หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 444

“เรื่องมันจบลงไปแล้ว ทำไมเจ้าต้องพูดถึงมันอีก”

เซียวเย่หลันขมวดคิ้ว

ขณะที่รถม้าเคลื่อนตัว เซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกว่ามันสะเทือนถึงบาดแผลบนร่างกาย สร้างความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ทำได้เพียงกัดฟันแล้วพูด “ในเมื่อท่านอ๋องบอกว่าอยู่กับท่านจะปลอดภัยกว่า ดังนั้นข้าก็อยากจะรู้ว่าท่านสามารถทำอะไรเพื่อปกป้องข้าได้บ้าง”

เซียวเย่หลันเงียบไปนาน

“ตอบข้ามาเถอะ ท่านจะตัดแขนตัวเองเพื่อข้าไหม?” เซี่ยเชียนฮวันจี้ถาม

ในที่สุด เซียวเย่หลันก็ตอบเสียงต่ำว่า “ไม่”

“อือ ข้าก็ว่าแล้ว...”

เซี่ยเชียนฮวันหลับตา

ในคืนนั้นนางกังวลมากว่าเซียวเย่หลันจะถูกบังคับให้ตัดแขนของเขา และกลายเป็นคนพิการตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

แต่ตอนนี้พอมาคิดๆ ดูแล้ว ผู้ชายที่เยือกเย็นและมีเหตุผลอย่างเซียวเย่หลัน จะทำลายชีวิตของตัวเองเพียงเพื่อช่วยนางได้อย่างไร

ความกังวลของนางนั้นไม่จำเป็นเลย

แน่นอนเซี่ยเชียนฮวันรู้ว่าคำถามต่อไปจะทำให้นางดูเหมือนตัวตลก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถาม “แล้วถ้าเป็นซูอวี้เออร์ล่ะ?”

คำถามนี้ทำให้เซียวเย่หลันตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

แต่ไม่นาน เขาก็ตอบกลับว่า “ข้าเป็นหนี้อวี้เออร์ถึงสองชีวิต แขนข้างหนึ่งจะชดเชยได้อย่างไร?”

“ข้าเข้าใจแล้ว”

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มเยาะตัวเอง

เมื่อก่อน เขาเป็นหนี้ซูอวี้เออร์แค่ชีวิตเดียว

ตั้งแต่ที่ซูอวี้เออร์สวมรอยเป็นนาง และทำให้เซียวเย่หลันเข้าใจผิด คิดว่าผู้หญิงที่ช่วยเขาในหมู่บ้านปานคือซูอวี้เออร์ หนี้ชีวิตของเขาจึงเพิ่มเป็นสองเท่า และกลายเป็นสองชีวิต

“เซี่ยเชียนฮวัน…”

“ข้าเหนื่อยมาก อย่าคุยกับข้าอีก”

นางเอนตัวพิงผนังรถอย่างเหนื่อยล้า ห่มผ้าห่มผืนเล็ก และชดเชยการนอนเมื่อคืนนี้

หลังจากกลับมาที่จวนอ๋องจ้าน และพักฟื้นอาการบาดเจ็บเป็นเวลาหลายวัน ก็ไม่มีวี่แววของการลอบสังหารอีก

พระราชนัดดาน้อยชูมือขึ้นมาห้านิ้ว และกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

คำพูดของเด็กๆ ทำให้ทุกคนหัวเราะ

ฮ่องเต้ชี้นิ้วไปที่เกี๊ยวอ้วนแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดูคนฉลาดคนนี้สิ เขาต้องการให้อาสะใภ้ของเขาคลอดทีมเตะบอลให้เขา!”

“ห้าวเออร์ ท้องของอาสะใภ้เจ้าจะใหญ่ขนาดนั้นได้เยี่ยงไร และจะคลอดน้องชายน้องสาวออกมาได้มากขนาดนั้นเช่นไร”

พระชายาองค์รัชทายาทยิ้มอย่างอ่อนโยน พลางลูบหัวของพระราชนัดดาน้อย

พระราชนัดดาน้อยเม้มริมฝีปาก “ไม่ใช่ว่าท่านอาสะใภ้เป็นหมอเทวดาหรอกหรือ? แค่ทานยาให้ท้องใหญ่ขึ้นก็น่าจะได้แล้วนี่”

“ข้าปรุงยาเพื่อรักษาคน ไม่ใช่เปลี่ยนให้คนกลายเป็นแม่หมู”

เซี่ยเชียนฮวันบีบแก้มกลมของพระราชนัดดาน้อยอย่างอ่อนโยน ซึ่งประโยคนี้ก็ทำให้ทุกคนหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

ในขณะที่บรรยากาศกำลังกลมกลืนกัน ก็มีเสียงดังมาจากด้านนอกห้องโถง ทำลายความอบอุ่นจนสิ้น

“ไสหัวไป ข้าจะเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ!”