หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 322

เซี่ยเชียนฮวันหันกลับมา

นางเห็นแววตาของนักโทษทั้งสองคนจึงยิ้มขึ้นเล็กน้อย รู้ว่าพวกเขาไม่เห็นนางในสายตา

ไม่เป็นไร ประเดี๋ยวพวกเขาก็จะรู้เอง

"เจ้าทั้งสองยังจำงูใหญ่ในป่าที่ทำให้พวกเจ้าตกใจเสียจนฉี่ราดได้หรือไม่" เซี่ยเชียนฮวันกอดอกถาม

"เจ้ารู้ได้อย่างไร..."

เมื่อได้ยินคำว่า ‘งูใหญ่’ พวกเขาก็ตกใจด้วยความกลัวตัวสั่น

เซี่ยเชียนฮวันพูดขึ้นเบาๆ ว่า "เพราะในคืนนั้นข้าอยู่ข้างงูใหญ่นั่น เราเป็นพวกเดียวกัน"

"พวกเดียวกัน?"

เชลยทั้งสองคนตกตะลึง

หรือพระชายาอ๋องผู้นี้เป็นผู้เชี่ยวชาญในการฝึกงู!

พวกเขารีบมองไปรอบๆ โดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นว่ารอบกายไม่มีร่องรอยของงูยักษ์ จึงได้วางใจลง

หนึ่งในนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "แล้วอย่างไรเล่า บัดนี้พวกเราไม่กลัวมันแล้ว"

"ใช่แล้ว ความกล้าหาญของชาวซีเหลียงอยู่ในทุกอณูรูขุมขน เจ้าอย่าคิดเอางูมาทำให้พวกเราหวาดกลัว ไม่เป็นผลหรอก"

อีกคนหนึ่งพูดขึ้น

เซี่ยเชียนฮวันนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ พยักหน้าตอบว่า "ดี อีกเดี๋ยวข้าอยากรู้นักว่าจะยังปากแข็งเช่นนี้หรือไม่"

ใบสั่งยาที่นางให้ผู้คุมคุกไปซื้อหาไม่ง่าย รออยู่เกือบทั้งคืนผู้คุ้มกันก็ยังไม่กลับมา

เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เชลยทั้งสองก็ดูถูกนางมากยิ่งขึ้น

แววตาดูแคลนมองไปทางเซี่ยเชียนฮวันอย่างไม่ปิดบัง

จนกระทั่งเที่ยงคืน ผู้คุมจึงได้วิ่งกลับมาด้วยความเหนื่อยหอบ นำสิ่งของที่เซี่ยเชียนฮวันสั่งให้ซื้อยื่นให้แก่นาง

เซี่ยเชียนฮวันมองหาเครื่องทรมานในห้องที่พอใช้ได้ จากนั้นโยนสมุนไพรทั้งหมดลงไปบนโต๊ะ ทำการบดขยี้ให้เป็นผุยผง

"ข้าทำให้"

เซี่ยเชียนฮวันเงยหน้าขึ้นเป็นความหมายให้ผู้คุมคุกกรอกยาแก่ทั้งสองคน

ผ่านไปไม่นาน เซี่ยเชียนฮวันก็เริ่มเอ่ยถามว่า "พวกเจ้าบอกรายชื่อของขุนนางมากมายในราชสำนักออกมา พบว่าพวกเขาไปมาหาสู่กับซีเหลียง จุดประสงค์เพื่อสิ่งใด?"

"แน่นอนว่าเป็นการกระตุ้นความขัดแย้ง ให้ฮ่องเต้แคว้นต้าเซี่ยสังหารพวกเขาเสีย!"

เชลยคนหนึ่งโพล่งออกมา

หลังจากที่พูดจบ ก็ต้องตกตะลึงกับตนเอง! เป็นแบบนี้ได้อย่างไร!?

สิ่งที่เขาอยากพูดไม่ใช่เช่นนี้!

เชลยอีกคนหนึ่งจ้องไปที่พรรคพวกแววตาดุเดือด หวังจะอ้าปากตำหนิ แต่คิดไม่ถึงว่าคำพูดของเขาไม่อาจควบคุมได้โดยตนเอง"เจ้าโง่ พูดออกไปเช่นนั้นแล้วเราจะหาโอกาสสังหารจ้านอ๋องได้อย่างไร!"

"เจ้าต่างหาก เจ้าคนโง่เง่า! กลับหมู่บ้านฉางหยวนแล้วจะอธิบายอย่างไร!"

“ให้ตายสิ เหตุใดเจ้าจึงพูดถึงหมู่บ้านฉางหยวน!"

ระบบประสาทส่วนกลางของพวกเขาได้รับผลกระทบจากยา จึงไม่อาจควบคุมคำพูดของตนเองได้ ความลับต่างๆ นานาเริ่มรั่วไหล