่เพียงส่ายหน้า
นางไม่รู้
แต่ตั้งแต่ที่รู้จักงูตัวนั้นมา นางก็เห็นมันกินแต่ผลไม้หรือเม็ดยา ไม่เคยเห็นมันกินหนู กระต่ายหรืออะไรเลย
บางทีมันอาจจะเชื่องจนเกินไป จึงไม่มีประสบการณ์ในการล่าสัตว์ เช่นนั้นก็ควรที่จะจัดการกับมือสังหารพวกนั้นไม่ได้หรือเปล่า?
เซี่ยเชียนฮวันอดรู้สึกกังวลขึ้นมาไม่ได้
นางสงบสติอารมณ์ เมื่อเห็นเงาร่างสองเงาวิ่งมาจากทางที่เกิดต้นเสียง ฉับพลันหัวใจดวงน้อยๆ ก็แทบจะเด้งมาจุกที่ต้นคอ
เป็นมือสังหารซีเหลียงจริงๆ ด้วย!
พวกเขาอยู่ที่นี่จริงๆ!
“สมควรตาย จู่ๆ หัวหน้าก็ถูกงูตัวนั้นเขมือบเข้าไปในปาก แล้วเราจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไรดี”
“คงได้แต่บอกความจริงออกไปตามตรง!”
“ไม่ได้ นายน้อยเป็นคนขี้ระแวง เขาจะไม่เชื่อว่าพวกเราถูกงูหลามยักษ์โจมตี บางทีอาจจะสงสัยว่าที่พวกเราสองคนรอดชีวิตมาได้ก็เพราะแปรพักตร์ไปเข้าร่วมแคว้นต้าเซี่ย!”
“ชู่ แต่เจ้าก็พูดถูก...”
พวกเขาพูดภาษาซีเหลียง เซี่ยเชียนฮวันจึงฟังไม่รู้เรื่อง
เซียวเย่หลันถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากที่ได้ยินสิ่งนี้
ดูเหมือนว่าแม้งูยักษ์ตัวนั้นจะเชื่อง แต่ก็รู้วิธีโจมตีคนเลว และตอนนี้สายลับซีเหลียงกลุ่มนั้นก็เหลือแค่สองคนนี้เท่านั้น
“เจ้าซ่อนตัวอยู่ที่นี่ ข้าจะไปจัดการกับพวกเขา”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
นางออกควายไงคะ ไม่รู้อะไรซักอย่างตั้งท้อง อยู่ไปวันๆ...
นางเอกหน้าโง่ วันๆไม่ทำเห้ ไร รักษาแต่คน ไม่เคยคิดจะสู้กลับ ไร้น้ำยา...
ทำไมหายอีกแล้ว มาอัพต่อค่ะ...
ดีใจกลับมาอัพต่อแล้ว ขอบคุณแอดมินค่ะ...
รออ่านอย่าใจจดจ่อ อัพต่อพลีสสส...
กลับมาต่อ รออ่านอยู่ค่ะ...
ตามคะ ขอบคุณค่ะ...
ไม่อัพต่อแล้วเหรอค่ะ กำลังสนุกเลย...
Update new chapter please...
รอค่ะ มาต่อเร็วๆ กำลังสนุก...