หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 462

เซี่ยเชียนฮวันไม่เห็นเสี่ยวตง

แต่เป็นเปาอิ๋งหันที่นอนอยู่ข้างๆ ซึ่งตื่นขึ้นมา และเรียกหานางอย่างอ่อนแรง

ด้วยแสงสลัวๆ เซี่ยเชียนฮวันก็จับชีพจรของเปาอิ๋งหัน “ตอนนี้เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง?”

“ขอบพระทัยพระชายาที่ช่วยชีวิตข้า”

เปาอิ๋งหันเต็มไปด้วยความละอายใจ

หากไม่ใช่เพราะนางเจ็บปวดมากจนขยับตัวไม่ได้ นางก็อยากจะลุกขึ้นและโขกหัวให้กับเซี่ยเชียนฮวันจริงๆ “เป็นเพราะข้า ที่สร้างปัญหาให้กับพระชายา...”

“ไม่โทษเจ้าหรอก พวกเขาโหดร้ายเกินไป และใช้เจ้าเป็นเหยื่อล่อเพื่อล่อข้า”

เซี่ยเชียนฮวันขมวดคิ้วเล็กน้อย

ซืออวี้สวี่ผู้นั้น สมแล้วที่ฮ่องเต้แต่งตั้งให้เป็นจอหงวน หัวสมองของเขานั้นฉลาดจริงๆ

แต่น่าเสียดายที่ใช้ในทางที่ผิด

ในใจเต็มไปด้วยความคิดอันเลวทราม

“พระชายา ตอนนี้พวกเราจะทำเช่นไรดี?” เปาอิ๋งหันถามอย่างกังวล

“ไม่ต้องกลัว เสี่ยวตงสาวใช้ของข้ากำลังไปหาคนมาช่วย อีกไม่นานจะมีคนมาช่วยพวกเราออกไปจากที่นี่”

เมื่อพูดถึงเสี่ยวตง ในใจของเซี่ยเชียนฮวันก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

เปาอิ๋งหันแสดงความไม่สบายใจของนางออกมาอย่างระมัดระวัง “ดูเหมือนว่าเราจะถูกขังอยู่ที่นี่ทั้งคืน หากมีคนมาช่วยจริงๆ พวกเขาก็น่าจะมาถึงที่นี่นานแล้วใช่ไหม?”

เซี่ยเชียนฮวันนิ่งเงียบ

“พระชายา สาวใช้คนนั้นคงไม่ได้ทรยศท่าน...”

“ไม่มีทาง นางซื่อสัตย์และภักดีต่อข้ามาก บางทีอาจมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นจึงทำให้ล่าช้า”

ในฐานะหมอที่มีหน้าที่ช่วยชีวิตและรักษาคนไข้ นางก็มีเส้นที่ข้ามไปไม่ได้!

เปาอิ๋งหันได้รับบาดเจ็บสาหัส และไม่มีกำลังมากนัก ก้อนหินในมือจึงตกลงไปที่พื้นอย่างรวดเร็ว นางทำได้เพียงหลั่งน้ำตา และพูดอย่างแหบแห้งว่า “ถ้าข้ารู้ว่าชายคนนั้นโหดร้ายเช่นนี้ แม้จะฆ่าข้าให้ตาย แต่ข้าก็จะไม่ขอความช่วยเหลือจากพระชายา...”

“ช่างเถอะ เซียวหมิงเซียนกับข้ามีความแค้นต่อกัน นางหาทางจะฆ่าข้ามาโดยตลอด และตอนนี้สามีเก่าของเจ้าก็เป็นราชบุตรเขยของนาง ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่ปรากฏตัว แต่ในไม่ช้าเขาก็จะช่วยเซียวหมิงเซียนกำจัดข้า”

เซี่ยเชียนฮวันเงยหน้าขึ้น แสงจากดวงดาวที่ส่องผ่านรอยร้าวของหินก็สะท้อนอยู่ในดวงตาของนาง ราวกับดวงดาวบนท้องฟ้ายามราตรี เป็นประกายสดใส

เปาอิ๋งหันถอนหายใจ “ข้าเพียงแต่แค้นใจที่ปีนั้นตาบอด คิดว่าซือเสียงคุ้มค่าที่จะมอบความไว้วางใจไปตลอดชีวิต ข้าไม่ได้คาดหวังว่า เมื่อเขาได้ดิบได้ดีแล้วจะเปิดเผยสันดานที่แท้จริง!”

“พูดเช่นนี้แล้ว เจ้ายังดีกว่าข้ามาก” เซี่ยเชียนฮวันยิ้มจางๆ “ตั้งแต่แรก ข้ารู้อยู่แล้วว่ากำลังจะแต่งงานกับผู้ชายที่น่ากลัวมากคนหนึ่ง”

บางทีอาจเป็นเพราะนางเหนื่อยและหิวเกินไป ร่างของเซียวเย่หลันจึงปรากฏขึ้นต่อหน้านาง ราวกับเป็นภาพหลอน

ใบหน้าของเขาหล่อเหลาราวกับเทพเซียน แต่กลับมีดวงตาที่เย็นชาและมีหัวใจที่เย็นชาที่สุดในโลก ยกเว้นซูอวี้เออร์ซึ่งครั้งหนึ่งเคยช่วยชีวิตของเขาเอาไว้ เขาก็ไม่สนใจใครเลย

หากครั้งนี้นางหนีไม่รอด ก็คงไม่ได้เจอหน้าเซียวเย่หลันอีก