หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 491

"ขอบพระทัยเหนียงเหนียง! เหวินเออร์เพียงอยากจะช่วยเหนียงเหนียงขจัดความกังวลใจ หากเหวินเออร์ได้รับความรักจากท่านอ๋อง แน่นอนว่าจะช่วยเหนียงเหนียงจัดการพระชายารองซู ไม่ลืมบุญคุณของเหนียงเหนียงอย่างแน่นอนเพคะ”

เหวินเออร์ดีอกดีใจและรีบคุกเข่าคารวะ

ในสมองของนางเต็มไปด้วยฉากที่นางได้รับความรักจนโดดเด่น และเลือกที่จะลืมประโยคเตือนสุดท้ายของเซี่ยเชียนฮวัน

เมื่อเหวินเออร์จัดการกับถ้วยชามอาหารเรียบร้อยแล้ว

อวิ๋นซีก็เดินทางมา

นางตรงเข้ามาคารวะเซี่ยเชียนฮวัน "ช่วงนี้พระชายารองซูรู้สึกไม่สบายกาย อยากจะเชิญพระชายาอ๋องเสด็จไปดูอาการให้หน่อยเพคะ"

"ข้าไม่ว่าง เชิญไปหาหมอคนอื่น"

เซี่ยเชียนฮวันเดินตรงเข้าไปในห้อง

อวิ๋นซีตะโกนขึ้นเสียงดังว่า "ทักษะทางการแพทย์ของพระชายาอ๋องเก่งกาจที่สุดในเมืองหลวง หมอธรรมดาเหล่านั้นจะรักษาโรคให้นายหญิงได้อย่างไร มีเพียงท่านเท่านั้นที่ทำได้ หากพระชายาอ๋องยินดีเดินทางไปช่วยเหลือ นายหญิงคงจะซาบซึ้งและจดจำไปชั่วนิรันดร์!"

"นายหญิงของเจ้าไร้หนทางช่วยเหลือแล้ว รอความตายเถิด"

เซี่ยเชียนฮวันทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่งแล้วเดินหนีอย่างเย็นชา

อวิ๋นซี "...”

นางตั้งใจจะตามไป แต่กลับถูกเหวินเออร์รั้งเอาไว้

"ไม่ได้ยินหรือไร เหนียงเหนียงของเราพูดว่าอะไร? กลับไปเสีย อย่าได้มาอยู่รกหูรกตาที่นี่"

เหวินเออร์กลอกตามองอวิ๋นซียกใหญ่

อวิ๋นซีถึงกับผงะลง

นางมองไปยังใบหน้าอันไม่คุ้นชิน แล้วกล่าวถามด้วยความไม่เกรงอกเกรงใจว่า "เจ้าเป็นใคร ที่นี่ไม่ใช่ที่เจ้าสามารถออกคำสั่งได้"

ในฐานะคนสนิทของนางร้าย ในจวนอ๋องแห่งนี้ใครเจอนางล้วนต้องให้ความเคารพนับถือ และเรียกนางว่าแม่นางอวิ๋นซี

แต่ผู้ที่เดินทางมาใหม่กลับทำท่าทีหยิ่งผยองมากกว่าเสี่ยวตงเสียอีก

เหวินเออร์เหลือบมองไป ยังใบหน้าของอวิ๋นซีที่ดูธรรมดา ล้วนเป็นบ่าวสาวรับใช้ด้วยกันทั้งสิ้น นางจึงเยาะเย้ยขึ้นว่า "ข้าเพิ่งจะดูแลท่านอ๋องรับประทานอาหารดื่มสุรา เจ้าเป็นใครกัน ยามอยู่ต่อหน้าท่านอ๋องไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียว บัดนี้กล้าดีอย่างไรมาทำตัว กร่าง”

หัวใจของนางช่างกล้าหาญนัก ยังไม่ทันได้เป็นอนุภรรยาเสียด้วยซ้ำ กลับแสดงทีท่าเป็นนายหญิงออกมาเสียแล้ว

ทำเอาอวิ๋นซียืนตกตะลึงพูดไม่ออกอยู่ครึ่งวัน

ท้ายที่สุดแล้วจึงทำได้เพียงจากไปอย่างไม่พอใจนัก

ในยามวิกาล

เซี่ยเชียนฮวันอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วนอนเหม่อลอยอยู่บนเตียง