หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 322

เซี่ยเชียนฮวันหันกลับมา

นางเห็นแววตาของนักโทษทั้งสองคนจึงยิ้มขึ้นเล็กน้อย รู้ว่าพวกเขาไม่เห็นนางในสายตา

ไม่เป็นไร ประเดี๋ยวพวกเขาก็จะรู้เอง

"เจ้าทั้งสองยังจำงูใหญ่ในป่าที่ทำให้พวกเจ้าตกใจเสียจนฉี่ราดได้หรือไม่" เซี่ยเชียนฮวันกอดอกถาม

"เจ้ารู้ได้อย่างไร..."

เมื่อได้ยินคำว่า ‘งูใหญ่’ พวกเขาก็ตกใจด้วยความกลัวตัวสั่น

เซี่ยเชียนฮวันพูดขึ้นเบาๆ ว่า "เพราะในคืนนั้นข้าอยู่ข้างงูใหญ่นั่น เราเป็นพวกเดียวกัน"

"พวกเดียวกัน?"

เชลยทั้งสองคนตกตะลึง

หรือพระชายาอ๋องผู้นี้เป็นผู้เชี่ยวชาญในการฝึกงู!

พวกเขารีบมองไปรอบๆ โดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นว่ารอบกายไม่มีร่องรอยของงูยักษ์ จึงได้วางใจลง

หนึ่งในนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "แล้วอย่างไรเล่า บัดนี้พวกเราไม่กลัวมันแล้ว"

"ใช่แล้ว ความกล้าหาญของชาวซีเหลียงอยู่ในทุกอณูรูขุมขน เจ้าอย่าคิดเอางูมาทำให้พวกเราหวาดกลัว ไม่เป็นผลหรอก"

อีกคนหนึ่งพูดขึ้น

เซี่ยเชียนฮวันนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ พยักหน้าตอบว่า "ดี อีกเดี๋ยวข้าอยากรู้นักว่าจะยังปากแข็งเช่นนี้หรือไม่"

ใบสั่งยาที่นางให้ผู้คุมคุกไปซื้อหาไม่ง่าย รออยู่เกือบทั้งคืนผู้คุ้มกันก็ยังไม่กลับมา

เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เชลยทั้งสองก็ดูถูกนางมากยิ่งขึ้น

แววตาดูแคลนมองไปทางเซี่ยเชียนฮวันอย่างไม่ปิดบัง

จนกระทั่งเที่ยงคืน ผู้คุมจึงได้วิ่งกลับมาด้วยความเหนื่อยหอบ นำสิ่งของที่เซี่ยเชียนฮวันสั่งให้ซื้อยื่นให้แก่นาง

เซี่ยเชียนฮวันมองหาเครื่องทรมานในห้องที่พอใช้ได้ จากนั้นโยนสมุนไพรทั้งหมดลงไปบนโต๊ะ ทำการบดขยี้ให้เป็นผุยผง

"ข้าทำให้"