หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 445

“มีเรื่องอันใดกัน”

องค์รัชทายาทและพระชายาองค์รัชทายาทต่างสบตากัน

ฮ่องเต้ขมวดคิ้วและพูดอย่างเคร่งขรึม “ปล่อยให้เข้ามา”

ขันทีรีบเดินออกไปส่งข้อความ

ตามที่คาดไว้ คนที่บุกเข้ามาอย่างก้าวร้าวก็คือเซียวหมิงเซียน

เซียวหมิงเซียนเงยมองเซี่ยเชียนฮวัน และเผยกริยาดูถูกออกมา ก่อนจะแสร้งทำเป็นว่าไม่เห็นนาง แล้ววิ่งมาประจบฮ่องเต้ “เสด็จพ่อ ท่านรับปากข้ามาตั้งนานแล้ว แต่ทำไมถึงยังไม่มีข่าวอีกล่ะ”

“มันเพิ่งผ่านมาไม่กี่วันเอง” ฮ่องเต้พูดอย่างจนใจ

“ไม่ ข้ารอไม่ไหวแล้ว ข้าจะแต่งงานกับอวี้สวี่ตอนนี้!”

เซียวหมิงเซียนสร้างปัญหามาตั้งนาน ที่แท้ก็เพื่อเรื่องนี้

องค์หญิงผู้สง่างามคนหนึ่ง กลับกระเหี้ยนกระหือรืออยากจะแต่งงานขนาดนี้...

ฮ่องเต้กล่าว “เจ้าต้องรอสำนักหอดูดาวหลวงจะรวมวันเกิดของพวกเจ้า และคำนวณเวลาอันเป็นมงคล การแต่งงานขององค์หญิงถือว่าเป็นงานใหญ่ ดังนั้นจะรีบร้อนไม่ได้ ไม่งั้นจะทำให้ทุกคนหัวเราะเยาะเอา”

“ใช่แล้ว หมิงเซียน เจ้ามีสัญญาการแต่งงานแล้ว จะรีบเร่งทำไม”

องค์รัชทายาทที่อยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้นมา

เซียวหมิงเซียนไม่ฟัง และยังคงสร้างปัญหาต่อไป “สำนักหอดูดาวหลวงเป็นกลุ่มตาเฒ่าตัวเหม็นที่ไร้ประโยชน์ วันนี้ลูกไปสอบถามพวกเขามาแล้ว ปรากฏว่าพวกเขายังไม่ได้เริ่มคำนวณเลยด้วยซ้ำ หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป จะต้องเลื่อนไปถึงเดือนไหนปีไหน!”

“วันส่งท้ายปีเก่ากำลังใกล้เข้ามา สำนักหอดูดาวหลวงย่อมยุ่งเป็นธรรมดา”

“ไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหนก็ไม่ควรทำชุ่ยๆ เช่นนี้! เห็นได้ชัดว่าพวกเขากีดกันไม่ให้ลูกแต่งงาน…”

“หยุดพูดจาไร้สาระได้แล้ว กลับไปที่ตำหนักของท่านแม่เจ้าเสีย”

“เสด็จพ่อ!”

ได้ยินบทสนทนาของสองพ่อลูกคู่นี้ เซี่ยเชียนฮวันก็คิดในใจขึ้นมา

เกรงว่าฮ่องเต้คงจงใจชะลอการแต่งงานครั้งนี้จริงๆ

เขาเลื่อนตำแหน่งซืออวี้สวี่ ซึ่งมาจากครอบครัวที่ยากจน แต่เดิมก็เพื่อฝึกฝนกลุ่มอำนาจใหม่ขึ้นมา

แต่ใครจะรู้ว่า เซียวหมิงเซียนจะตกหลุมรักจอหงวนคนนี้ขึ้นมา และอยากแต่งงานกับเขา

เซียวหมิงเซียนถูกตบจนล้มลงไปกองกับพื้น นางยกมือกุมแก้มแล้วกล่าวเสียงสะอื้น “ลูกทราบความผิดแล้ว ลูกอยู่กับอวี้สวี่มานาน และมันก็ช่วยไม่ได้...”

“ไร้เหตุผลสิ้นดี จริยธรรมของสตรีของเจ้ามันหายไปไหนหมด!”

ฮ่องเต้ยกฝ่ามือขึ้นอีกครั้ง คิดจะสั่งเซียวหมิงเซียนอีกหน

องค์รัชทายาทรีบเดินเข้ามาขวาง และพูดโน้มน้าวว่า “เสด็จพ่อโปรดสงบสติอารมณ์ลงด้วย ในเมื่อเรื่องมันผ่านไปแล้ว แม้จะคิดหาหนทางอื่นก็คงจะไม่มี เช่นนั้นก็ทำตามความปรารถนาของหมิงเซียนกันเถอะ”

“นอกจากเจ้า ก็ไม่มีลูกคนไหน ทำให้ข้าสบายใจได้อีกแล้ว”

ฮ่องเต้มองเซียวหมิงเซียนอย่างโมโห

เซี่ยเชียนฮวันไม่อาจอุ้มเกี๊ยวน้อยไว้ในอ้อมแขนของตัวเองได้อีกต่อไป ทันทีที่ปล่อยเขา เขาก็วิ่งไปกอดเข่าของฮ่องเต้ “เสด็จปู่อย่าโกรธ!”

“เอาล่ะๆ ปู่ไม่โกรธแล้ว” ท้ายที่สุดฮ่องเต้ก็รักหลานชายมาก เขาอุ้มเกี๊ยวน้อยขึ้นมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “แจ้งสำนักหอดูดาวหลวง ไม่ต้องเลือกวันมงคลแล้ว อีกสองวันจัดงานแต่งให้นาง”

หลังจากเซียวหมิงเซียนถูกพยุงออกไป เซี่ยเชียนฮวันก็นึกถึงสตรีอ้วนที่เคยพบในโรงหมอ

ไม่รู้ว่าซืออวี้สวี่กับสามีที่หายไปของสตรีผู้นั้น มีความเกี่ยวข้องกันหรือไม่...