หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 382

อาหารกระจัดกระจายไปทั่วพื้น กลิ่นเหม็นหืนก็แพร่กระจายออกไปและรุนแรงขึ้น

โชคดีที่ตอนนี้เป็นฤดูหนาว

มิฉะนั้นหากยุงและหนูถูกดึงดูดจะยิ่งเจ็บปวดกว่านี้

เซี่ยเชียนฮวันยังคงมีอาการแพ้ท้อง จึงเป็นเรื่องปกติ ที่พอได้กลิ่นเปรี้ยวและเหม็นหืนเหล่านี้ จะไม่สามารถควบคุมความอยากอาเจียนได้จริงๆ

นางยกผ้าห่มขึ้น วิ่งไปอีกมุมหนึ่งของห้องแล้วอาเจียนออกมา

“แค่กๆ...”

เซี่ยเชียนฮวันอาเจียนออกมาเป็นน้ำดี ปากของนางเต็มไปด้วยรสขม

มันอึดอัดมากจริงๆ

ก่อนหน้านี้นางมีอาการแพ้ท้อง แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนี้ ทว่าตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนจะตายจริงๆ

“เฮ้ อย่าอ้วกออกมาข้างนอก!”

ผู้คุมเห็นดังนั้น จึงใช้แส้ฟาดลูกกรงอย่างดุร้าย และหวิดจะโดนร่างเซี่ยเชียนฮวันอยู่หลายครั้ง

นางทำได้เพียงกุมท้องแล้วเดินกลับไป

ทันใดนั้นนางก็มีแผนในใจ

ความแตกต่างระหว่างสำนักคุมประพฤติกับเรือนจำธรรมดาคือ จะมีคนคอยบันทึกทุกการเคลื่อนไหวของนักโทษ และสิ่งเหล่านี้จำเป็นต้องรายงานต่อฮ่องเต้

หากนางแสดงความเจ็บปวดมากขึ้น บางทีฮ่องเต้อาจจะใจอ่อนเพราะเห็นแก่สายโลหิตในท้องของนาง

เซี่ยเชียนฮวันเริ่มลงมือทันที

ทันใดนั้นนางก็คุกเข่าลงกับพื้นโดยกุมท้อง ทำสีหน้าบิดเบี้ยวแล้วร้องว่า “พี่ชาย ข้าไม่ไหวแล้ว...ข้าปวดท้อง บางที บางทีคงใกล้จะคลอดแล้ว...”

ผู้คุมเดินเข้ามาอีกรอบ สำรวจสีหน้าของนางอย่างละเอียด “ท้องท่านใหญ่แค่ไหนกัน เหตุใดจึงจะคลอดแล้ว?”

“คงเป็นทารกคลอดก่อนกำหนด...ข้าเจ็บมาก ข้าเจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว พระนัดดาของฝ่าบาทจะมาเกิดในสถานที่เช่นนี้ได้อย่างไร ฮือ...”

แน่นอนว่า ไม่ว่าจะคลอดก่อนกำหนดแค่ไหนก็ไม่สามารถคลอดเร็วขนาดนี้ได้

แค่แสดงท่าทางให้ดูเฉยๆ

เซี่ยเชียนฮวันล้มลงอย่างช้าๆ เลียนแบบการเคลื่อนไหวของคนไข้ ในฐานะแพทย์ ไม่มีใครเลียนแบบได้เหมือนเท่านางแล้ว