หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 40

“ตอนที่เจ้าพูดอย่าได้เข้าใกล้ข้า"

เซียวเย่หลันกล่าวแล้วยกมือขึ้นปิดจมูก ถอยหลังออกไปสองก้าว

นอกจากที่นางจะมีกลิ่นเหม็นเพราะของเสียแล้ว ยามซูอวี้เออร์เอ่ยปากพูดก็ยังมีกลิ่นเหม็นออกจากปากอย่างแปลกๆ ......

ซูอวี้เออร์เองก็ไม่รู้จะทำเช่นไร จึงทำได้เพียงใช้แขนเสื้อยกขึ้นปิดปาก นั่งลงบนพื้นแล้วเงยหน้ามองเซียวเย่หลันด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ “ท่านอ๋องเพคะ อวี้เออร์เองก็ไม่อยากเป็นเช่นนี้ ท่านอย่าได้รังเกียจอวี้เออร์"

“เจ้าว่ามาว่าเกิดเรื่องใดขึ้น" เซียวเย่หลันชี้ไปที่ซวงชิง

ซวงชิงรีบวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเซียวเย่หลัน ร่ำไห้แล้วเล่าเรื่องที่เซี่ยเชียนฮวันเดินทางมารักษาอาการกำเริบทั้งยังก่อเรื่องเช่นนี้ขึ้นให้ฟังอย่างละเอียด

“ท่านอ๋องเพคะ ท่านจะต้องคืนความยุติธรรมให้แก่คุณหนูของพวกเรานะเพคะ!"

ซวงชิงและซูอวี้เออร์ต่างพากันร่ำไห้ออกมาเสียงดัง ทำเอาเสียเซียวเย่หลันปวดหัว

เขาโบกมือขึ้น "เอาล่ะข้ารู้แล้ว"

กล่าวจบ เขาก็ไม่สนใจว่าซูอวี้เออร์จะตะโกนเรียกว่าอย่างไรอีก ได้แต่หันหลังกลับออกไปจากเรือนจิ่นซิ่ว

......

ตอนที่เซียวเย่หลันเดินทางมา เซี่ยเชียนฮวันกำลังนั่งกินผลไม้และถั่วที่ตนเป็นคนทำเองกับมืออยู่ในร้านด้วยความสบายอารมณ์

“เซี่ยเชียนฮวัน!"

ใบหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความโมโห เขาสะบัดมือจนทำให้จานผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะตกลงสู่พื้น

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวขึ้นด้วยใบหน้างุนงงว่า “เจ้าเป็นอะไรไป”

เขาจะเดินทางมาหาเรื่องก็ช่างเถิด ทำไมต้องลงไม้ลงมือกับอาหารของนางด้วย

เขารู้หรือไม่ว่าการทำร้ายอาหารทิ้งเช่นนี้เป็นบาป

“เจ้ายังมีหน้ามาถามข้า" เซียวเย่หลันกล่าวด้วยความโมโห “เจ้ารู้อยู่แก่ใจว่าร่างกายของอวี้เออร์ไม่ค่อยแข็งแรงนัก เจ้ายังฉวยโอกาสตอนที่ข้าไม่อยู่ในจวน ลงไม้ลงมือวางยานางอย่างโหดเหี้ยม ข้าไม่เคยเห็นสตรีคนใดใจร้ายเช่นเจ้ามาก่อนเลย!"

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวออกมาด้วยความเยือกเย็นว่า "ใครบอกว่าข้าวางยานาง ข้ากำลังรักษาอาการตามที่นางเป็นต่างหาก ข้ากำลังต้องการรักษาโรคหัวใจกำเริบให้นาง พวกเจ้าอย่าได้เห็นความดีของข้าไร้ประโยชน์ ซ้ำยังแว้งกัดข้าอีก”

สตรีผู้นี้กล้าเปรียบเทียบเขาว่าเป็นหมา?

เซียวเย่หลันโมโหจนหัวเราะออกมา “เจ้ารักษานาง? แล้วเหตุใดนางจึงมีสภาพเป็นเช่นนั้น”

“สภาพเช่นไร"

“......”

เซียวเย่หลันพูดไม่ออก

นางฟ้าในใจของเขาผู้บริสุทธิ์ผุดผ่องบัดนี้กลับเหม็นเต็มไปด้วยกลิ่นมูล

เซี่ยเชียนฮวันจึงได้ทำท่าทีเป็นเข้าใจแล้วเอ่ยถามว่า "ข้าได้บอกกับนางแล้วว่าเข็มเหล่านั้นจะเอาออกได้หลังจากผ่านไป 4 ชั่วโมงยาม พวกนางเอาออกก่อนเวลางั้นหรือ"

เซียวเย่หลันขมวดคิ้วเข้าหากัน

จากที่เซียวเย่หลันฟังซวงชิงเล่ามานั้น เมื่อเซี่ยเชียนฮวันเดินทางจากไปแล้ว นางก็ได้รีบร้อนดึงเข็มเหล่านั้นออกทันที

“นี่คือจุดจบของการที่ไม่ฟังคำสั่งหมอ วิธีการรักษาแต่ละชนิดนั้นต่างกันไปแต่ละบุคคล หากไม่ทำตามก็จะเกิดผลข้างเคียงอย่างร้ายแรง พวกเจ้ารอไปก่อนเถิด รอเมื่อไรที่ร่างกายของนางขับของเสียเหล่านั้นออกมาหมดแล้วก็ไม่เป็นไร" เซี่ยเชียนฮวันกล่าวเบาๆ

“เช่นนั้นต้องรออีกนานเท่าไร"

เซียวเย่หลันเกิดความสงสัย เพราะหากสถานการณ์เช่นนี้ดำเนินต่ออีกสองสามวัน คาดว่าจวนอ๋องคงจะเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นคาวคลุ้ง

เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะออกมา "นั่นก็ต้องดูสภาพร่างกายของแต่ละคน บางคนอาจต้องใช้เวลาหลายวัน บางคนอาจต้องใช้เวลาหลายสัปดาห์ ใครจะรู้เล่า"

เหอะๆ

เซียวเย่หลันทำสีหน้ามืดมนลงทันที

ผ่านไปพักเขาจึงได้หันหลังไปแล้วกล่าวว่า "อวี้เออร์เคยช่วยชีวิตข้าเอาไว้ นางถูกพิษฉิงฮวาไปจากข้า ดังนั้นร่างกายของนางจึงไม่ค่อยแข็งแรงนัก หากเจ้าสามารถถอนพิษนั้นให้นางได้ ข้าจะไม่ติดใจเอาความเจ้า”

กล่าวจบ เขาก็ก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เสี่ยวตงเห็นว่าเซียวเย่หลันเดินจากไปไกลแล้วจึงได้กระซิบว่า "พระชายาเพคะ ท่านคงมิได้คิดจะกำจัดพิษในร่างกายให้นางจริงใช่หรือไม่ เพราะหากเป็นเช่นนั้นคาดว่าเราคงจะขาดทุนไม่น้อย"

เซี่ยเชียนฮวันนิ่งเงียบไม่กล่าวสิ่งใด

นางหยิบเปลือกถั่วในมือขึ้นมา ขมวดคิ้วเข้าหากันราวกับมีเรื่องที่นางคิดไม่ตก

"พระชายาเพคะ เป็นอะไรไปกัน?” เสี่ยวตงเอ่ยถาม

“แปลกยิ่งนัก......ในร่างของนางไม่ได้มีพิษใดอยู่"

เซี่ยเชียนฮวันพึมพำออกมา