หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 480

“ใช่แล้ว จ้านอ๋องเป็นคนอุ้มท่านออกไปด้วยมือของเขาเอง”

เปาอิ๋งหันพยักหน้า

เซี่ยเชียนฮวันจำความรู้สึกได้ว่า มีใครบางคนอุ้มนางขึ้นมาอย่างเลือนลาง

มือของเขาอบอุ่นมาก แตกต่างจากฝ่ามืออันเย็นเยียบของเซียวเย่หลันอย่างสิ้นเชิง เขาอุ้มนางไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน ราวกับประคองแก้วมณีที่แตกหักง่าย

ในตอนแรกเซี่ยเชียนฮวันคิดว่าคนคนนั้นคงเป็นเซี่ยเหยียน หรือเจ้าหน้าที่ศาลจิตใจดี

สรุปคือไม่มีวันเป็นเซียวเย่หลัน

แต่ตอนนี้ เปาอิ๋งหันกลับบอกนางว่า เป็นเซียวเย่หลันที่ช่วยนางออกมาจากสุสาน...

ในใจของเซี่ยเชียนฮวันเกิดอารมณ์มากมายขึ้นมา ใบหน้าที่เย็นชาของชายผู้นั้นก็ปราฏขึ้นมาในหัวของนาง และสีหน้าอันดุร้ายของเขา ในขณะที่ฆ่าซืออวี้สวี่

สุดท้าย นางก็ส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “บางทีสติสัมปชัญญะของเจ้าอาจจะไม่ได้ชัดเจนนักจึงมองผิดไป ถึงแม้ว่าเซียวเย่หลันจะช่วยข้า แต่เขาจะไม่มีวันแสดงสีหน้าหวาดกลัวออกมาโดยเด็ดขาด”

“เฮ้อ ถ้าพระชายาไม่เชื่อ ข้าน้อยก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ข้าน้อยไม่คิดว่าจ้านอ๋องจะเป็นคนใจร้ายเช่นซือเสียง” เปาอิ๋งหันพูด

นอกจากการแสดงออกทางสีหน้าแล้ว อารมณ์ของตัวบุคคลนั้น ยังสามารถเห็นได้จากพฤติกรรมของเขาอีกด้วย

เปาอิ๋งหันรู้สึกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวที่จะสูญเสียคนที่เขารักไป ยอดฝีมือผู้กล้าหาญและทรงพลังเช่นจ้านอ๋องคงไม่มีวันเกือบตกบันไดหรอก

เขาเป็นเช่นนั้นเพราะกังวล

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มน้อยๆ “เจ้าพูดถูก เซียวเย่หลันไม่ใช่คนใจร้าย เขาเป็นคนที่มีบุญเจ้าต้องทดแทน แต่สตรีที่เขาต้องการจะตอบแทนไม่ใช่ข้า”

“พระชายา การตอบแทนบุญเจ้าและความรักระหว่างชายหญิงนั้นแตกต่างกัน”

เปาอิ๋งหันต้องการจะอธิบาย แต่แล้วนางก็นึกขึ้นได้ว่า ตัวนางเองก็ถูกซืออวี้สวี่หลอกอย่างน่าสังเวช และเข้าใจผิดว่าคนทรยศเป็นคนรัก ดังนั้นนางจึงไม่มีเจ้าสมบัติที่จะพูดคุยกับเซี่ยเชียนฮวันเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง

เซี่ยเชียนฮวันหยิบแท่งเงินสองแท่งออกมาแล้วมอบให้เปาอิ๋งหัน “เอาล่ะ เจ้าควรลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองหลวง พาลูกๆ ของเจ้ากลับไปที่บ้านเกิดเพื่อพบพ่อแม่ของเจ้า และใช้ชีวิตของเจ้าเองต่อจากนี้ไป”

“ได้อย่างไรกัน พระชายาทรงช่วยพวกเรามากเกินไปแล้ว ข้าน้อยไม่สามารถรับเงินจากท่านได้อีก”

เปาอิ๋งหันปฏิเสธอย่างรวดเร็ว