หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 408

เซียวเย่หลันตัดสินใจที่จะไม่โต้เถียงกับผู้หญิงตัวเล็กๆ อีกต่อไป

เขาจากไปด้วยความโกรธ

เย่ซิ่นซึ่งยืนอยู่นอกประตูหันกลับมาสบตากับเสี่ยวตงที่อยู่ข้างใน ก่อนที่สองพี่น้องจะพากันถอนหายใจ

ความขัดแย้งระหว่างท่านอ๋องกับพระชายาคราวนี้ ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการคืนดี…

เซียวเย่หลันยังคงทานอาหารเย็นที่เรือนจิ่นซิ่วคืนนี้

เขาไม่เคยไปเยี่ยมเซี่ยเชียนฮวันอีกเลย

สองวันผ่านไป

เมื่อเซี่ยเชียนฮวันได้ยินว่าตระกูลเซวี่ยเตรียมรถม้าพร้อมออกจากเมืองหลวงแล้ว จึงเรียกเซี่ยเหยียนไปนั่งรอพวกเขาที่โรงน้ำชาใกล้ประตูเมือง

“ฮวันฮวัน ตอนที่เจ้าถูกส่งไปยังสำนักคุมประพฤติ อาหารที่ส่งให้เจ้าล้วนเป็นพี่ชายเป็นคนซื้อให้ ตอนนี้เจ้าออกมาแล้ว ไม่ควรเชิญข้ามาทานอาหารดีๆ สักมื้อหรือ”

เซี่ยเหยียนฉีกยิ้มกว้าง และสั่งชากับผลไม้ที่แพงที่สุดในโรงน้ำชา ขณะแสร้งทำเป็นถูกเซี่ยเชียนฮวันทำร้ายจิตใจ

เซี่ยเชียนฮวันจับคางแล้วมองไปที่ถนน “เจ้าจะซื้อเยอะไปทำไม สุดท้ายพอมาถึงมือข้าก็เหลือแค่ซาลาเปาไม่กี่ลูก”

“ถูกต้อง ข้าเดาออกแต่แรกแล้วว่าจะเป็นเช่นนี้ ดังนั้นข้าจึงซื้อของอย่างอื่นแบบส่งๆ มีเพียงซาลาเปาซึ่งข้าไปซื้อที่ร้านแม่นางหลิวซานโดยเฉพาะ ลูกละแปดอีแปะเชียวนะ”

เซี่ยเหยียนรู้สึกภูมิใจมาก แต่เซี่ยเชียนฮวันกลับเมินเฉย

“ความฉลาดเล็กๆ น้อยๆ ของเจ้าไม่เคยถูกใช้อย่างถูกวิธี หากเจ้าตั้งใจเรียน คงสร้างชื่อเสียงที่ดีไปนานแล้ว ฮ่องเต้คงแต่งตั้งเจ้าให้เป็นขุนนางใหญ่ และครอบครัวของพวกเราคงไม่ถูกรังแกเช่นนี้”

“พูดเช่นนั้นได้อย่างไร ราชสำนักต้องการผู้มีพรสวรรค์ มิใช่คุณชายเจ้าสำราญเช่นข้า ไม่อย่างนั้นฝ่าบาทจะทรงวางพระทัยได้อย่างไร”

เซี่ยเหยียนตบหลังมือเซี่ยเชียนฮวันด้วยสีหน้าไม่อาจเข้าใจได้

แต่เซี่ยเชียนฮวันกลับร้อง “เหอะ” ออกมา โดยคิดว่าเขากำลังหาข้อแก้ตัวเพราะขาดความรู้และทักษะ

แม้ในแง่ของการเรียนหนังสือ นางก็ไม่ได้ดีไปกว่าเซี่ยเหยียนมากนัก

ในความทรงจำของนาง มีเพียงนางกับเซี่ยเหยียนที่ถูกไล่ออกจากสถาบันหนังสือหลวงหลังจากเรียนไปได้ไม่กี่ปี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน