หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 320

"เจ้าพูดอะไรของเจ้า"

เซียวเย่หลันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นมอง แสงแดดส่องกระทบใบไม้สาดมายังใบหน้าของเขา ราวกับเคลือบไปด้วยทอง ช่างน่าหลงใหล

เซี่ยเชียนฮวันจำต้องยอมรับว่าวินาทีนี้นางเองก็ถูกความหล่อเหลาของชายผู้นี้สะกดจิต

"อาการของเสด็จพ่อเป็นอย่างไร"

เซียวเย่หลันเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ดึงสติเซี่ยเชียนฮวันที่ตกอยู่ในความครุ่นคิดกลับคืนมา

"ก็ดีขึ้น" เซี่ยเชียนฮวันยิ้มตอบ "มีชีวิตชีวาขึ้นมาก ในไม่ช้าก็หายดี"

"งั้นหรือ เช่นนั้นก็ดี"

เซียวเย่หลันยังคงขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย ราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่าง

เซี่ยเชียนฮวันเอ่ยถาม "เจ้ามหาเสด็จพ่อ?"

"อืม”

เซียวเย่หลันพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะขึ้นรถม้าไปนั่งลงข้างกายเซี่ยเชียนฮวัน จ้องไปยังใบรายชื่อในมือแล้วครุ่นคิด

เมื่อสองวันก่อน ซูอวี้เออร์บอกว่าควรรีบนำรายชื่อนี้ส่งให้กับราชสำนัก เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาใหญ่

บัดนี้เขาอยากฟังความคิดเห็นของเซี่ยเชียนฮวัน

ดังนั้น เซียวเย่หลันจึงได้นำเรื่องที่เชลยซีเหลียงสารภาพออกมาให้กับเซี่ยเชียนฮวันฟัง

เซี่ยเชียนฮวันฟังเขาพูดจบก็เอ่ยโดยไม่ลังเล "รายชื่อนี้เจ้าจะนำส่งไปมิได้”

"เพราะเหตุใด?"

"หากนำรายชื่อนี้ส่งขึ้นไป โดยนิสัยอันไม่เชื่อผู้ใดง่ายๆ ของเสด็จพ่อ ไม่รู้ว่าจะเกิดสงครามโลหิตกระหน่ำเพียงใด บางที ครอบครัวที่มีความเกี่ยวข้องกับรายชื่อเหล่านี้อาจจะถูกกำจัดจนสิ้น หากเรายังไม่มีหลักฐานเพียงพอ ข้าคิดว่าไม่ควรเชื่อเพียงคำพูดของพวกเขา แล้วทำให้ผู้คนมากมายต้องตาย”

เซี่ยเชียนฮวันพิจารณาอย่างรอบคอบ จากนั้นพูดออกมาทีละประโยคจนจบ คิ้วที่ขมวดเข้าหากันของเซียวเย่หลันคลายลง มุมปากเผยอขึ้นเล็กน้อย

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวต่อไปว่า "อีกอย่าง หลายวันมานี้การที่เจ้าสืบสวนสอบสวนปากคำจากเชลยซีเหลียงสองคนอย่างไม่หยุดหย่อน หมายความว่าในใจของเจ้ารู้สึกสงสัยพวกเขาเช่นกัน มิเช่นนั้น ด้วยนิสัยอันเด็ดขาดของเจ้า จะปล่อยพวกเขาไว้เนิ่นนานเช่นนี้หรือ"

"เจ้าพูดถูก"