หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 483

หลังจากเขียนใบสั่งยาเสร็จ เซี่ยเชียนฮวันก็หยิบปอกมีด 2-3 อันเป็นค่าตอบแทนไป แล้วรีบออกไป

นางไม่แน่ใจว่าเมื่อครู่เป็นวิชาสะกดจิตหรือเปล่า

แม้ว่าจะเป็นการสะกดจิต อย่างน้อยก็น่าจะมีภาษาในการชักจูง ชี้นำทางจิตใจ

ทำไมเพียงแค่ผ่านการสบตาก็เป็นไปได้ว่าจะเกิดการสะกดจิตขึ้นมาได้?

งั้นก็น่าอัศจรรย์เกินไปแล้วจริงๆ!

เซี่ยเชียนฮวันคิดไม่ตกเลย นางเพียงแต่รู้ว่าที่เซียวจ้านพูดเป็นเรื่องที่ถูก ดีที่สุดอย่าได้เข้าใกล้ตัวละครแซ่ซังผู้นี้มากเกินไป!

ในตอนนี้เอง

ซังฉู่ซวินยืนอยู่ด้านหน้ารั้วบันได มองตามเซี่ยเชียนฮวันที่เดินทะลุถนนใหญ่ไป มุมปากยกขึ้นมาจางๆ “ซิ่วเซียง เจ้าเอาสำรับยาใบนี้ไปซื้อยาที่ร้านขายยา”

สาวใช้เดินขึ้นมาด้านหน้า หลังจากรับเอาใบตำรับยาไปแล้วก็เห็นสีหน้าของซังฉู่ซวิน แต่กลับเผยสีหน้าท่าทางแห่งความประหลาดใจออกมา

“คุณชาย เมื่อครู่ท่านได้ใช้วิชาสะกดจิตกับพระชายาจ้านอ๋องแล้วงั้นหรือ?”

อาทิตย์อัสดงสาดส่องมาบนใบหน้าที่หล่อเหลาของซังฉู่ซวิน ส่องออกมาเป็นสีรูม่านตาของเขาที่บางเบามาก ราวกับจอมมารก็ไม่ปาน

เขาค่อนข้างมีความสนใจขึ้นมา “ใช้ไปแล้ว”

“น่าแปลก ในเมื่อท่านใช้วิชาสะกดจิตกับนางแล้ว เหตุใดนางยังสามารถเดินออกไปเหมือนคนไม่เป็นอะไรก็ไม่ปาน”

สาวใช้รู้สึกว่าคิดไปเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจ

ซังฉู่ซวินกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มว่า: “วิชาสะกดจิตไม่ได้ผลกับคนที่มีจิตใตที่แข็งแกร่ง ตอนนี้ข้ายิ่งสนใจในตัวเซี่ยเชียนฮวันมากขึ้นแล้ว”

บนถนน

เซี่ยเชียนฮวันเดินไปเดินไป จู่ๆก็รู้สึกแผ่นหลังเย็นยะเยือกขึ้นมา เหมือนถูกงูพิษจ้องเอาไว้อย่างดุร้ายก็ไม่ปาน รูขุมขนลุกชันขึ้นมา

นางรีบอ้อเข้าไปในตรอกเล็กที่อยู่ด้านข้าง

เดินเลี้ยวไปมานานมาก จนในที่สุดละออกจากความรู้สึกที่ถูกคนจับจ้องท้ายทอยแบบนั้นเอาไว้ได้แล้ว

โชคร้ายจริงๆ

อีกไม่กี่วันก็จะเป็นคืนวันปีใหม่แล้ว ใกล้จะฉลองปีใหม่ครั้งใหญ่แล้ว แต่กลับไม่เกิดเรื่องดีสักเรื่องในชีวิตนางเลย...