หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 360

“ขอบคุณ ขอบคุณ...จวิ้นเอ๋อร์จะไม่มีวันลืมความช่วยเหลือของท่านในวันนี้!”

เซวี่ยจวิ้นเผยสีหน้าประหลาดใจ และกล่าวขอบคุณไม่หยุด ในที่สุดก็ลุกขึ้นยืนเพื่อหลีกทางให้คนอื่น

นางไม่คิดจะทำให้การรักษาผู้อื่นของเซี่ยเชียนฮวันต้องล่าช้า หลังจากกล่าวขอบคุณเสร็จ นางก็รีบจากไป

ชิวหมิ่นยืนกอดอกอยู่ข้างหลังเซี่ยเชียนฮวัน “ท่านแน่ใจหรือว่าจะทำเช่นนี้? ช่วยผู้หญิงคนอื่นได้รับความโปรดปรานจากสามี”

“ไม่มีนางก็มีคนอื่นอยู่ดี”

เซี่ยเชียนฮวันรู้ว่า หมิงเฟยจะไม่ยอมแพ้ นางจะให้เซียวเย่หลันแต่งงานกับกุลสตรีชั้นสูงเหล่านั้นสักคนสองคน

ท้ายที่สุดแล้วการแต่งงานก็เป็นตัวช่วยที่ดีที่สุดในการแย่งชิงบัลลังก์

ถึงแม้นางจะมีไทเฮาคอยหนุนหลัง แต่ไทเฮาก็แก่มากแล้ว ไม่รู้จะตายวันตายพรุ่งเมื่อไหร่ อันติ้งโหวก็ไม่มีอิทธิพลใดๆ ต่อราชวงศ์ ส่วนพี่ชายคนโตเซี่ยเหยียนก็เป็นคุณชายเจ้าสำอางที่ไม่สามารถคาดหวังอะไรได้

เช่นนี้แล้วนางจะอยู่ในสายตาอันสูงส่งของหมิงเฟยได้อย่างไร

ดังนั้นแม้ว่านางจะไม่ช่วยเซวี่ยจวิ้น แต่ท้ายที่สุดก็จะมีคนอื่นที่ถูกเลือกอยู่ดี

ชิวหมิ่นขมวดคิ้ว “สร้างค่ายล่วงหน้า นับว่าเป็นกลยุทธ์ชนิดหนึ่ง แต่ข้าไม่ชอบการแก่งแย่งในเรือนหลัง นอกจากนี้การเป็นเจ้าของร้านก็มีอิสระเสรีไร้ข้อผูกมัด”

“ข้าถึงรู้สึกอิจฉาพี่ชิวหมิ่นมาก”

เซี่ยเชียนฮวันยิ้ม

นางเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปนอกประตู

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่มีรถม้าคันหนึ่งจอดตรงหน้าประตูถงซ่านถังของท่านหญิงหยวนหลี่

บนรถม้าไม่มีสัญลักษณ์ใดๆ และใช้ผ้าม่านสีดำปิดช่องว่างทั้งหมด ทำให้มองไม่เห็นว่าใครนั่งอยู่ข้างใน

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย

หลังจากเหลือบมองอยู่หลายครั้ง รถม้าก็ขับออกไป

ซึ่งผู้ที่นั่งอยู่ในรถม้าก็คือพระชายาขององค์ชายรอง หลี่จิ้งหย่า!

ตอนนี้ฐานะสะใภ้ราชวงศ์ของนางถูกปลดแล้ว เว้นแต่ว่าองค์ชายรองจะได้นั่งบนบัลลังก์มังกร นางถึงจะฟื้นฟูตำแหน่งของนางได้!

เดิมทีหลี่จิ้งหย่าอยากจะจับปลาสองมือ คว้าทั้งองค์ชายรองทั้งเซียวเย่หลัน และอาศัยสติปัญญากับเสน่ห์ของนาง ชักจูงพวกเขาสองคนพี่น้อง

พวกนางแต่ละคนไม่อาจซ่อนความกังวลใจได้

จ้านอ๋องในข่าวลือ ว่ากันว่าเพียงได้ยินชื่อของเขาแม้แต่เด็กที่ร้องไห้ก็ยังหยุดร้องเพราะกลัวเลย

เขาฆ่าคนดุจหญ้า เลือดเย็นและโหดเหี้ยม ใครจะกล้าขัดแย้งกับเขา ไม่แน่ว่าอาจจะถูกเขาเด็ดหัวในพริบตา...

แต่เพื่อเห็นแก่ครอบครัว ไม่ว่าพวกนางจะกลัวมากแค่ไหน ก็ยังต้องมาพบหน้าจ้านอ๋องอยู่ดี

รอไม่นาน ในที่สุดเซียวเย่หลันก็มา

หมิงเฟยนั่งอยู่บนเก้าอี้ร่วมกับสาวงามพลางจิบชา นางเหลือบมองเงาร่างของลูกชายตัวเอง แล้วกล่าวว่า “เจ้ามาแล้วสินะ”

“ผู้หญิงเหล่านี้ก็เหมือนๆ กันหมด ท่านก็แค่เลือกมาสักคน ไม่จำเป็นต้องให้ข้ามา”

เซียวเย่หลันกวาดสายตามองเหล่ากุลสตรีที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างเย็นชา

พวกนางก้มหน้าก้มตาลง ไม่กล้าหายใจเสียงดัง

ยิ่งเห็นผู้หญิงเหล่านี้เป็นเช่นนี้ ยิ่งทำให้เซียวเย่หลันรู้สึกอารมณ์เสีย