หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 306

“ชิ้ง!”

เซียวเย่หลันชักดาบ แล้วตัดผมส่วนใหญ่ของหลิวไท่เฟย ตัดจนหัวของนางเกลี้ยงเกลาเหมือนแม่ชี

ท่ามกลางแสงแดดอันอบอุ่น แสงเย็นเยียบบนใบดาบสะท้อนใบหน้าที่หวาดกลัวของทุกคน

หลิวไท่เฟยตกใจมาก และล้มลงไปกองที่พื้น นางพูดติดอ่างเสียงสั่นว่า “ท่าน...ท่านกล้าลงมือได้อย่างไร...ในแง่ของความอาวุโส ข้าเป็น...”

“ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นใคร”

เซียวเย่หลันฉุดเซี่ยเชียนฮวันขึ้นมา

เซี่ยเชียนฮวันเดินโซเซตามเขาออกไปจากห้องโถง เงยหน้าขึ้นถามว่า “เซียวเย่หลัน ท่านมาได้อย่างไร?”

“เสด็จพ่อโดนพิษงู จึงสั่งให้ข้ามาพาเจ้าไป”

“แบบนี้นี่เอง...”

นางก้มหน้าพลางถอนหายใจ ท้ายที่สุดเมื่อมีความจำเป็นต้องใช้นาง เขาก็จะมาหานางเอง

เช้าวันนั้นเขาจากไปโดยไม่บอกลา มันก็แสดงให้เห็นน้ำหนักของนางในใจเขาแล้ว

“ท่านอ๋อง ในที่สุดท่านก็มา!”

เสี่ยวตงร้องไห้และวิ่งมาหาเซียวเย่หลันกับเซี่ยเชียนฮวัน

เซียวเย่หลันเหลือบมองนางแวบหนึ่ง “ไปเก็บของ”

“เจ้าค่ะ!”

เสี่ยวตงดีใจมาก

ท่านอ๋องพูดเช่นนี้ แสดงว่านางกับพระชายาจะได้ออกจากสถานที่ผีๆ นี่สักที และจะไม่กลับมาอีก

จริงสิ เรื่องดีดีเช่นนี้จะต้องบอกหลินซวี่!

เสี่ยวตงรีบกลับไปเก็บของ แล้วลงจากเขาไปแจ้งหลินซวี่

เมื่อหลินซวี่ได้ยินว่าท่านอ๋องมารับพระชายา ก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก และลากร่างกายที่ยังฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บไปดึงรถม้าออกมา แต่หารู้ไม่ว่า เซียวเย่หลันได้ให้เซี่ยเชียนฮวันนั่งม้าตัวเดียวกับเขา และควบกลับค่ายไปแล้ว

“พวกเราจะทำอย่างไรกันดี?” เสี่ยวตงมองหลินซวี่

หลินซวี่ชะงัก ครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ในเมื่อท่านอ๋องมารับพระชายา ทำไมพวกเราไม่เอาสัมภาระของพระชายากลับจวนเลยเล่า”