หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 461

“อาเฉิง อาเฉิง”

เสี่ยวตงคุกเข่า เขย่าร่างของคนขับรถม้าอย่างสิ้นหวัง

ใบหน้าของนางซีดเผือด

ไม่ดีแล้ว

นี่คือกับดัก!

เสี่ยวตงลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งหนีไป

ในไม่ช้า ทหารองค์ของเซียวหมิงเซียนก็ไล่ตามมา และตีวงล้อมเสี่ยวตงอย่างแน่นหนา จะไปข้างหน้าก็ไม่ได้ จะถอยกลับก็ไม่ดี

บนมีดของทหารองค์ยังคงมีเลือดไหลหยดลงบนพื้น คนที่ฆ่าอาเฉิงคนขับรถม้าเมื่อครู่คงเป็นเขา

เสี่ยวตงจำชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ทหารองค์รักษ์คนนั้นได้!

“ราชบุตรเขยซือ” นางกัดฟันแน่น “ท่านรู้หรือไม่ ใครก็ตามที่คิดจะลอบสังหารพระชายา จะต้องโทษประหารชีวิต”

ซืออวี้สวี่ยิ้มน้อยๆ “พระชายาหายสาบสูญไปแล้ว จะเป็นการลอบสังหารไปได้เยี่ยงไร? ส่วนกระดูกขาวสองศพในสุสานนั่น ผ่านไปหลายร้อยปีก็ไม่มีใครรู้ว่าพวกนางเป็นใคร”

“ท่านเป็นนักศึกษาคนหนึ่ง แต่กลับมีหัวใจที่ชั่วร้ายเพียงนี้ ไม่กลัวผลกรรมตามสนองเลยหรือ?!” เสี่ยวตงถลึงตาด้วยความโกรธ

“ดังสุภาษิตโบราณที่ว่า ไม่โหดเหี้ยมไม่นับเป็นชายชาตรี ข้าแซ่ซือเพียงแต่เชื่อว่าโชคชะตาอยู่ในมือของตัวเอง และไม่เชื่อในการลงโทษ”

ซืออวี้สวี่ยกยิ้มมุมปาก ทันใดนั้นดวงก็ตาเย็นชาขึ้นมา “จัดการ”

ทหารก็ขยับมือทันที

เสี่ยวตงพึ่งพาศิลปะการต่อสู้ของตัวเอง พยายามอย่างหนักเพื่อสู้เอาตัวรอด แต่อย่างไรก็ตาม หลังจากวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว นางก็ถูกลูกธนูยิงล้มลงกับพื้น

นางไม่สามารถตายที่นี่ได้...

นางต้องไปหาคนมาช่วยเซี่ยเชียนฮวันออกมา!

เสี่ยวตงพยายามคลานไปข้างหน้า จนทิ้งรอยเลือดลากยาวบนพื้น

“ข้าอยากรู้นักว่านางจะทนได้สักกี่น้ำ”

ซืออวี้สวี่เดินไปที่ด้านข้างของเสี่ยวตง สีหน้าเย็นชา แล้วฟันดาบลงมา!

เสี่ยวตงคร่ำครวญเบาๆ แต่ยังคงยกมือขึ้นสูง ใช้จิตสำนึกที่เหลืออยู่อันน้อยนิดตะโกนว่า “ท่านอ๋อง...ช่วย...พระชายาด้วย...”

แสงจันทร์บนท้องนภา สะท้อนมือที่เปื้อนเลือดของนาง นับเป็นฉากโศกนาฏกรรม