หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 433

เซียวหมิงเซียนมีความคิดบางอย่างอยู่ในใจ

การเล่นเฟยฮวาลิ่ง ประการแรก ไม่เพียงแต่ฆ่าเวลาเท่านั้น แต่ยังทำให้เซี่ยเชียนฮวันผู้โง่เขลาได้แสดงตัวตนที่แท้จริงออกมาอีกด้วย

ประการที่สอง ยังสามารถแสดงให้ทุกคนเห็นถึงพรสวรรค์ของซืออวี้สวี่ ในฐานะจอหงวนอันดับหนึ่ง และพิสูจน์ว่าราชบุตรเขยของนาง ดีกว่าราชบุตรเขยของเซียวหมิงหลาน!

เซียวหมิงเซียนภูมิใจมากและเป็นผู้นำในการพูด “เริ่มต้นด้วยข้า! ประโยคแรก ดอกไม้แดงจางหายง่ายดายดั่งใจคน สายธารไร้ที่สิ้นสุดประดุจดั่งกำสรวล!”

นางพูดจบ ก็มองไปที่ซืออวี้สวี่ที่อยู่ข้างๆ นาง

ซืออวี้สวี่ยิ้มน้อยๆ แล้วร่ายกวีต่อ “กังวลยามเห็นเรือแล่นลมอีกหน ในคลื่นขาวมีชายผมขาว”

“คำว่า ‘ความเศร้า’ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะต่อได้ แต่ท่านกลับตอบสนองได้เร็วมาก สมแล้วที่เป็นจอหงวน”

“น่าชื่นชมจริงๆ”

ทุกคนเริ่มยกย่องซืออวี้สวี่อีกครั้ง

ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าการประจบประแจงซืออวี้สวี่ ก็เหมือนประจบประแจงองค์หญิงแปด

ในแง่หนึ่ง มันจะทำให้องค์หญิงแปดมีความสุขมากกว่าถูกยกย่องโดยตรง

“พี่เขย ตาท่านแล้ว”

เซียวหมิงเซียนมองราชบุตรเขยตรงๆ

ราชบุตรเขยกล่าวด้วยเสียงอันอ่อนโยน “สิ้นเดือนสี่บุปผาโลกมนุษย์ล้วนโรยรา แต่ดอกท้อบนวัดภูเพิ่งเบ่งบาน”

“พี่เขย บทกวีของท่านธรรมดาเกินไป และการตอบสนองของท่านก็ธรรมดา”

เซียวหมิงเซียนจงใจล้อเลียน

ราชบุตรเขยรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ จึงยิ้มแล้วพูดว่า “ความรู้ของข้าไม่ได้ลึกซึ้งเท่าคุณชายซือ”

บางครั้งความอ่อนน้อมถ่อมตนก็สามารถช่วยแก้ปัญหาได้มากมาย

เห็นได้ชัดว่าราชบุตรกับเซียวหมิงหลานนั้นมีนิสัยเหมือนกัน ทำมากไม่สู้ทำน้อย

เซียวหมิงเซียนยิ่งเย่อหยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ “ถึงแม้ว่าพี่เขยจะเป็นเพียงทั่นฮวา ไม่ได้ล้ำลึกเหมือนอวี้สวี่ที่เป็นจอหงวน แต่ก็ยังถูกเรียกว่าเป็นผู้มีความสามารถ ไม่จำเป็นต้องถ่อมตัวถึงเพียงนี้”

“องค์หญิงแปดพูดถูก”

หลังจากราชบุตรเขยตอบส่งๆ ก็ราวกับรู้ว่าเซียวหมิงหลานไม่สบายใจ จึงใช้มือลูบไหล่นางเบาๆ

เซียวหมิงหลานส่ายหน้า และท่องกวีที่เริ่มต้นคำว่า “เปิด” ซึ่งเป็นตัวอักษรตัวสุดท้ายของกวีของสามี

เซี่ยเชียนฮวันชะงักเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าเซียวจ้านมาช่วยนาง...

“คำว่าอี(หนึ่ง)”

เซียวหมิงหลานเห็นความตั้งใจของเซียวจ้านเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงตอบคำถามของเขาอย่างสบายๆ

รอยยิ้มอันอบอุ่นปรากฏบนคิ้วของเซียวจ้าน เขายกมือขึ้นพยุงคางราวกับกำลังครุ่นคิด

“เมื่อฤดูใบไม้ผลิหมดไป ความเยาว์วัยก็จะมีอายุมากขึ้น”

แต่ที่อยู่เหนือความคาดหมายของทุกคนคือ คนตอบกลับเป็นเซี่ยเชียนฮวัน!

นางพูดเบาๆ และเลิกคิ้วมองไปที่เซียวหมิงเซียนที่ตกตะลึง จากนั้นก็พูดทีละคำว่า “ดอกไม้ร่วงโรย คนตายไม่รู้ตัว”

เซียวหมิงเซียนไม่คาดคิดว่า เซี่ยเชียนฮวันที่โง่ในวัยเด็กนั้น จะสามารถต่อกวีได้!

และยังต่อได้น่าสนใจอีกด้วย นับได้ว่าเป็นผลงานที่ดีที่สุดในรอบนี้!

“เดี๋ยวก่อนนะ บทกวีของเจ้า...นี่เจ้าแช่งข้าเหรอ?!”