หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 305

“ปล่อยข้า ข้าไม่อยากบวช ข้ายังท้องอยู่นะ ไม่มีเหตุผลที่จะบังคับให้หญิงตั้งครรภ์ออกบวช?!”

เซี่ยเชียนฮวันดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง

นางทุกข์ทรมานในจวนจ้านอ๋องตั้งมากมาย ผู้ที่สมควรปกป้องไม่ได้รับการปกป้อง ผู้ที่สมควรล้างแค้นกลับไม่ได้แก้แค้น นางไม่เต็มใจจริงๆ ที่จะลงเอยด้วยการเป็นชีในวัด!

“พวกท่านปล่อยพระชายานะ...”

เสี่ยวตงถลามาข้างหน้า ต้องการปกป้องเซี่ยเชียนฮวัน

แม่ชีที่นี่ปกติก็คุ้นเคยกับการทำงานหนัก แต่ละคนร่างกายแข็งแรง แม้ว่าเสี่ยวตงจะพอมีกังฟูอยู่บ้าง แต่ไม่อาจต่อกรกับพวกนางทั้งกลุ่มได้ ได้แต่มองเซี่ยเชียนฮวันถูกลากออกไป

แม่ชีทั้งสองบังคับให้เซี่ยเชียนฮวันคุกเข่าลงบนเบาะ ภิกษุณีติงจิ้งโน้มตัวลงมาพร้อมมีด กระซิบที่ข้างหูนางว่า “พระชายา ยอมรับชะตากรรมเถอะ!จ้านอ๋องกับครอบครัวของท่านต่างทอดทิ้งท่าน และท่านก็ถูกกำหนดให้อยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต อันที่จริงการใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบนั้นเป็นเรื่องที่ดี ท่านไม่จำเป็นต้องคิดถึงเรื่องทางโลกอีก”

“ท่านภิกษุณี ข้ารู้ว่าศาสนาพุทธให้ความสำคัญกับการหลุดพ้น แต่ข้าเซี่ยเชียนฮวันมิใช่คนที่จะยอมรับชะตากรรมง่ายๆ ชีวิตข้า ข้าจะใช้สองมือเปลี่ยนแปลงมันเอง!” เซี่ยเชียนฮวันกัดฟันพูด

ภิกษุณีติงจิ้งตะลึงงัน สุดท้ายก็ส่ายหน้า ค่อยๆ ดึงผมสีดำสนิทของเซี่ยเชียนฮวันขึ้นมา

การให้เซี่ยเชียนฮวันอยู่ในอารามจื่อเสีย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของนางเอง

เซี่ยเชียนฮวันรู้เรื่องแพทย์ เฉลียวฉลาด ในอนาคตเมื่อภิกษุณีติงจิ้งแก่ตายไป สตรีที่น่าสงสารบนภูเขาเหล่านี้ ก็จะมีผู้สืบทอดที่เชื่อถือได้คอยดูแล

และคนที่นางเลือก ก็คือเซี่ยเชียนฮวัน

สายลมพัดพากลิ่นหอมของดอกคามิเลียลอยเข้ามา ปอยผมที่ร่วงลงพื้น ก็ถูกสายลมปัดเป่าออกไป

“พวกเจ้ากำลังทำอะไรกับชายาของข้า?”

เซียวเย่หลันเดินเข้ามาในห้องโถง แล้วค่อยๆ โน้มตัวลง หยิบปอยผมเหล่านั้นขึ้นมา

ทุกคนต่างตกตะลึง มองเซียวเย่หลันเหมือนเห็นผี!

“ท่าน ท่านคือ...” ภิกษุณีติงจิ้งพูดเสียงสั่น

มีดในมือนางร่วงลงพื้นดังเคร้ง

เป็นจ้านอ๋อง?!

ทำไมเขาถึงมาที่นี่ได้!