หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 487

"เจ้าไม่ชอบงั้นหรือ? ช่างเถอะ ที่จริงข้าก็ไม่มีความรู้เรื่องเครื่องประดับดาบเหล่านี้ หากเจ้าไม่ชอบก็โยนทิ้งไปเถอะ"

เซี่ยเชียนฮวันกระสับกระส่ายมาก

นี่เป็นครั้งแรกที่นางซื้อของขวัญให้ชายหนุ่ม

เดิมทีนางรู้สึกสับสนคิดแล้วคิดอีกอยู่ในใจ ว่าจะเอ่ยปากเช่นไรจึงจะไม่รู้สึกเขิน คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะถูกเซียวเย่หลันบีบบังคับสอบถามจนได้

เมื่อชายหนุ่มนิ่งเงียบไปเนิ่นนาน เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกขายหน้าเหลือเกิน นางเปิดผ้าม่านรถม้าหวังจะโยนพวกมันทิ้งไป

"ช้าก่อน!"

เซียวเย่หลันรีบรั้งนางเอาไว้

เซี่ยเชียนฮวันหันมามองด้วยแววตาอันสับสน "มีอะไรหรือ?"

"อย่าทิ้งมัน"

"เจ้าไม่ชอบมิใช่หรือ? ข้าเองก็ไม่รู้วิทยายุทธ์ เก็บเอาไว้ก็ไร้ประโยชน์"

"ข้าไม่ได้บอกว่าไม่ชอบ...แม้คุณภาพของพวกมันแสนธรรมดา เห็นแก่ที่เจ้ามีใจ ข้าจะรับไว้ก็แล้วกัน"

เซียวเย่หลันแสดงท่าทีอันลำบากใจออกมา ก่อนจะเก็บฝักดาบทั้งสามลง

เซี่ยเชียนฮวันถอนหายใจอย่างโล่งอก

อย่างน้อย นางก็ได้ให้ของเขาไปแล้ว ไม่ถือว่าเสียเวลาเปล่า

หากเซียวเย่หลันรังเกียจและไม่รับไว้ คงจะเป็นการทำร้ายจิตใจนางมากทีเดียว

"ของเหล่านี้เจ้าไปซื้อมาจากที่ใด" เซียวเย่หลันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้มหลังสงบอารมณ์ลงแล้ว "งานฝีมือค่อนข้างพิเศษ ไม่เหมือนกับของธรรมดาทั่วไป"

เซี่ยเชียนฮวันชะงักลงทันที

นางจำได้ว่าเมื่อครู่เซียวเย่หลันเพิ่งบอกว่าคุณภาพของพวกมันธรรมดามาก เหตุใดจึงกลับคำเร็วเช่นนี้

จริงดังที่ว่า ปากชายหลอกร้ายยิ่งกว่าผี

"ที่จริงแล้วข้าไม่ได้ซื้อมาหรอก" เซี่ยเชียนฮวันกล่าว "มีนักแสดงชายคนหนึ่งนามว่าซังฉู่ซวิน ไม่รู้ว่าเจ้ายังจำได้หรือไม่ เขาเคยเชิญข้าไปรักษาโรคให้ และใช้ของเหล่านี้เป็นค่าตอบแทน”

คณะละครหลีหยวนเดินทางไปทั่วทุกแห่งหน ซังฉู่ซวินเป็นตัวเด่นที่มีชื่อเสียงโด่งดัง จะมีของล้ำค่าเช่นนี้ในมือก็ไม่แปลก

เซียวเย่หลันได้ยินดังนั้นสีหน้าก็มืดมนลงกว่าเดิม “เจ้าไปพบเจ้านักแสดงนั่นเป็นการส่วนตัว?”