หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 373

เสียโฉมเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ที่สำคัญคือดวงตาคู่นี้ของเจ้าไร้ประโยชน์สิ้นดี ตอนมองไม่เห็นยังดีกว่านี้ เก็บไว้ก็ไร้ประโยชน์”

เซี่ยเชียนฮวันส่งเสียงพึมพำออกมาอย่างเยือกเย็น

เซียวเย่หลันตอบว่า “ในฐานะหมอ เจ้ากลับมีจิตใจโหดเหี้ยมคิดร้ายเช่นนี้ ข้ามาเคยมองเจ้าผิดไปจริง ๆ ”

“ใช่ ๆ ๆ ข้ามันเป็นหมอหญิงที่จิตใจโหดเหี้ยมที่สุดในปฐพี บัดนี้เจ้ามีพระชายารองผู้แสนอ่อนโยนเช่นแม่นางซูแล้ว ยังไม่รีบไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดแต่งงานเพื่อคารวะฟ้าดินกับนางอีกหรือ?”

เซี่ยเชียนฮวันเห็นชายหนุ่มยังคงสวมชุดสีดำยาวที่เชามักใส่เป็นประจำ ช่างขัดต่อบรรยากาศสีแดงสดใสรอบกาย ใบหน้าจึงเผยความเยาะเย้ยออกมา

แววตาของเซียวเย่หลันดูไม่เป็นธรรมชาติ เขาเมินหน้าหนี “ข้าไม่ชอบใส่เสื้อผ้าลวดลายเช่นนั้น”

“ดูท่าทางเจ้าสิ ราวกับถูกบังคับให้แต่งงานอย่างไรอย่างนั้น...”

“เป็นไปไม่ได้”

ยังไม่รอให้เซี่ยเชียนฮวันพูดจบ เซียวเย่หลันก็รีบปฏิเสธทันที

สตรีที่เขารักมากที่สุดคืออวี้เออร์ บัดนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายกว่าเสด็จพ่อจะอนุญาตให้เขามอบสถานะแก่นาง เหตุใดเขาจะไม่มีความสุขเล่า?

ผู้ที่อยู่ร่วมหมอนนอนเตียงเคียงคู่เขา ควรจะเป็นซูอวี้เออร์ตั้งแต่แรกแล้ว

“รีบกลับไปนั่งสำนึกผิดเสีย อย่ามาเป่าหูข้าให้เสียเวลา”

เซียวเย่หลันขมวดคิ้วแล้วมองไปทางเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันพูดด้วยความโมโห “ข้าแค่พูดความจริงเท่านั้น เหตุใดจึงหาว่าเป่าหูเจ้า จากนี้หากข้าเอ่ยปากสนทนากับเจ้าอีก ให้ถือว่าข้าปัญญาอ่อน!”

ชายผู้นี้ไม่ควรค่าที่นางจะไปช่วยไว้เลย ไม่ควรค่าที่นางจะเสียเวลาด้วยแม้แต่วินาทีเดียว!

จากนั้นนางก็ปีนลงบันไดจากไป

มุมห้องกลับคืนสู่ความว่างเปล่าอีกครั้ง

เซียวเย่หลันชะงักลง เขาเงยหน้าขึ้นมองอยู่สักพัก เขาสัมผัสได้ว่าวินาทีที่เซี่ยเชียนฮวันจากไป หัวใจของเขาเหมือนขาดบางสิ่งบางอย่างไป

มันว่างเปล่าและผิดหวัง

อาจเป็นเพราะเขารอคนจากตระกูลเซวี่ยนานเกินไปจนทำให้หงุดหงิดก็ได้

เซียวเย่หลันส่ายหน้าแล้วหันหลังเดินจากไป