หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 377

“หัวใจของนางหยุดเต้นนานแล้ว สมองกำลังตายลง ตอนที่พบนางหากข้าอยู่ที่นั่นด้วยอาจมีโอกาสรอด แต่บัดนี้ข้าทำได้เพียงให้นางตื่นตัวก่อนจากไปอย่างสงบ”

เซี่ยเชียนฮวันวางมือของชุนถงลงแล้วส่ายหน้า

สิ่งที่นางพูด มหาดเล็กเซวี่ยและคนอื่น ๆ ไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่พวกเขาฟังคำว่าจากไปอย่างสงบออกชัดเจน

“เพียงสามารถทำให้ชุนถงบอกว่าคนร้ายเป็นใครก็พอ!” มหาดเล็กเซวี่ยกล่าว

“ข้าจะลองดู”

เซี่ยเชียนฮวันหยิบเข็มหยกดำออกมาจากกล่อง

เซียวเย่หลันเห็นเข็มสีดำในมือของนาง จึงขมวดคิ้วขึ้นกล่าวว่า “เข็มเงินของเจ้าอยู่ไหน เจ้าใช้เข็มขึ้นสนิมเช่นนี้จะช่วยคนได้หรือ”

“ขออภัยด้วย เข็มเล่มนี้เคยช่วยชีวิตน้อย ๆ ของเจ้าไว้”

“เมื่อไร?”

“ตอนที่เจ้าจำไม่ได้”

เซี่ยเชียนฮวันไม่อยากเสียเวลาอธิบายให้เขาฟัง นางฝังเข็มลงไปยังหัวคิ้วของชุนถง อีกเล่มฝังลงไปยังยอดหัวกะโหลก เพียงแค่สองเข็มก็ทำให้คนที่ดูอยู่ด้านข้างหวาดกลัวไม่น้อย

หากเป็นหมอคนอื่น อาจไม่กล้าฝังเข็มลงไปยังจุดเหล่านี้ หรืออาจเป็นลมทันทีที่ฝังเสร็จ

มีเพียงเซี่ยเชียนฮวันเท่านั้นที่มีความสามารถสูงส่งและกล้าหาญ แต่ละเข็มที่ฝังลงไป นางช่างสงบนิ่งไม่สั่นคลอน

“แค่ก ๆ ...”

จู่ ๆ ชุนถงก็ลืมตาขึ้น หัวใจนางกลับมาเต้นอีกครั้ง นางฟื้นขึ้นมาแล้วจริง ๆ !

แม่เซวี่ยรีบเข้าไปกุมมือชุนถงเอาไว้ ถามด้วยความรีบร้อนใจว่า “ชุนถง เมื่อวานนี้เกิดเรื่องใดขึ้น เจ้าและจวิ้นเออร์เดินทางออกไปแล้วถูกโจรลักพาตัวไปใช่หรือไม่? เจ้าจำคนเหล่านั้นได้หรือไม่?”

“คุณหนูรอง นางถูก...”

สีหน้าของชุนถงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ราวกับนึกย้อนภาพอันน่าหวาดกลัวขึ้นมาได้ แม้แต่น้ำเสียงก็สั่นคลอน

แม่เซวี่ยพูดขึ้นขัดจังหวะนาง “จวิ้นเออร์เป็นอย่างไรเจ้าไม่ต้องพูดออกมา เพียงบอกเราว่าใครเป็นคนลงมือเท่านั้นพอ!”

“มีผู้ชายมากมาย น่ากลัวเหลือเกิน...สตรีนางหนึ่งยืนออกคำสั่งอยู่ด้านข้าง บ่าวได้ยินพวกเขาเรียก...เรียกว่าพระชายาจ้านอ๋อง...”

ชุนถงพูดจบก็สิ้นลมหายใจลงทันที ดวงตาของนางกลอกขึ้น ห้อยศีรษะลง

สิ่งที่นางกล่าวออกมาเป็นสิ่งสุดท้าย ทำให้ทุกคน ณ ที่นั้นหน้าเปลี่ยนสี