หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 462

เซี่ยเชียนฮวันไม่เห็นเสี่ยวตง

แต่เป็นเปาอิ๋งหันที่นอนอยู่ข้างๆ ซึ่งตื่นขึ้นมา และเรียกหานางอย่างอ่อนแรง

ด้วยแสงสลัวๆ เซี่ยเชียนฮวันก็จับชีพจรของเปาอิ๋งหัน “ตอนนี้เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?”

“ขอบพระทัยพระชายาที่ช่วยชีวิตข้า”

เปาอิ๋งหันเต็มไปด้วยความละอายใจ

หากไม่ใช่เพราะนางเจ็บปวดมากจนขยับตัวไม่ได้ นางก็อยากจะลุกขึ้นและโขกหัวให้กับเซี่ยเชียนฮวันจริงๆ “เป็นเพราะข้า ที่สร้างปัญหาให้กับพระชายา...”

“ไม่โทษเจ้าหรอก พวกเขาโหดร้ายเกินไป และใช้เจ้าเป็นเหยื่อล่อเพื่อล่อข้า”

เซี่ยเชียนฮวันขมวดคิ้วเล็กน้อย

ซืออวี้สวี่ผู้นั้น สมแล้วที่ฮ่องเต้แต่งตั้งให้เป็นจอหงวน หัวสมองของเขานั้นฉลาดจริงๆ

แต่น่าเสียดายที่ใช้ในทางที่ผิด

ในใจเต็มไปด้วยความคิดอันเลวทราม

“พระชายา ตอนนี้พวกเราจะทำเช่นไรดี?” เปาอิ๋งหันถามอย่างกังวล

“ไม่ต้องกลัว เสี่ยวตงสาวใช้ของข้ากำลังไปหาคนมาช่วย อีกไม่นานจะมีคนมาช่วยพวกเราออกไปจากที่นี่”

เมื่อพูดถึงเสี่ยวตง ในใจของเซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

เปาอิ๋งหันแสดงความไม่สบายใจของนางออกมาอย่างระมัดระวัง “ดูเหมือนว่าเราจะถูกขังอยู่ที่นี่ทั้งคืน หากมีคนมาช่วยจริงๆ พวกเขาก็น่าจะมาถึงที่นี่นานแล้วใช่ไหม?”

เซี่ยเชียนฮวันนิ่งเงียบ

“พระชายา สาวใช้คนนั้นคงไม่ได้ทรยศท่าน...”

“ไม่มีทาง นางซื่อสัตย์และภักดีต่อข้ามาก บางทีอาจมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นจึงทำให้ล่าช้า”