“ไปให้พ้น...ข้าไม่ต้องการท่าน...”
เซี่ยเชียนฮวันซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเซียวเย่หลัน แต่คิ้วของนางขมวด และนางก็ใช้มือทั้งสองข้างผลักเบาๆ ราวกับว่านางต้องการหนีจากเขา
เซียวเย่หลันบีบหน้านางแล้วกระซิบเสียงเหี้ยม “นอกจากข้า ยังมีใครสามารถช่วยเจ้าได้?”
“ข้าไม่ชอบท่าน เซียวเย่หลัน...”
เสียงของนางเบามาก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ชายคนหนึ่งได้ยินอย่างชัดเจน
คำพูดนี้ ทำให้ใบหน้าของเขามืดมน
ไม่ชอบเขา?
ผู้หญิงคนนี้ ถึงกับพูดออกมาตอนหลับอย่างไร้ยางอาย
เซียวเย่หลันพลิกตัว เงาดุจปีศาจพลันปกคลุมร่างกายของนาง จอนผมสองสามเส้นก็ร่วงหล่นลงมา ปัดแก้มของนางเบาๆ
เขาจ้องมองนาง “แล้วเจ้าชอบใครล่ะ? ทหารองค์รักษ์คนนั้น พ่อของเด็กในท้อง หรือว่าคนอื่น”
“……”
เซี่ยเชียนฮวันไม่ตอบ
นางแค่ละเมอออกมาเพราะรู้สึกไม่สบาย นางไม่ได้ยินคำถามของเซียวเย่หลัน จึงไม่สามารถตอบได้เป็นธรรมดา
อย่างไรก็ตาม ท่าทางงอตัวอย่างน่าสงสารเหมือนกวางน้อยตื่นกลัวของนาง กลับกระตุ้นความโกรธในใจของเขาอีกครั้ง ทำให้เขาไม่สามารถระงับความปรารถนาของเขาได้
ความกระวนกระวายใจเช่นนี้ เหมือนกับคืนนั้นมาก
จู่ๆ เซียวเย่หลันก็คิดว่า ตราบใดที่เขาหลับตาแล้วสัมผัสเซี่ยเชียนฮวัน เขาอาจจะได้รับคำตอบก็ได้
ปากโกหกได้ แต่ความรู้สึกของปลาที่หลอมรวมกับน้ำโกหกไม่ได้
เขาใช้หลังมือลูบไล้แก้มของเซี่ยเชียนฮวัน และดึงเสื้อผ้าที่พันรอบตัวของนางออก กระดูกไหปลาร้ารูปจันทร์เสี้ยว ผิวเนียนละออราวหิมะซึ่งชัดเจนในดวงตาของชายหนุ่ม...
เมื่อเขากำลังจะไปถึงประตู เซียวเย่หลันกลับหยุด และไม่ไปต่อ
ตอนนี้หญิงสาวคนนี้ไม่มีสติ ถึงแม้ว่านางจะเป็นภรรยาที่ชอบด้วยกฎหมายของเขา แต่การกระทำนี้กลับเป็นการเอาเปรียบนางอย่างไม่ต้องสงสัย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
มาอัพเพิ่มไวๆๆนะคะ...
มาอัพต่อเร็วๆนะคะ...
นางออกควายไงคะ ไม่รู้อะไรซักอย่างตั้งท้อง อยู่ไปวันๆ...
นางเอกหน้าโง่ วันๆไม่ทำเห้ ไร รักษาแต่คน ไม่เคยคิดจะสู้กลับ ไร้น้ำยา...
ทำไมหายอีกแล้ว มาอัพต่อค่ะ...
ดีใจกลับมาอัพต่อแล้ว ขอบคุณแอดมินค่ะ...
รออ่านอย่าใจจดจ่อ อัพต่อพลีสสส...
กลับมาต่อ รออ่านอยู่ค่ะ...
ตามคะ ขอบคุณค่ะ...
ไม่อัพต่อแล้วเหรอค่ะ กำลังสนุกเลย...